Οι πολέμιοι των εξεγέρσεων

Του Γιώργου Σταματόπουλου.

H κυρίαρχη τάξη μόνο τις εξεγέρσεις φοβάται, τη λαϊκότητά τους, τον αυθορμητισμό, την εκρηκτικότητα και την ανατρεπτικότητά τους, και όσοι υποβαθμίζουν ή τολμούν να χλευάζουν την έννοια εξέγερση είναι βαθιά και αλλού νυχτωμένοι.

Ξέρουμε ότι ο καπιταλισμός όλα τα αλέθει – και τις πιο επαναστατικές θεωρίες και τα πιο ριζοσπαστικά κινήματααμφισβήτησης, πόσω μάλλον την Αριστερά της Ελλάδας· στη λαϊκή εξέγερση, όμως, ανησυχεί σφόδρα και μάλιστα τρέπεται σε πανικό, θεωρώντας ότι αυτή δεν μπορεί να κατασταλεί ακόμη κι αν τεθεί σε βίαιη κίνηση όλος ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός.

Για τούτο η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 έχει πολλούς πολέμιους. Οι τελευταίοι χρησιμοποιούν εναντίον της επιχειρήματα που επικαλούνται όλοι οι φιλελεύθεροι, οι βολεμένοι μικροαστοί και κάθε λογής, ακόμη και αριστεροί, αντιδραστικοί ρήτορες. Οτι δηλαδή ακόμη κι αν επικρατήσουν οι εξεγερμένοι θα γίνουν αμέσως οι ίδιοι καθεστηκυία τάξη.

Οτι, επίσης, όσο και αν πληγεί το καθεστώς στο τέλος θα επικρατήσει και, συνεπώς, όλες αυτές οι ταραχές και οι καταστροφές θα είχαν αποφευχθεί αν τα πράγματα εξελίσσονταν φυσιολογικά (το έχουν υποστηρίξει διάφοροι τζιτζιφιόγκοι νεοϊστορικοί για την εξέγερση του 1821). Λένε ακόμη πως η εξέγερση φέρνει συνήθως το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα (περισσότερη κρατική καταστολή, άρση των δικαιωμάτων, περιστολή ατομικών ελευθεριών, αυταρχισμός και αυθαιρεσία παντού και λοιπά).

Επιμελώς αποκρύπτονται τα μείζονα: η μαζική ανεργία, που όλο και φουντώνει, η ανασφάλεια και ο εξευτελισμός των φτωχών και μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, ο βίαιος-βάναυσος εξαστισμός, η ασυδοσία των εκπροσώπων του κεφαλαίου και η γελοιοποίηση του αντιπροσωπευτικού συστήματος κ.ά.

Ας πούμε και μερικά άλλα (που υπήρχαν αλλά δεν τα «βλέπαμε» όλοι τότε): συνθηκολόγηση, πομπωδώς μάλιστα, της Αριστεράς, αναβίωση της σκληροπυρηνικής, παλαιολιθικής Δεξιάς (ρατσισμός, ξενοφοβία, αυταρχισμός, θρησκευτικός δογματισμός), εκτράχυνση των ηθών μέσω του βιασμού της παιδείας και του πολιτισμού και απόλυτη επικράτηση -μέσω μίντια- της εικόνας (του ψευδούς) επί της πραγματικότητας (της αλήθειας).

Εναντίον όλων αυτών των μειζόνων εξεγέρθηκε η νεολαία τον Δεκέμβρη. Τι πέτυχε; Εβγαλε πολλούς από μας στους δρόμους· συναντήθηκαν οι αγωνίες μας, έπαψε για λίγο ο φόβος. Επίσης: επανανοηματοδοτήθηκε ο δημόσιος χώρος, άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για τις πλατείες του 2011, επανήλθαν στο προσκήνιο και στο τίποτα του πολιτικού αμεσοδημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης. Εμφανίστηκαν εκατοντάδες κινήματα αυτονομίας και αυτοδιαχείρισης.

Ωσαύτως: αποδείχτηκε η ανεπάρκεια και η αδυναμία του κράτους να είναι κοινωνικό, να δίνει λύσεις πρόνοιας, όπως καταδείχτηκε ότι πάντα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, αρκεί να ξεχάσουμε και το πιο γελοίο βολεματάκι, ε, και να το λέει και η περδικούλα του καθενός που βγαίνει στον δρόμο, αψηφώντας τις ανάγκες της οικογένειας, διακινδυνεύοντας επαγγελματικές καριέρες (sic) και μια βαθιά νυσταγμένη ζωή, γεμάτη όμως με αδικίες και ανισότητες.

Λένε ότι στις εξεγέρσεις επικρατεί το θυμικό, δεν υπάρχει πολιτικό πρόταγμα, οικονομικό σχέδιο, μορφή διακυβέρνησης και διάφορα εξόχως ιλαρά. Ας λένε· δεν ξέρουν τι λένε. Η εξέγερση είναι από μόνη της πολιτικό πρόταγμα. Χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε ελπίδα (την εξέγερση δηλαδή· και του πνεύματος).

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ