Το δράμα της στρουθοκάμηλου

Του Χρήστου Σπίγκου.

Από το πρώτο κλάμα αναζητούμε την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς, προέκταση της οποίας η οικογένεια. Η συνέχεια βρίθει από συλλογικότητες.

Σχολείο, ομάδα, σύλλογος, κόμμα, κοινωνία. Ένα συνεχόμενο δούναι – λαβείν, μια εναλλαγή κελυφών που διδάσκουν και προστατεύουν.

Πολλές οι προστατευτικές «στέγες», απείρως περισσότερες οι ατομικές συμπεριφορές, οι ερμηνείες του ίδιου ερεθίσματος, και διαφορετικά τα αξιώματα που διέπουν την κάθε ηθικά προσανατολισμένη πράξη.

Τα τελευταία, σύμφωνα με τον Μαξ Βέμπερ, είναι δυο διαμετρικώς αντίθετα και ασυμφιλίωτα μεταξύ τους αξιώματα.

Η ηθική του φρονήματος και η ηθική της ευθύνης. Η πρώτη ευλογεί τα μέσα, αν ο σκοπός εξυπηρετεί το φρόνημα της εκάστοτε συλλογικότητας, ενώ η δεύτερη αναγνωρίζει και την ατομική ευθύνη της επιλογής της κάθε πράξης.

Η μυωπική προσήλωση στο φρόνημα, είτε οικογενειακό, είτε κομματικό, ευνοεί την ανάπτυξη ενός ιδιότυπου «πατριωτικού» στρουθοκαμηλισμού, που εξοβελίζει τη νηφάλια κρίση, απαγορεύει τη δημόσια (αυτο)κριτική και αναγορεύει το ψέμμα σε συλλογική ασπίδα.

Η αλήθεια μετατρέπεται σε πηγή ανυπόφορου πόνου και η ηλιαχτίδα σου καίει σωθικά και δέρμα. Κλείνουμε μάτια και αυτιά από την επίμονη αλήθεια που δεν λέει να εξαφανιστεί από μπροστά μας, και μας είναι πιο εύκολο να της κλείσουμε την πόρτα από το να συζητήσουμε μαζί της.

Το ένα ψέμμα διαδέχεται το άλλο, χωρίς αποτέλεσμα, και η αδυσώπητη πραγματικότητα συνεχίζει να βασανίζει ανελέητα την αβελτηρία. Η «περιφρούρηση» της όποιας αδυναμίας, ατομικής ή συλλογικής, επιφέρει τη σήψη, και η εκδίκηση της φύσης τρομακτική.

Αιώνες τώρα η στρουθοκάμηλος ζει και πεθαίνει με το αγωνιώδες ερώτημα, πού είναι η σωτήρια άμμος για να χώσει εκεί το κεφάλι της.

Ο άνθρωπος από μικρός μαθαίνει ότι τέτοια άμμος δεν υπάρχει. Γιατί όταν μεγαλώσουμε την αναζητούμε;

Ανάρτηση στο facebook https://www.facebook.com/cristos.spigkos/posts/10208855446858858