Εδώ στον Νότο…
Της Κατερίνας Ακριβοπούλου.
Δεν πάει πολύς καιρός που ο Ντάισελμπλουμ -ναι, ο «Γερούν, γερά»- με την εγνωσμένη χυδαιότητα στο DNA του λοιδορούσε τις χώρες του Νότου ότι «δεν μπορούν να δαπανούν όλα τα χρήματα σε ποτά και γυναίκες και να ζητούν υποστήριξη αργότερα». Ηταν μόλις πέρσι…
Το ίνδαλμα του κάθε νεοφιλελέ φλώρου συμπύκνωσε στα στερνά του όλη την αποικιοκρατική αντίληψη του γερμανικού διευθυντηρίου για τον φτωχό συγγενή της Νότιας Ευρώπης. Τον έλιωσαν με τα πλεονάσματα και τις τεχνητές κρίσεις χρέους, τον σακάτεψαν με τα μνημόνια (Ελλάδα, Κύπρος, Ισπανία, Πορτογαλία) και του πήραν όλο τον πλούτο για να τον αποθηκεύσουν στα θησαυροφυλάκια της Μπούντεσμπανκ.
Τα πλεονάσματα του Βορρά είναι τα ελλείμματα του Νότου, ακούγαμε και διαβάζαμε από παλιά, πριν ακόμη βιώσουμε στην πράξη την εφαρμοσμένη αγριότητα της μεταμοντέρνας οικονομικής δικτατορίας.
Το σύστημα μπούκωσε όμως και είναι έτοιμο να εκραγεί. Τώρα παρακολουθούμε τα πρώτα συμπτώματα μιας αμήχανης, πιθανώς και πρόδρομης εξέγερσης, με πρωτόλειο μεν βηματισμό, αλλά, πάντως, όχι χωρίς υπόβαθρο.
Το κίνημα της 15ης Μαΐου του 2011 στη χώρα του Θερβάντες, οι περίφημοι Los Indignados, δηλαδή οι Αγανακτισμένοι της Ισπανίας, μεταγγίστηκε έναν μήνα αργότερα και στην Ελλάδα, πιάνοντας στον ύπνο όλα τα παραδοσιακά κόμματα, ακόμη και τα αριστερά, τα οποία δεν μπορούσαν να «διαβάσουν» από πού ήρθε αυτό το για πρώτη φορά αδιαμεσολάβητο κύμα οργής που καταγράφηκε ως η «Ελληνική Ανοιξη».
Και στην πιο κοντινή μας Ιταλία είδαμε τα τελευταία χρόνια το πολιτικό εργαστήρι που ήταν για δεκαετίες να εκφυλίζεται σε καρικατούρα, με κακόγουστη πασαρέλα αναλώσιμων πολιτικών προσώπων, που έκαναν τον τυχοδιωκτισμό κυρίαρχη ιδεολογία.
Εκεί οι Αγανακτισμένοι δεν κατέβηκαν στις πλατείες, αλλά ανέβηκαν στην πεντάστερη σκηνή του Μπέπε Γκρίλο, θύτες και θύματα της βαθιάς κρίσης εκπροσώπησης. Ομως το πρόσωπο της Ιταλίας δεν είναι μόνον αυτό. Το άλλο πρόσωπο είναι οι επιβάτες που μόλις είδαν τον ακροδεξιό υπουργό Εσωτερικών, Ματέο Σαλβίνι, να μπαίνει στο λεωφορείο σε μια επίδειξη τάχα μου «λαϊκότητας», άρχισαν να τραγουδούν ρυθμικά το «Bella Ciao», αυτό τον αντιφασιστικό ύμνο, με το βίντεο να κάνει τον γύρο του κόσμου.
Εδώ, στον Νότο, το μίσος για το ευρωπαϊκό ιερατείο κάνει κρότο, πάντως, κι αφού σαν άδειο κάθισμα ταξίδεψε για χρόνια, αναρωτιέται σε ποια πόλη, σε ποια χώρα θα ταξιδέψει τώρα η λαϊκή οργή…
Άρθρο στη ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ
