Εισπήδηση

Του Τάσου Παππά.

Ξάφνιασε δυσάρεστα όσους περίμεναν άλλα απ’ αυτόν. Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν μας είχε συνηθίσει σε αγενείς παρεμβάσεις και σε επιθετική ρητορική που θυμίζουν τον προκάτοχό του. Θύμωσε και τα ‘βαλε με την αναπληρώτρια υπουργό Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου επειδή είπε το αυτονόητο για μια σύγχρονη κοινωνία, ότι δηλαδή «δεν είναι δυνατόν να οφείλει να δηλώνει ο μαθητής σε δημόσιο έγγραφο το θρήσκευμά του ώστε να εξασφαλίσει την απαλλαγή του από το μάθημα των Θρησκευτικών».

Η κ. Αναγνωστοπούλου δεν είναι «ο καθένας», όπως είπε ο αρχιεπίσκοπος, είναι μέλος της κυβέρνησης τοποθετημένη στο αρμόδιο υπουργείο, ενώ καλό θα είναι να αποφεύγει ο προκαθήμενος να χρησιμοποιεί δυσφημισμένους όρους που παραπέμπουν στο ιδεολόγημα της επταετίας (αναφερόμαστε στα περί ελληνοχριστιανικής Παιδείας). Η Εκκλησία είναι από τη φύση της ένας συντηρητικός θεσμός. Υπηρετεί ένα δόγμα και, όπως γίνεται με όλους τους δογματισμούς, οτιδήποτε αμφισβητεί πλευρές της υπόστασής τους θεωρείται εχθρικό.

Δεν αρέσουν στην ηγεσία της οι αλλαγές που ακυρώνουν «κατακτήσεις» αιώνων, ακόμη κι αν αυτές είναι κόντρα στη διδασκαλία του ιδρυτή, ο οποίος υπήρξε πολύ πιο προοδευτικός από πολλούς μεγαλόσχημους ιεράρχες που μιλούν στ’ όνομά του, αλλά κάνουν τα πάντα για να αποδείξουν ότι η σχέση τους με τα κηρύγματά του είναι επιφανειακή, όταν δεν είναι οφθαλμοφανώς υποκριτική, κάτι που παρατηρήθηκε πλειστάκις στο παρελθόν και εξακολουθεί να συμβαίνει στις μέρες μας.

Αντέδρασε και μάλιστα έντονα σε πολλές περιπτώσεις: στην καθιέρωση του πολιτικού γάμου, στην αποποινικοποίηση της μοιχείας, στη νομιμοποίηση των αμβλώσεων, στο αυτόματο διαζύγιο, στη ρύθμιση για τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, στην κατάργηση του υποχρεωτικού θρησκευτικού όρκου στα δικαστήρια, στην κριτική που δέχτηκε για την εμπορευματοποίηση της πίστης (περιφορά θαυματουργών εικόνων και ιερών λειψάνων).

Δεν έκρυψε τη δυσφορία της όταν υπουργοί έδωσαν πολιτικό όρκο, ενοχλείται με τη δηλωμένη αθεΐα του πρωθυπουργού -προφανώς θα προτιμούσε να υποκρίνεται τον πιστό- και οργίζεται κάθε φορά που γίνεται λόγος για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, τη μισθοδοσία των κληρικών και την ανάγκη χωρισμού Κράτους – Εκκλησίας.

Η ιεραρχία φυσικά έχει το δικαίωμα να διατυπώνει τις θέσεις της, να ασκεί κριτική, να διεκδικεί και να αγωνίζεται γι’ αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό και δίκαιο. Ωστόσο, οφείλει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να απαιτεί να βρίσκεται στο απυρόβλητο και πρέπει επιτέλους να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι σε μια κοσμική κοινοβουλευτική δημοκρατία ο φορέας που οργανώνει τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας είναι το κράτος και οι θεσμοί του.

Ανάγωγα

Σωστά ο Τσίπρας βιάζεται να προχωρήσουν οι διαδικασίες που θα οδηγήσουν το κόμμα του στη νέα φάση. Κόμμα χωρίς γραμματέα, με κολοβή Κεντρική Επιτροπή, χωρίς οργάνωση νεολαίας και με διαλυμένες σε αρκετές περιοχές τις οργανώσεις βάσης, δεν έχει την πολυτέλεια της καθυστέρησης. Τα νέα εκλεγμένα όργανα θα επιφορτιστούν με το καθήκον να οργανώσουν την εσωτερική συζήτηση, να χαράξουν γραμμή, να βρουν τον τρόπο επανασύνδεσης με τους πολίτες και το κυριότερο να ξεκαθαρίσουν τη σχέση του κόμματος με την κυβέρνηση. Καραδοκεί ο κίνδυνος της κρατικοποίησης και συνεπώς του εκφυλισμού.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ