Σε λάθος χρόνο

Του Τάσου Παππά.

Αν ένας πολιτικός με μεγάλη εμπειρία και πλούσια αγωνιστική ιστορία, εμβληματική φυσιογνωμία του χώρου του και γενικής αποδοχής, αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη από τους πολίτες επειδή για πολλοστή φορά εμπιστεύτηκε ανθρώπους που τον διέψευσαν, τότε οφείλουμε να αναρωτηθούμε για το κριτήριό του.

Να σε ξεγελάσουν μια φορά το καταλαβαίνω. Αντε δύο, άντε και τρεις.

Να την πατάς όμως συνεχώς επενδύοντας σε πρόσωπα και συλλογικότητες που δεν άξιζαν τον κόπο, σημαίνει ότι έχεις κάποιο πρόβλημα στην αξιολόγηση των καταστάσεων.

Αν μια πολιτικός που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, αποδεδειγμένα συγκρουσιακή με ό,τι πιστεύει πως βλάπτει τη δημοκρατία και υπονομεύει την ηθική ακεραιότητα της παράταξής της αποκαλύπτει αρκετά χρόνια μετά πρακτικές πρώην συντρόφων της, τουλάχιστον προβληματικές, για να μην πούμε επιλήψιμες ποινικά, τις οποίες όμως γνώριζε όταν διαπράττονταν αλλά δεν τις κατήγγειλε, δικαιούμαστε να διατυπώσουμε απορίες για τη σκοπιμότητα της επιλογής της.

Γιατί άραγε ηχηρή σιωπή στο παρελθόν και γιατί βροντώδης καταγγελία σήμερα;

Δεν μίλησε τότε για να μην πλήξει την ενότητα και το κύρος του κόμματος στο οποίο συμμετείχε, κάτι που τώρα δεν την απασχολεί επειδή έχει διαχωρίσει τη θέση της;

Αν ένας πολιτειακός παράγοντας δηλώνει ότι πρώην στέλεχος του κόμματος, από τα κορυφαία, έκανε σημεία και τέρατα επειδή είχε απασφαλίσει, αλλά η ηγεσία αποφάσισε να μη δημοσιοποιήσει πράγματα που ήξερε για να μη φτύνει ο κόσμος την Αριστερά, νομιμοποιούμαστε, από τη στιγμή που δεν λέει κάτι συγκεκριμένο, να υποθέσουμε ότι πρόκειται για δηλητηριώδεις ισχυρισμούς που έχουν στόχο να αμφισβητήσουν τη σοβαρότητα του στελέχους και την εγκυρότητα της κριτικής που αυτό ασκεί.

Οι ηθελημένες αποσιωπήσεις στο όνομα της υπεράσπισης ενός (υποτίθεται) υπέρτατου αγαθού, τα μισόλογα και οι βιτριολικοί υπαινιγμοί εκθέτουν τους «δράστες» και βεβαίως δεν προστατεύουν το ιδεώδες που αυτοί λένε πως περιφρουρούν.

Γιατί, όπως έχει πει ο σπουδαίος Ισπανός στοχαστής Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, «καμιά φορά η σιωπή ισοδυναμεί με ψέμα», ενώ η καθυστερημένη καταγγελία και η αναδρομική διαύγεια είναι ευάλωτες στην υποψία για ιδιοτέλεια.

Ανάγωγα

Αυτό το χούι των πολιτικών να φωνάζουν ότι είναι θύματα συνωμοσίας, ενώ τους έχουν πιάσει με τη γίδα στην πλάτη, δεν μπορώ να το καταλάβω. Πλήθος τα παραδείγματα. Χθεσινά και σημερινά. Εντάξει, είναι δύσκολο να παραδεχτεί κάποιος ότι την έκανε την κουτσουκέλα, αλλά όταν τα γεγονότα επιμένουν πεισματικά, οι κραυγές περί σκευωρίας δεν πείθουν κανέναν.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ