Οι κυρίαρχοι ευφημισμοί
Του Τάσου Παππά.
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ του νεοφιλελευθερισμού αποτυπώνεται με καθαρότητα στη δημόσια συζήτηση. Εχει επιβάλει τους όρους -για ευφημισμούς πρόκειται- που κρύβουν το πραγματικό περιεχόμενο των επιλογών του. «Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»: Το πώς τις αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί εκπρόσωποί του το έχουμε νιώσει στο πετσί μας.
«Αναδιάρθρωση επιχειρήσεων»: Τις απολύσεις εννοούν. «Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών»: Για τη σωτηρία τους με δημόσιο χρήμα πρόκειται. Και βεβαίως ο κορυφαίος όλων, ο πιο παραπλανητικός όρος, είναι η «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας»: Δηλαδή, κατάργηση δικαιωμάτων, απολύσεις με μειωμένη αποζημίωση, ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Ταυτοχρόνως χαρακτηρίζεται αριστερή ιδεοληψία και παρωχημένη αντίληψη ό,τι προέρχεται από τους αντιπάλους του νεοφιλελευθερισμού και ό,τι έλκει την προέλευσή του από τον κεϊνσιανισμό (κι αυτός θεωρείται αντίπαλος). Τα επίσημα στοιχεία για τον χώρο της εργασίας είναι ανατριχιαστικά.
ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΗ ΑΥΞΗΣΗ της μερικής απασχόλησης, χαμηλοί μισθοί, απλήρωτη εργασία, εκβιασμοί εργοδοτών στους εργαζομένους για να δηλώνουν αποδοχές μεγαλύτερες απ’ αυτές που εισπράττουν και πάει λέγοντας.
Η φτωχοποίηση του κόσμου της μισθωτής εργασίας δημιούργησε πολλά προβλήματα και στην παραγωγή και στην κατανάλωση και στο ασφαλιστικό σύστημα. Αυτή είναι η σημερινή εικόνα, αυτό είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής των μνημονίων.
Κι όμως, το «οικονομικό μυαλό του πολιτισμένου κόσμου», το ΔΝΤ ζητά απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων (για την εξυγίανση, ρε γαμώτο), επαναφορά του λοκ άουτ (ούτε ο ΣΕΒ δεν το επιθυμεί κατά δήλωσή του), όχι όμως επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων (σιγά μη δώσουμε δικαιώματα στους εργαζομένους), νέο συνδικαλιστικό νόμο (η απεργία βλάπτει την υγεία των επιχειρήσεων), μείωση των συντάξεων και του αφορολογήτου (αναγκαίο αφού ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας) και άλλες τέτοιου περιεχομένου διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να κερδίσει, όπως ισχυρίζεται, η χώρα το στοίχημα της ανταγωνιστικότητας και να τρέξουν οι επενδυτές να ρίξουν τα λεφτά τους στην οικονομία.
Το γιατί δεν έχει συμβεί αυτό μέχρι τώρα, παρά το γεγονός ότι η απορρύθμιση έχει προχωρήσει, είναι ένα ερώτημα που δεν απασχολεί τους θρησκόληπτους του νεοφιλελευθερισμού.
ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ Ο ΣΤΟΧΟΣ είναι συνθήκες γαλέρας στους εργασιακούς χώρους και ένα κράτος πρόνοιας παραδομένο στην εμπορευματοποίηση. Δεν απασχολεί επίσης ούτε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, που χαρακτηρίζει αριστερές ιδεοληψίες τις απόψεις για τις συλλογικές συμβάσεις συντασσόμενη απολύτως με το ΔΝΤ.
Χωρίς βεβαίως να αναρωτιέται γιατί, αφού πρόκειται για σκουριασμένες αριστερές ιδεοληψίες, είναι ακόμη σε ισχύ σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες όπου κυβερνούν συντηρητικά κόμματα, μόνα τους ή παρέα με τη συμβιβασμένη Σοσιαλδημοκρατία. Μήπως έχουν μολυνθεί από το μικρόβιο του αριστερισμού και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι;
Αν πιστεύει αυτό η Ν.Δ. ας δώσει τη συνταγή για να θεραπευτούν πριν να είναι πολύ αργά για τη δημοκρατία, την αγορά και γενικώς για τον καπιταλισμό. Καραδοκούν οι μπολσεβίκοι.
Ανάγωγα
Ποιος είναι για τη Δεξιά ο μεγαλύτερος δημαγωγός την περίοδο της Mεταπολίτευσης; Οι περισσότεροι νομίζουν ότι ο τίτλος επαξίως ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου. Λάθος. Από χτες άλλος φιγουράρει στην κορυφή του καταλόγου, όπως τον έχει συντάξει η Νέα Δημοκρατία. Σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Κι άλλη πρωτιά για τον πρωθυπουργό.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΤΑΚΤΩΝ
