Μητροπολίτες σε σύγχυση
Του Γιώργου Σταματόπουλου.
Εχουν εκμανεί με το σύμφωνο συμβίωσης οι εκκλησιαστικοί ταγοί. Αφρίζουν, υβρίζουν, κραυγάζουν, ωρύονται. Δεν έχω ακούσει κάποιον να καταριέται, είναι, όμως, γεμάτος ευχές για τα παιδιά του πρωθυπουργού ο μητροπολίτης Κορινθίας, το τελευταίο (παρα)κρουσμα των ιερών εκπροσώπων του ποιμνίου.
Ο Διονύσιος δυσαρεστείται διαπιστώνοντας ότι τινές εκπρόσωποι (κοσμικοί) του λαού αποφεύγουν την Εκκλησία. Ας μην ανησυχεί. Και αυτοί θέατρο παίζουν, είτε παριστάνουν τους πιστούς είτε τους άπιστους (άθεους, αγνωστικιστές κ.λπ.). Στην ίδια σκηνή υποκρισίας κινούνται άπαντες για χρησιμοθηρικούς πάντα λόγους.
Ας δούμε, εν τάχει, εάν οι θρησκείες (εξαιρούμε τον βουδισμό) έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Ποιο είναι το αντικείμενό τους, ποιο το γνωστικό υπόστρωμα; Μα δεν υπάρχουν. Φανταστικά τα αίτια που έχουν εφεύρει (θεός, ψυχή, πνεύμα, ουράνια βασιλεία κ.ά.), φανταστικά και τα αποτελέσματα (άφεση αμαρτιών, λύτρωση, χάρη).
Ολα φανταστικά· «πρόσωπα» και ιδέες που έχουν σχέσεις φανταστικές. Ενας φανταστικός κόσμος, που αρνείται την πραγματικότητα (πώς αλλιώς;), έχουν καταφέρει όμως οι κατασκευαστές του να επιβάλλονται στα πραγματικά ανθρώπινα όντα και να προσπορίζονται πλούτο και ισχύ. Γνωστικά αρνούνται την πραγματικότητα αλλά στην… πραγματικότητα την ξεζουμίζουν, την εκμεταλλεύονται αδιάντροπα.
Φωνάζει το ιερατείο ενώ έπρεπε να ποιείται την νήσσαν, αυτό που θεωρεί τη χαρά ελάττωμα, τον χορό έκφυλο, τον έρωτα δέσμιο των συντηρητικών του ιδεοληψιών. Τι να περιμένεις από κήρυκες της μισαλλοδοξίας και του μίσους;
Θα όφειλαν οι ταγοί του να είναι πιο ταπεινοί, να υμνούν αντί να βεβηλώνουν το ανθρώπινο σώμα (την αρχή των πάντων). Οταν δοξάζεται το ανθρώπινο σώμα, δοξάζεται η φύση και η ζωή, διαφορετικά επέρχεται ξεπεσμός.
Σε τέτοιον ξεπεσμό οδηγούν την ελληνική κοινωνία και το πνεύμα οι Ελληνες μητροπολίτες, δυστυχώς· φέρονται σαν επαγγελματίες αρνητές της ζωής, συκοφάντες και δηλητηριαστές αυτής. Εκφυλίζουν έναν κοσμοπολίτη Θεό σε κάποιον παρακμιακό, αφού αντιτίθενται στην έκφραση της ελεύθερης βούλησης, στο μεγάλο, αιώνιο «ναι» του σώματος στο νόημα, στην ύπαρξη.
Είναι δυνατόν να περιφρονείται το σώμα, να παύει το κακό μ’ ένα άλλο κακό; Αρκεί η πίστη για την έλευση της απάλειψης του πόνου και της βελτίωσης της ζωής; Αρκεί το κήρυγμα της αγάπης για να καταλάβουμε τι σημαίνει ανιδιοτέλεια και σεβασμός;
Ας μην αποκαλέσουμε τις θρησκείες την πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό, ούτε να τις θεωρήσουμε σαν τη μεγαλύτερη συνωμοσία κατά της ομορφιάς και του έρωτα, ούτε το δραστικότερο πνευματικό δηλητήριο.
Θα παρακαλούσαμε όμως τους εκπροσώπους του ιερατείου να είναι πιο «μαζεμένοι», πιο φειδωλοί, πιο ταπεινοί και πιο λαϊκοί, να παρευρίσκονται δηλαδή στις δραστηριότητες της πραγματικότητας, να πουν ότι το πνεύμα χρειάζεται την ύλη, ότι δεν υπάρχει «καθαρό», άγιο πνεύμα. Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από λυσσαλέα κηρύγματα κατά των υγιών, ανατατικών ενστίκτων. Αμήν.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
