Ο πολίτης Κέιν βρικολάκιασε
Του Τάσου Τσακίρογλου.
«Ο νεοφιλελευθερισμός είναι νεκρός, αλλά υπάρχει ακόμα ανάμεσά μας σαν ζόμπι», γράφει ο Αμερικανός διανοητής και ακτιβιστής Μάικλ Χαρντ, προσθέτοντας ότι «οι βρικόλακες είναι έξυπνοι και πανούργοι και ξέρουν καλά την τέχνη της αποπλάνησης».
Αυτή την τέχνη της αποπλάνησης έχουν αναλάβει εργολαβικά για δεκαετίες τα ΜΜΕ εξ ονόματος του καπιταλισμού-ζόμπι, εκλογικεύοντας και εξωραΐζοντας τις πιο βάρβαρες πλευρές του, με στόχο τη συναίνεση του εκλογικού σώματος.
Με τη γνωστή ταινία του «Ο πολίτης Κέιν», ο Ορσον Γουέλς το 1940 έκανε μέσω του κινηματογράφου το πιο συγκλονιστικό σχόλιο για την εξουσία του Τύπου, «φωτογραφίζοντας» τον τότε μεγιστάνα Ουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ.
Εκείνη η εξουσία, όμως, φαντάζει σήμερα παιδικό παιχνίδι μπροστά στη δύναμη και την επιρροή που έχουν κατακτήσει οι μιντιάρχες, αποσπώντας αυτοδικαίως τον χαρακτηρισμό «μαντρόσκυλα του συστήματος». Οι μιντιακοί ολιγάρχες αποτέλεσαν, ως γνωστόν, τον ένα από τους τρεις πυλώνες της «διαπλοκής», μαζί με τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς τους φίλους.
Η διασπάθιση τεράστιων ποσών, η διάσωση των χρεοκοπημένων ΜΜΕ με δάνεια από χρήματα των φορολογουμένων χωρίς καμία εγγύηση, η στήριξη των μνημονιακών πολιτικών, η προβολή ενός κτηνώδους καταναλωτικού λάιφ στάιλ και η επιδεικτική αδιαφορία για κάθε πραγματικό πολιτιστικό προϊόν είναι τα «κεκτημένα» αυτής της παρακμασμένης κοινωνικής ομάδας και των παρατρεχάμενών της.
Ενα από τα βασικά προγραμματικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από την αντιπολίτευση, ήταν και είναι η σύγκρουση μ’ αυτήν τη μιντιακή εξουσία και η αμφισβήτηση της επιρροής της. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα το μόνο που έχουμε δει είναι τα μεγάλα λόγια και οι επικοινωνιακές «απειλές» περί επιβολής του νόμου σε ένα άναρχο, χαοτικό και αυθαίρετο τοπίο, στο οποίο κυριαρχούν το μαύρο χρήμα και η πολιτική συναλλαγή.
Επιπρόσθετα, και παρά τη σαφή εχθρότητα και επιθετικότητα που έχουν επιδείξει τα συστημικά ΜΜΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, στελέχη του κόμματος και υπουργοί συνωστίζονται καθημερινά στα στημένα, μονομερή και μεροληπτικά πάνελ των μνημονιακών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών.
Σ’ ένα συγκρουσιακό πλαίσιο, το οποίο σαφώς διαμορφώνει η αντιδημοκρατική παρεμβατικότητα των «εξωθεσμικών θεσμών», η κυβέρνηση άφησε ανέγγιχτες τις τράπεζες, που ουσιαστικά ελέγχει το Δημόσιο. Ετσι δόθηκε η ευκαιρία στους χρεοκοπημένους τραπεζίτες να συνεχίσουν να προσποιούνται τους επιχειρηματίες και μέχρι σήμερα η μαύρη τρύπα των μαγαζιών τους να έχει καταπιεί δεκάδες δισεκατομμύρια, τα οποία αποπληρώνει ο ελληνικός λαός.
Αυτό φυσικά αποτελεί ένα πολύ κακό προηγούμενο για το τι μέλλει γενέσθαι και στον χώρο των ΜΜΕ, αφού ήδη οι ολιγάρχες των μίντια απειλούν με μαζικές απολύσεις και «Κούγκι», προκειμένου να μη χάσουν τα παράνομα προνόμιά τους.
Η κυβέρνηση θα τολμήσει να κάνει διαχειριστικό έλεγχο με τη βοήθεια κρατικών αρχών; Θα τολμήσει τον έλεγχο στον παράνομο τραπεζικό δανεισμό; Θα τολμήσει, όπου χρειαστεί, να ανοίξουν οι προσωπικοί λογαριασμοί των μεγαλομετόχων σε ελληνικά και ξένα πιστωτικά ιδρύματα;
Θα τολμήσει να επιβάλει λογοδοσία στις εποπτικές αρχές για πράξεις και παραλείψεις στη διαδικασία ίδρυσης και τη λειτουργία ΜΜΕ χωρίς τα αναγκαία επιχειρηματικά εχέγγυα; Θα τολμήσει να αγγίξει το καυτό θέμα των επιλεκτικών οικονομικών ενισχύσεων μέσω της κρατικής διαφήμισης, η οποία αλλοίωσε τον πλουραλισμό και ενίσχυσε τη διαπλοκή; Οπως λέει το ρητό, «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».
Οσο για την κοινωνία, η πολυφωνία κόντρα στη μιντιακή μονομέρεια των «προθύμων», στη διαγραφή και ενοχοποίηση της «άλλης άποψης» και στην επιχείρηση κατασκευής υπηκόων, αποτελεί ζητούμενο και στοίχημα που θα κριθεί το επόμενο διάστημα, σε συνδυασμό με τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
