Όταν οι άνθρωποι ανάβουν…

…στον Άνθρωπο κερί!

Του Σπύρου Καρτσώνη.

Είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορείς, έτσι απλά, να τις ξεπεράσεις! Είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορείς, χωρίς να σε αγγίξουν, να τις αγνοήσεις! Είναι κάποιες στιγμές που τις ρουφάς και αισθάνεσαι να φτάνουν ως το τελευταίο κύτταρο του σώματός σου! Είναι οι στιγμές εκείνες που σημαδεύουν τη ζωή σου και νιώθεις ότι χωρίς αυτές η ζωή θα ήταν σειρά από γεγονότα χωρίς νόημα! Είναι οι στιγμές εκείνες που νιώθεις ότι το νόημα της ζωής συμπυκνώνεται, υπερυψούται και εκφράζεται παραδειγματικά με πράξεις που συγκλονίζουν και συναρπάζουν!

Κάτι τέτοιες στιγμές έζησα πριν από λίγες ημέρες, όταν προσκυνητής -ένας από εκείνους που δεν ξεχνούν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, το λίκνο τους-, επισκέφτηκα, με τη συνοδοιπόρο της ζωής μου, τα χώματα πάνω στα οποία άφησαν τα χνάρια τους τα πρώτα μου βήματα: το Λεοντάρι Αρκαδίας.

Καθόμασταν, όπως και τις άλλες μέρες, στην πλατεία του χωριού, στο μικρό και φιλόξενο μαγαζάκι, αλλά αυτή τη φορά νιώθαμε ότι κάτι το διαφορετικό συνέβαινε γύρω μας. Αισθανόμασταν ότι κάτι το παράξενο γινόταν. Σαν ένας, ακαθόριστης προέλευσης, ηλεκτρισμός διαχεόταν στην ατμόσφαιρα. Στα γύρω τραπεζάκια καθόντουσαν λιγοστοί χωριανοί και όρθιος περιφερόταν, ντυμένος το φως ενός τόπου που τόσο αγάπησε, ο Παναγιώτης ο Νάνος. Άνθρωπος της τρυφερής τρίτης ηλικίας μεν, αλλά νέος στη σκέψη και στην καρδιά, που καταγόταν από το χωριό, αλλά ζούσε στην Αμερική, και που είχε έρθει κι αυτός για λίγες μέρες, προσκυνητής, στο χωριό του (δεν τον θυμόμουν, αφού είχε φύγει για την Αμερική όταν εγώ ήμουν ακόμα πολύ μικρός, αλλά μας σύστησε το προηγούμενο βράδυ ένας κοινός γνωστός).

Εκεί λοιπόν που η περιέργειά μας φούντωνε και αυτό το παράξενο συναίσθημα μας κυρίευε, ήρθε το αναπάντεχο: αυτοκίνητα άρχισαν να έρχονται σιγά σιγά, το ένα μετά το άλλο, αρκετά αυτοκίνητα,  κόσμος άρχισε να κατεβαίνει, άντρες, γυναίκες και παιδιά, πολύς κόσμος, αγκαλιές άρχισαν να ανοίγουν, φωνές αγάπης άρχισαν να ακούγονται, μάτια άρχισαν να δακρύζουν! Στη μέση ο Παναγιώτης -τον προσφωνούσαν Πητ- να μην προλαβαίνει να δέχεται όλες αυτές τις αγκαλιές, όλα αυτά τα φιλιά, όλα αυτά τα λόγια αγάπης!

Κι εμείς; Εμείς στεκόμασταν εκστασιασμένοι, αμίλητοι, απορημένοι για το τι συνέβαινε. Δεν αντέξαμε άλλο και ρωτήσαμε μια γυναίκα που κάθισε, βουρκωμένη, στο διπλανό τραπέζι:

«Τι γίνεται εδώ;».

Και τότε μάθαμε και χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας!

 «Α, να, μας κάλεσε ο Πητ και ήρθαμε».

«Ποιοι ήρθατε;».

«Να, εμείς, που είχαμε παιδιά με καρκίνο και τα πήγαμε στην Αμερική και ο Πητ μας φρόντισε σαν πατέρας. Και τώρα μας κάλεσε εδώ να ξαναϊδωθούμε, να πάμε στην εκκλησία, να κάνουμε ένα μνημόσυνο για τη γυναίκα του, που πέθανε πριν από εννέα μήνες, αλλά και για όσα παιδιά δεν τα κατάφεραν, να προσευχηθούμε υπέρ υγείας των υπολοίπων παιδιών, που βγήκαν νικητές, και να φάμε όλοι μαζί, σαν οικογένεια, με έξοδα δικά του! Το ίδιο είχε γίνει και πριν από οχτώ χρόνια!».

Η γυναίκα μιλούσε και έκλαιγε, έκλαιγε και μιλούσε κι εμείς ακούγαμε συνεπαρμένοι και δεν πιστεύαμε στ΄ αφτιά μας, ακούγαμε και τα μάτια μας άρχισαν να τρέχουν! Κι όσο βλέπαμε να καταφθάνουν κι άλλοι κι άλλοι και να αγκαλιάζουν τον Παναγιώτη, και παιδιά ανάμεσά τους, αυτά τα ίδια παιδιά που κέρδισαν τη ζωή κι ο Παναγιώτης βοήθησε σ΄ αυτό, όσο βλέπαμε τα βλέμματα λατρείας προς τον ευεργέτη τους, όσο βλέπαμε τον Παναγιώτη να τα αγκαλιάζει και να τα λέει με το όνομά τους, τόσο τα δάκρυα έφερναν αναφιλητά και τα αναφιλητά έκοβαν την ανάσα!

Συγκλονιστικές οι στιγμές, ανθρώπινες, στιγμές αιωνιότητας, απ΄ αυτές που δεν συναντάς εύκολα στη ζωή σου! Και είσαι πολύ τυχερός αν συναντήσεις! Ρουφούσαμε τις λεπτομέρειες της μοναδικής εκείνης συνάντησης! Και ήταν η καρδιά μας ανοιχτή και στάλαζαν μέσα της τα δάκρυα, ζεστά, αιχμηρά, σαν βελόνες! Κι όταν σε λίγο όλοι μαζί, εκατό και πλέον άνθρωποι, ξεκίνησαν για την εκκλησία, θόλωσε ο ήλιος, θάμπωσε η μέρα του Σεπτέμβρη, έγιναν όλα δάκρυα, που κυλούσαν άθελά μας ασταμάτητα, χωρίς βιασύνη!

Συνεπαρμένοι από αυτά που ζήσαμε το μεσημέρι, δεν ησυχάσαμε, Στον ίδιο ξενώνα που μέναμε (το πατρικό κάηκε ολοσχερώς στη μεγάλη πυρκαγιά του 2007) θα  έμενε το βράδυ και ένα από τα ζευγάρια με τα κοριτσάκια τους, που ήταν πρωταγωνιστές στα όσα θαυμαστά είχαμε βιώσει. Πλησιάσαμε τη μητέρα και την παρακαλέσαμε να μας δώσει, μέσα από τη δική της εμπειρία, περισσότερες λεπτομέρειες για το τι γίνεται στην Αμερική και πώς ακριβώς βοηθά ο Παναγιώτης.

«Ο Πητ, μας λέει, είναι αντιπρόεδρος, σε ένα ίδρυμα, στην Αμερική, που λέγεται Greec Children’s Cancer Funt. Αυτό το ίδρυμα το είχε ιδρύσει ένας Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας. Σ΄ αυτό έγινε μέλος το 1989 ο Πητ και η γυναίκα του Θέμις και από τότε με δωρεές και με προσωπική φροντίδα βοηθά όσο μπορεί. Το ίδρυμα χρηματοδοτεί τη διαμονή οικογενειών από τη Ελλάδα που έχουν παιδί με ογκολογικό ή αιματολογικό πρόβλημα και νοσηλεύεται στο Memorial Hospital της Νέας Υόρκης. Δίνει ένα επίδομα 200 δολαρίων κάθε μήνα σε κάθε οικογένεια που βρίσκεται εκεί και παράλληλα πληρώνει και τη διαμονή αυτών σε συγκεκριμένο ξενώνα κοντά στο νοσοκομείο. Ο Πητ, αν και μένει μία και πλέον ώρα μακριά, πηγαίνει πολύ συχνά στον ξενώνα αυτό, αποκτά διαπροσωπικές σχέσεις με τις οικογένειες, ψωνίζει, ακόμη και ελληνικά προϊόντα, και πάντα πηγαίνει με τα χέρια γεμάτα. Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και τα Σαββατοκύριακα ακόμα, αλλά και όταν δεν υπάρχει άδειο κατάλυμα φροντίζει να παίρνει οικογένειες στο σπίτι του και να τις φιλοξενεί. Κάθε Καθαρή Δευτέρα μάλιστα παίρνει σαρακοστιανά, πηγαίνει στον ξενώνα και στρώνει ένα μεγάλο τραπέζι για όλους!

Εγώ πήγα στη Αμερική το 2005, όταν η μικρή μου κόρη ήταν δυόμισι χρονών. Εδώ, μετά από θεραπεία έξι μηνών, οι γιατροί δεν μας έδιναν καμία ελπίδα. Όταν έφτασα στην Αμερική μόνη μου με το παιδί, μας περίμενε στο αεροδρόμιο ο Πητ με τη γυναίκα του (είχε ειδοποιηθεί από μια γνωστή οικογένεια που είχε προηγηθεί), χωρίς να με γνωρίζει και χωρίς να τον γνωρίζω, και μάλιστα ο Πητ είχε το αριστερό χέρι του σπασμένο στο γύψο. Μας πήγαν στον ξενώνα και από τότε ο Πητ έγινε ο καλός μου άγγελος, έγινε ο πατέρας μου, έγινε ο παππούς για τις κόρες μου, έγινε η οικογένειά μας, και είναι ακόμα και θα είναι για πάντα! Έμεινα τέσσερα χρόνια, το κοριτσάκι μου γύρισε στην Ελλάδα υγιές και όλα αυτά τα χρόνια ο Πητ ήταν πάντα εκεί. Τηλέφωνα, ψώνια, πάντα και πάντοτε παρών. Στο σπίτι του πήγαμε άπειρες φορές, μου πήρε κινητό και ανέλαβε τη δαπάνη του, ακόμη ανέλαβε και τη δαπάνη για δικό μου πρόβλημα υγείας, που έφτανε τα 1.800 δολάρια. Φυσικά ό,τι έκανε για μένα και την κόρη μου, το έκανε και για όλους τους άλλους που φιλοξενήθηκαν από το ίδρυμα.

Ο Θεός να τον έχει καλά! Ας γινόταν να μην περνούν τα χρόνια πάνω από αυτόν τον Άνθρωπο -το άλφα κεφαλαίο!

Γι΄ αυτόν ήρθαμε σήμερα! Απ΄ όλη την Ελλάδα! Γι΄ αυτόν και την αείμνηστη γυναίκα του! Και δεν ήρθαμε μόνο εμείς, που τα παιδιά μας βγήκαν νικητές, ήρθαν και γονείς που τα παιδιά τους δεν τα κατάφεραν. Γιατί και γι΄ αυτούς ο Πητ στάθηκε και παραμένει πατέρας!

Ζήσαμε μεγάλες στιγμές σήμερα! Η σημερινή συνάντηση ήταν για μας ένα πανηγύρι ζωής με επίκεντρο τον Πητ!».

Σταμάτησε να μιλά και τα μάτια της είχαν βουρκώσει! Σηκώθηκε, προχώρησε μερικά βήματα και αγκάλιασε τη μικρή της κόρη που έπαιζε λίγο πιο πέρα με το ναζιάρικο σκυλάκι, που ήταν η μασκότ του ξενώνα.

Κι εμείς, εκεί, συγκλονισμένοι από όλα αυτά που μας επιφύλαξε η μέρα προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τις στιγμές τις ξεχωριστές που ζήσαμε!

Όλες αυτές τις στιγμές!

Τις στιγμές εκείνες που νιώσαμε να ξημερώνει μέσα μας η ανθρωπιά και να ανασταίνεται η ελπίδα και διδαχτήκαμε ότι είναι όμορφο να είσαι άνθρωπος χωρίς να το διατυμπανίζεις και να το καυχάσαι!

Τις στιγμές εκείνες που αισθανθήκαμε την ανάγκη να ανεβούμε στο προσκύνημα των ανθρώπων της προσφοράς! Των ανθρώπων που δίδαξαν διαχρονικές αξίες, όπως είναι η αγάπη για τον άνθρωπο, η αλληλεγγύη, ο αλτρουισμός! Των ανθρώπων που έχουν την προσφορά και την αγάπη πάνω πάνω στην κλίμακα των αξιών!

Τις στιγμές εκείνες που τα μάτια μας δάκρυσαν για τα μάτια εκείνα που άδικα έσβησαν χτυπημένα από τον άσπλαχνο χάροντα, αλλά και για τα μάτια που σήμερα φεγγοβολούν, αφού έπαιξαν με τη ζωή και με το θάνατο και βγήκαν νικητές του θανάτου!

Τις στιγμές εκείνες που δικάζουν και δοκιμάζουν και ελέγχουν την ταυτότητα της δικής μας προσφοράς!

Τις στιγμές εκείνες που νιώσαμε να έρχεται πρόσχαρο το μήνυμα, ώστε σίγουροι να το διαλαλούμε: «δεν μπορεί και δεν πρέπει να χάσουμε τις ελπίδες μας, οι ολίγοι μυσταγωγούν ακόμη!». Ευτυχώς!

kartswnhs@gmail.com