Τρώγοντας τα παιδιά μας

Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού.

Είκοσι τεσσάρων χρόνων, με πτυχίο και μεταπτυχιακό και τέσσερις γλώσσες, πήγε στην πρώτη της συνέντευξη. Γύρισε χαρούμενη, γιατί την πήρε τη δουλειά: άμισθη πρακτική, με πλήρες ωράριο και εξάμηνο συμβόλαιο. Μια πρακτική καλή για το βιογραφικό της, θα καταμετρηθεί ως εμπειρία κι ας απομακρύνει κάθε σκέψη για οικονομική ανεξαρτησία τουλάχιστον για ένα εξάμηνο.

Το βράδυ τα κουβέντιαζε με τη φίλη της στο σκάιπ. Μεγάλωσαν μαζί, σπούδασαν μαζί, τέλειωσαν μαζί το μεταπτυχιακό, όμως η φίλη επέλεξε να ψάξει για δουλειά στο εξωτερικό. Πήγε κι αυτή στην πρώτη της συνέντευξη και πήρε τη δουλειά: με ωριαία αμοιβή ίση με την ημερήσια αμοιβή στην Ελλάδα, που όμως ίσα ίσα θα της φτάνει για να τα βγάλει πέρα.

Στην ξένη χώρα τα νοίκια είναι πανάκριβα, οι μετακινήσεις επίσης, δεν υπάρχει οικογένεια να βρεις ένα πιάτο ζεστό φαΐ την Κυριακή, δεν έχει ήλιο.

Εδώ, σε μας, μετά τον χιονιά, ξημέρωσε η Πέμπτη με έναν λαμπρό ήλιο που διόρθωσε τα κέφια μας, όχι όμως και τα προβλήματα. Τα σχολεία, μαθαίνουμε, θα παραμείνουν κλειστά σε πολλές περιοχές της χώρας.

Το ίδιο και μερικά Πανεπιστήμια. Δεν είναι η πρώτη φορά. Και πέρσι και πρόπερσι και πολλά χρόνια τώρα, πάγια πρακτική των αρχών είναι να κλείνουν τα σχολεία κάθε φορά που έχει χιόνι ή πάγο στους δρόμους.

Θα μπορούσαν οι αρμόδιοι να ορίσουν πρώτη τους προτεραιότητα τη λειτουργία των σχολείων. Να έχουν σκεφτεί από πριν ότι με την παγωνιά δεν μπορούν να γίνονται μαθήματα σε υποθερμαινόμενες αίθουσες και να έχουν εξασφαλίσει πετρέλαιο για όλο το χειμώνα.

Να έχουν οργανωθεί ώστε να κρατούν ανοιχτούς τους δρόμους στο χωριό και στην πόλη, ιδιαίτερα τον δρόμο για το σχολείο. Η ιδέα ότι δεν υπάρχουν μηχανήματα ή ότι τέλειωσε το αλάτι, που παραπέμπει στη γνωστή υποκείμενη ιδέα ότι δεν υπάρχουν πόροι γι’ αυτά τα αγαθά, είναι φαιδρή δικαιολογία.

Οι υπεύθυνοι θα έπρεπε να εξασφαλίζουν πρώτα αυτά τα βασικά και μετά να επιδίδονται σε άλλες δαπάνες όπως, για να φέρω ένα τυχαίο παράδειγμα, ο κιτς εορταστικός φωτισμός των δρόμων και οι χριστουγεννιατικο-πρωτοχρονιάτικες φιέστες.

Το χιόνι είναι χαρά για τα παιδιά. Θα μπορούσαμε να μην τους έχουμε στερήσει την απόλαυση να διασκεδάσουν με τους φίλους τους, να φτιάξουν χιονάνθρωπους, να παίξουν χιονοπόλεμο.

Χορτασμένα να μπουν στις τάξεις τους και να κάνουν μάθημα, γιατί και το μάθημα (θεωρητικά) είναι χαρά για τα παιδιά. Επιλέξαμε, ως κοινωνία και ως πολιτεία, να τους στερήσουμε αυτή τη χαρά εδώ και πολλά χρόνια σαν ένα ακόμα βήμα στην προσπάθεια να κόψουμε τα φτερά τους.

Είναι απορίας άξιον γιατί ακόμα και τον χιονιά τα παιδιά πρέπει να τον πληρώσουν, αλλά ίσως πρέπει να συμφιλιωθούμε με την οδυνηρή πραγματικότητα. Στη χώρα αυτή τα παιδιά πληρώνουν τα πάντα. Τις αμαρτίες των γονέων, τα λάθη των κυβερνήσεων, την ολιγωρία της διοίκησης.

«Η κυβέρνησή μας έχει βάλει πολύ ψηλά στην ατζέντα της την προστασία του παιδιού» δηλώνει η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης και μετά απαριθμεί με καμάρι μεγαλεπήβολα και μακρινά σχέδια: σχολείο μέχρι τις οχτώ το βράδυ, ανακοινώνει η υπουργός μιας κυβέρνησης που δεν μπορεί να κρατήσει τα σχολεία ανοιχτά επειδή χιόνισε. «Πολύ σύντομα θα δείτε νόμους που θα αφορούν ευθέως την προστασία του παιδιού» υπόσχεται.

Πώς να την πιστέψουμε λίγες μέρες μετά την παράνομη κράτηση σε ψυχιατρείο ενός εξάχρονου παιδιού, την ανάλγητη διαπόμπευση ενός δεκαπεντάχρονου, τη συνομιλία των δύο φιλενάδων που μοιράστηκαν μέσω σκάιπ τη χαρά τους για την καινούργια δουλειά και τη λύπη τους γι’ αυτά που θα τους λείπουν, η μια χωρίς λεφτά, η άλλη χωρίς πατρίδα.

Συκοφαντημένα, κρατούμενα, εξορισμένα, φτωχά, τα παιδιά μας καλούνται να χτίσουν το μέλλον τους πάνω σε υποσχέσεις- πομφόλυγες.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ