Πάλι ο Στουρνάρας
Του Θανάση Καρτερού.
Πήγε ο Στουρνάρας στην επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της Βουλής. Και είπε πολλά και διάφορα.
Ότι η οικονομία πάει σχετικά καλά, αλλά αν δεν κλείσει η αξιολόγηση αμέσως, καταστρεφόμαστε. Ότι δεν είναι και κακό να μειωθούν αφορολόγητο και συντάξεις. Ότι δεν πρέπει να πειράξουμε το εργασιακό καθεστώς, γιατί ευνοεί τις προσλήψεις – άρα να ξεχάσουμε τις συλλογικές συμβάσεις. Ότι πρέπει να υπάρξει ασυλία για τα τραπεζικά στελέχη που θα διαχειριστούν τα κόκκινα δάνεια. Κι ότι εν τέλει – σιγά μην δεν το έλεγε – θα γίνουμε Βόρεια Κορέα, αν τολμήσουμε να σκεφτούμε τούτο, ή το άλλο.
Στουρνάρας, είναι, θα πείτε, αυτά θα έλεγε. Α, εδώ θα τα χαλάσουμε. Διότι, Στουρνάρας είναι, όχι στουρνάρι. Ξέρει πως όσα λέει ρίχνουν νερό στο μύλο των πιο ακραίων από τους δανειστές. Ξέρει πως όταν τα λέει σε μια τέτοια λεπτή στιγμή της διαπραγμάτευσης σκάβει το λάκκο της ελληνικής πλευράς. Ξέρει ποιοι ζητάνε –με το μαχαίρι στο λαιμό- να πληρώσει πάλι το πιο ευάλωτο τμήμα της κοινωνίας τα σπασμένα. Όμως τα λέει. Και μην παραμθιάζεστε ότι τα λέει ως τεχνοκράτης. Ως πολιτικός τα λέει. Ως αντιδραστικός πολιτικός, αν θέλετε. Ταξικά προκατειλημμένος έως κυνισμού. Με κάποια… essence Σόιμπλε.
Και ποιο είναι το ωραιότερο; Ο τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ εμφάνισαν τις δηλώσεις του. Στρογγυλεύοντας – ή και κρύβοντας – τις πιο αντιδραστικές τους αιχμές. Και δίνοντας έμφαση στην «εντολή» του να κλείσει αμέσως η αξιολόγηση. Και στην κινδυνολογία του. Για να βρεις τις απόψεις του για το αφορολόγητο και τις συντάξεις πρέπει να σκάψεις πολύ, και αν…
Ακόμα και στην Αυγή βρίσκεις όλα τα θετικά που είπε για την οικονομία, και λέξη για τα υπόλοιπα. Τα οποία θα βαρύνουν ασφαλώς στη διαπραγμάτευση, και όχι υπέρ των ανθρώπων της δουλειάς, όπως υποστήριξε ο Τσακαλώτος στον Χατζηνικολάου.
Επιβεβαιώνεται έτσι, ότι ο Στουρνάρας είναι ένα είδος διορισμένου μεν, αλλά πανίσχυρου, τοποτηρητή. Με ασυλία που απολάμβαναν μόνο οι ελέω Θεού μονάρχες. Και αν δεχτούμε ότι η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να κάνει τα ξινά γλυκά, η προκλητική στήριξη της αντιδραστικής φλυαρίας –γλώσσα δεν βάζει μέσα- και της δραστικής εξουσίας του, από τους «άλλους», εγχώριους και εξωχώριους, επαναφέρει ένα παλιό ερώτημα: Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο…
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
