Και των σαλονιών και των…
…αλωνιών.
Του Φώτη Παπούλια.
Ενοχλεί, προκαλεί ή ταράσσει τα νερά; Τι απ’ όλα επιδιώκει να κάνει ο Α. Τσίπρας με την τακτική που ακολουθεί και «μπλοκάρει» το εγχώριο σύστημα των πολιτικών, αναλυτών, αλλά και μερικών συντρόφων του, οι οποίοι φοβούνται πως έχει εγκαταλείψει την επανάσταση και, παραπλανημένος από τις σειρήνες του διεθνούς καπιταλισμού, υιοθετεί τις πρακτικές του;
Η παρουσία του στο οικονομικο-πολιτικό φόρουμ του Τσερνόμπιο απέδειξε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει μια άλλη Αριστερά. Εκείνη που δεν φοβάται να αναμετρηθεί στο πεδίο της σκέψης και της πρακτικής, ακόμα και όταν παίζει στην έδρα του αντιπάλου· μια μη φοβική Αριστερά, που έχει εμπιστοσύνη όχι μόνο στις ιδέες που εκφράζει, αλλά κυρίως στον τρόπο με τον οποίο τις καταθέτει.
Μιας Αριστεράς, δηλαδή, ανοιχτής στον διάλογο, ακόμα και απέναντι στους χειρότερους πολεμίους της, ταυτόχρονα ικανής να αντιλαμβάνεται τα σημεία των καιρών, να κάνει το δικό της παιχνίδι και να υποχρεώνει τους απέναντι να αναγνωρίζουν όχι το ηθικό της πλεονέκτημα, αγαπημένο μότο των εγχώριων αριστερών, αλλά την πολιτική της πρόταση ως αναγκαίας και απαραίτητης για να ξεπεραστεί η ευρωπαϊκή κρίση και συνακόλουθα να δοθεί λύση στο ελληνικό δράμα.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό, επιχειρεί και έχει κατορθώσει να επιβάλει στο τραπέζι των συζητήσεων εκείνο που μέχρι χθες φάνταζε αδιανόητο για την εγχώρια και ευρωπαϊκή ελίτ.
Πρόεδρος αριστερού κόμματος, το οποίο διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία σε μια χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, την Ελλάδα, από αποσυνάγωγος έως γραφικός, πέτυχε να καταστεί εταίρος σε εντελώς διαφορετική βάση από εκείνη του πρωθυπουργού.
Εταίρος και όχι υπάλληλος, αφού η εταιρική σχέση προϋποθέτει την αμοιβαιότητα έναντι της υπαλληλικής, που το χαρακτηριστικό της είναι η κατόπιν εντολών διαχείριση…
Προφανώς και είναι ένδειξη επιπολαιότητας να υποστηρίζουν κάποιοι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν διέπραξε έγκλημα καθοσιώσεως απέναντι στην… παγκόσμια Αριστερά, συμμετέχοντας στο διεθνές φόρουμ και δεν ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης. Η προσέγγιση αυτή, εκτός του ότι φαντάζει «παλαιομοδίτικη», ουσιαστικά αποτυπώνει το φοβικό σύνδρομο όσων από τη μια πλευρά απεύχονται την εκλογική νίκη της Αριστεράς και από την άλλη όσων, εντός ΣΥΡΙΖΑ, έχουν συνηθίσει να πιστεύουν ότι «η Αριστερά ή θα είναι στο πεζοδρόμιο ή δεν θα υπάρχει». Το ενδεχόμενο η Αριστερά να είναι «και των σαλονιών και των… αλωνιών» προφανώς και δεν περνάει από το μυαλό τους.
Εχουν άραγε σκεφτεί ότι η κοινωνία έχει ανάγκη από έναν πολιτικό πολιτικά προκλητικό, ενοχλητικό, «ταραξία» για την εξουσία τους, χωρίς να φοβάται την ανάληψη της εξουσίας;
