Καμένη γη…
Του Τάσου Παππά.
«Όλα θα εξαρτηθούν από την κατάσταση της οικονομίας που θα παραλάβουμε» (Μάκης Βορίδης στη «Real News»). Να λοιπόν το… πρωτότυπο επιχείρημα-άλλοθι που θα επιστρατεύσουν όταν έρθουν στα πράγματα για να δικαιολογήσουν την αναδίπλωσή τους.
Αν βρουν καμένη γη (θα ισχυριστούν ότι θα βρουν) τι να κάνουν κι αυτοί. Θνητοί είναι, δεν είναι θεοί! Το κλίμα καλλιεργείται από τώρα. Η ηγετική ομάδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποφεύγει συστηματικά να δεσμευτεί. Για όσα -ελάχιστα- θέματα έχει πει κάτι συγκεκριμένο, διαπιστώνει ότι είναι στον αέρα λόγω της αδιαλλαξίας των δανειστών, οι οποίοι δεν νοιάζονται για το ποιο κόμμα κυβερνά.
Εντάξει, προτιμούν να συνομιλούν με άφωνες κυβερνήσεις, αλλά δεν είναι γι’ αυτούς το δεσπόζον. Εκβίαζαν τους προηγούμενους, εκβιάζουν τους τωρινούς, θα εκβιάσουν και τους επόμενους. Φαίνεται πως τα μηνύματα που πήρε ο κ. Μητσοτάκης από Μέρκελ και Σόιμπλε στις συναντήσεις που είχε μαζί τους στο Βερολίνο δεν ήταν ενθαρρυντικά ούτε για τις πρόωρες εκλογές ούτε για τα πλεονάσματα.
Στην ίδια συνέντευξη ο κ. Βορίδης σημειώνει ότι πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στον κόσμο να εκφράσει την οργή του.
Σε γενικές γραμμές αυτό είναι θεμιτό στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού. Η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία είναι μια διαδικασία που βοηθάει στην εκτόνωση της κοινωνικής δυσφορίας. Υπό την προϋπόθεση όμως ότι ο μηχανισμός μπορεί να λειτουργήσει ξανά.
Κάτι που είναι εξαιρετικά αμφίβολο γιατί έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στο παρελθόν και κατά κανόνα ως εργαλείο χειραγώγησης. Ετσι, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η Νέα Δημοκρατία αποτελεί τον κατάλληλο χώρο υποδοχής του θυμού και μετασχηματισμού του σε προσδοκία. Δεν είναι νέο κόμμα. Εχει παρελθόν και μάλιστα κακόφημο. Τιμωρήθηκε παραδειγματικά σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Η αυτοκριτική της ήταν αναιμική.
Οι δημοσκοπήσεις, στις οποίες δίνουν μεγάλη βάση οι νεοδημοκράτες (κι ας έχουν καεί πολλές φορές), δείχνουν ότι οι περισσότεροι (σε ποσοστό που αγγίζει το 80%) δεν εμπιστεύονται ούτε την κυβέρνηση ούτε την αξιωματική αντιπολίτευση και ταυτοχρόνως είναι απογοητευμένοι με τη σημερινή Ευρώπη.
Μπορεί η Ν.Δ. να αλλάξει αυτή την κατάσταση; Πώς; Με ένα πρόγραμμα στο οποίο δεν πιστεύουν ούτε αυτοί που το συνέταξαν και δεν το συζητούν εκείνοι που πρέπει να το εγκρίνουν; Με ποιους; Με τους φανατικούς ρεβανσιστές που καραδοκούν; Με τα ίδια πάνω-κάτω στελέχη; Με τους περιστασιακούς ψηφοφόρους που σε λίγες βδομάδες απογοητευμένοι θα δηλώνουν κοψοχέρηδες;
Ακόμη και ο εκ συστήματος αισιόδοξος Αδωνις Γεωργιάδης εμφανίζεται δίβουλος. Το Σάββατο («Βραδυνή») μάς λέει να μην ανησυχούμε γιατί μια κυβέρνηση της Ν.Δ. γρήγορα και με μαγικές κινήσεις «την καυτή πατάτα που θα παραλάβει θα την κάνει δροσερή», ενώ την Κυριακή («Σκάι») μαζεύεται και υποστηρίζει ότι όλα θα εξαρτηθούν από το πότε θα γίνουν εκλογές.
Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο, αν γίνουν σύντομα εκλογές μπορεί να τη σκαπουλάρουμε. Αν αργήσουν ούτε η Ν.Δ. δεν μας σώζει. Κοντολογίς: Μόνο ένα θαύμα θα μας γλιτώσει. Αλλά είπαμε, θνητοί είναι, δεν είναι θεοί.
Ανάγωγα
Τόσο η Νέα Δημοκρατία διά του Γ. Κουμουτσάκου, όσο και το ΠΑΣΟΚ διά του Α. Λοβέρδου καλούν την κυβέρνηση να απαντά στις προκλήσεις των Τούρκων μέσω του υπουργείου Εξωτερικών και όχι του υπουργείου Αμυνας. Δηλαδή, εμπιστεύονται τον Ν. Κοτζιά, όχι όμως τον Π. Καμμένο.
Αν θεωρούν ότι ο κ. Καμμένος δεν υπηρετεί τα λεγόμενα εθνικά συμφέροντα και δεν κάνει για τον ρόλο που του έχει αναθέσει ο πρωθυπουργός, ας καταθέσουν πρόταση μομφής.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
