Ο αβάσταχτος ναρκισσισμός τους
Της Άννας Ριζάκη.
Παρακολουθώ τον τελευταίο χρόνο τις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές πολιτικού περιεχομένου και πραγματικά ακούω μια ατελείωτη καταστροφολογία από όλες τις πλευρές.
Φυσικά ένα τεράστιο κύμα αρνητικών μηνυμάτων προέρχεται από την πλευρά των συντηρητικών κομμάτων Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ. Έχουν θράσος οι άνθρωποι! Αυτοί που δεν άφησαν τίποτε όρθιο στη χώρα, με τις μίζες και τις πελατειακές σχέσεις, αυτοί που οδηγούσαν τον τόπο στην χρεωκοπία κι ακόμα «έτρωγαν», κλαίνε τώρα για τις χαμένες θέσεις εργασίας, θρηνούν για τους νέους που μεταναστεύουν και οδύρονται για τα εισοδήματα που χάνονται. Πραγματικά, αν δεν ήταν τόσο δύσκολες οι στιγμές που περνάμε, θα γελούσαμε μέχρι δακρύων με αυτά που λέγονται.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή της παραδοσιακής αριστεράς, ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ……Εδώ πάλι αναζητείται ο προδότης! Παλιό σπορ της κομμουνιστικής αριστεράς! Και όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι ο προδότης είναι ο Τσίπρας! Η ανάλυση της πραγματικότητας είναι γνωστή και γίνεται με ένα πλούσιο λεξιλόγιο που αποτελείται από 5 λέξεις. « Έκτρωμα», «σφαγείο», «λεηλασία», «πραξικόπημα» και «σοκ».
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη κατηγορία σχολιαστών, καθηγητάδων και δημοσιογράφων που συνωστίζονται στα πάνελ. Πολλοί από αυτούς μάλιστα κινούνται και γύρω από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και εδώ το τροπάριο είναι γνωστό. «Δεν υπάρχει σχέδιο….», μαύρη, μαυρίλα! Αναζητώ μία θετική κουβέντα αλλά μάταια! Υπάρχει ένας διαγκωνισμός για το ποιος θα πει το χειρότερο. Όλοι εμφανίζονται ως μικροί Ηρόστρατοι που θέλουν να διακριθούν με τη διατύπωση της πιο καταστροφολογικής και απαισιόδοξης άποψης. Αναδεικνύουν τα πιο αρνητικά σημεία κάθε κυβερνητικής απόφασης, ενώ θα έπρεπε να αναγνωρίζονται τα θετικά και στη συνέχεια να γίνεται η κριτική. Σε όποια πρόταση διατυπωθεί υπάρχει έτοιμος ένας στερεότυπος αντίλογος και όταν κάνουν εσφαλμένες εκτιμήσεις, ποτέ δεν αναγνωρίζουν το λάθος τους. Στόχος είναι η προσωπική δικαίωση και τίποτε άλλο!
Αλήθεια, δεν θα μπορούσε να βρει κάποιος θετικά στη διαχείριση του προσφυγικού, στην απόδοση δικαιωμάτων σε κοινωνικές ομάδες (νόμος για την ιθαγένεια, σύμφωνο συμβίωσης),στην προσπάθεια αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, στη δυνατότητα πρόσβασης των ανασφάλιστων στην υγεία, στην κάθαρση του τηλεοπτικού τοπίου, στους νόμους για τη δημόσια διοίκηση, την έρευνα, τους αγροτικούς συνεταιρισμούς….μέσα στο πιο δύσκολο οικονομικό περιβάλλον της μεταπολίτευσης;
Μήπως μέχρι τώρα όλα πήγαιναν τόσο καλά; Ξεχάσαμε τους καγκελόφραχτους δημόσιους χώρους; Ξεχάσαμε κάποιους κυρίους που ενοχοποίησαν την ελληνική κοινωνία, που στοχοποίησαν οροθετικές γυναίκες για να βγουν βουλευτές, άλλους που μιλούσαν για «εισβολείς» και «ανακαταλήψεις πόλεων»; Ξεχάσαμε τους εμπλεκόμενους στις λίστες, αυτούς που έφερναν τη μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη, αυτούς που απέλυαν υπαλλήλους μέσω SMS, αυτούς που έκλεισαν μέσα σε μια νύχτα τη δημόσια τηλεόραση; Ξεχάσαμε τη λεηλασία της χώρας επί δεκαετίες;
Πολλά θα μπορούσε να καταμαρτυρήσει κανείς στην κυβέρνηση για ανεπάρκειες και οπισθοχωρήσεις. Όμως, όσοι θέλουν κάτι καλύτερο γι’ αυτόν τον τόπο δεν μπορεί να δηλητηριάζουν συνεχώς τον κόσμο και να μην αναδεικνύουν ό,τι θετικό γίνεται. Γιατί αναρωτιέται κανείς. Πως μπορεί να προχωρήσει η χώρα και η κοινωνία με τέτοιο χαμηλό επίπεδο πολιτικού διαλόγου, πως μπορεί να αντιμετωπίσει τις τεράστιες δυσκολίες με αναπτυγμένα τα χαρακτηριστικά της εγωπάθειας και του ναρκισσισμού σε τέτοιο βαθμό!
*Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Κιλκίς
