Ο άλλος δρόμος…
Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου.
Η υπαγωγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η υποταγή της χώρας στα μνημόνια και την τρόικα αποφασίστηκαν και εκτελέστηκαν από τις κυβερνήσεις των τελευταίων πέντε χρόνων με τη λογική του μονόδρομου. Η οδός δηλαδή της υποτέλειας στους δανειστές, της διάλυσης κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, της εκχώρησης του δημόσιου πλούτου σε ιδιώτες και της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, παρουσιάστηκε από τους κυβερνώντες και τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς τους, ως εάν να ήταν η μόνη λύση στα δημοσιονομικά αδιέξοδα και την υπερχρέωση της χώρας. Για τα οποία, ας μην ξεχνάμε, ευθύνεται η πολιτική που άσκησαν οι ίδιοι, που στη συνέχεια ανέλαβαν να μας σώσουν…
Η διάγνωση στην οποία συμφώνησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις με τους διεθνείς δανειστές ήταν σαφής: Η Ελλάδα είναι μια αντιπαραγωγική και ταυτόχρονα αδικαιολόγητα ακριβή χώρα, ενώ οι Ελληνες μια κακομαθημένη φυλή που έμαθε να ζει σε βάρος των Ευρωπαίων εταίρων της, απολαμβάνοντας μάλιστα ιδιαίτερα προνομιακές εργασιακές κατακτήσεις. Η οικονομική δομή και διάρθρωση μιας τέτοιας χώρας πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από νεοφιλελεύθερες δομές που θα στηρίζονται στη φτηνή εργασία και στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, του πλούτου και των δημόσιων δομών.
Οι υπεύθυνοι της υποτέλειας της χώρας δεν δίστασαν μάλιστα να διαδώσουν, με ιδιαίτερο κυνισμό, στα διεθνή μέσα τις απαξιωτικές για την πατρίδα και τον λαό μας διαπιστώσεις.
Η διάγνωση, με δυο λόγια, στην οποία στηρίχθηκε η σημερινή καταρράκωση της χώρας ήταν: «Το μαγαζί δεν έχει χαΐρι. Είναι αντιπαραγωγικό και υπερχρεωμένο. Πρέπει να κλείσει, το προσωπικό του να απολυθεί και η περιουσία του να εκποιηθεί». Ετσι προχώρησαν στη διάλυση της οικονομίας, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και στην απόλυση μεγάλου μέρους του προσωπικού του… εθνικού μαγαζιού.
Το σχέδιο των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλου με τον κωδικό «μεταρρυθμίσεις» υλοποιεί, δίκην μονοδρόμου και με πρόσχημα την αποπληρωμή του χρέους, τον πιο μεγάλο και βαθύ μετασχηματισμό της οικονομίας μιας χώρας σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Ιδιωτικοποιώντας και εκποιώντας, σε τιμές ευκαιρίας, ό,τι μπορεί να ξεπουληθεί: δημόσια περιουσία, δομές, φυσικό περιβάλλον, παιδεία, υγεία…
Κι όλα αυτά λες και η κατεδάφιση ήταν μονόδρομος. Λες και δεν υπήρχε δηλαδή ο δρόμος της ανασυγκρότησης της οικονομίας της χώρας, προκειμένου αυτή να γίνει παραγωγική και ικανή να σταθεί στα πόδια της και να αποπληρώσει μόνη της το χρέος της στους δανειστές. Δηλαδή ως εάν η Ελλάδα να είχε ενδιαφέρον για τρίτους, ως περιουσία και ως αντικείμενο ξεπουλήματος, αλλά όχι την ικανότητα να αυτοδιαχειριστεί αυτή την περιουσία προς όφελος των συμφερόντων της και του λαού της. Και είναι απορίας άξιον πώς αυτόν τον μονόδρομο της υποτέλειας και της εκποίησης τον πρότειναν αυτόκλητες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς ίχνος διαπραγμάτευσης, έτσι, για την τιμή των όπλων…
Ομως η Ελλάδα τούς διαψεύδει από μόνη της. Γιατί είναι μια χώρα με παράδοση, πολιτισμό και ιστορία που έρχεται από μακριά, για να πάει ακόμη μακρύτερα. Είναι μια χώρα με σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα και πλουτοπαραγωγικές πηγές που δεν έχουν πλήρως εξερευνηθεί και αξιοποιηθεί, όπως η θέση και η γεωστρατηγική της αξία, η φύση και το περιβάλλον της, τα αγροτικά προϊόντα και οι καρποί της γης της, τα ενεργειακά της αποθέματα και ο ορυκτός της πλούτος. Είναι ακόμη μια χώρα με κατοίκους με μακρά παράδοση πολιτισμού, ευημερίας και οικονομικής άνθησης, με αξιοπρόσεκτη ευφυΐα και επινοητικότητα, οι οποίοι αν εκπαιδευτούν σωστά μπορούν να κάνουν θαύματα. Ακόμη οι Ελληνες διαθέτουν μακρά παράδοση υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας, θέλησης και δημιουργικότητας, που τους κάνει να μην υποτάσσονται εύκολα σε ξένα συμφέροντα και σε κατακτητές.
Αντί λοιπόν η πρώτη, αυτονόητη επιλογή για τους ηγέτες μιας τέτοιας χώρας σε δύσκολη στιγμή να ήταν η διεκδίκηση της παραγωγικής της ανασυγκρότησης, της αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών της πηγών και της ένταξης των ανθρώπων της σε προοπτική δημιουργίας και ανάπτυξης, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Παρουσιάστηκε ως μονόδρομος η υποβάθμιση του παραγωγικού της ιστού, η συρρίκνωση και η ύφεση της οικονομίας της, η αποδυνάμωση των δημιουργικών της δυνατοτήτων και η εξαθλίωση και η υποταγή του υπερήφανου λαού της.
Κι ύστερα απορούν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, μια αριστερή πολιτική δύναμη που αμφισβητεί τις, δίκην μονοδρόμου, κυρίαρχες πολιτικές επιλογές της συγκυβέρνησης και έρχεται να αναδείξει ό,τι εκείνοι απαξίωσαν, έναν άλλον δηλαδή δρόμο, τον δρόμο της παραγωγής, της εργασίας, της ανάπτυξης και της δημιουργίας, έχει κερδίσει τους Ελληνες ψηφοφόρους και έρχεται πρώτος και με διαφορά στις δημοσκοπήσεις.
Την ώρα που τα κομματικά τους γραφεία αναζητούν τεχνάσματα, με επίκεντρο την προεδρική εκλογή, για να παραμείνουν στην κυβέρνηση και να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα. Που θα μας βρει να ακολουθούμε τον άλλο δρόμο, αυτόν που η ιστορία μας μάς δίδαξε και που τεχνηέντως μας απέκρυψαν οι κυβερνήσεις της σύγχρονης ελληνικής συμφοράς.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
