To Brexit και το Prespxit
Του Στέλιου Κούλογλου.
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στην υπόθεση του Βrexit και του Μακεδονικού. Και τα δύο προβλήματα δημιουργήθηκαν από λαϊκιστές δημαγωγούς πολιτικούς που έκαναν πολιτική καριέρα δημιουργώντας θέματα σχεδόν εκ του μηδενός.
Η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ δεν θα είχε ποτέ τεθεί αν ο Φάρατζ και το εθνικιστικό, ακροδεξιό κόμμα του δεν είχαν επενδύσει στη βρετανική ιδιαιτερότητα της παλιάς αυτοκρατορίας, υποσχόμενοι συγχρόνως λαγούς με πετραχήλια στους πολίτες. Το Μακεδονικό θα είχε λυθεί εύκολα στις αρχές της δεκαετία του ’90, αν ο κ. Σαμαράς δεν ήθελε να κάνει δικό του κόμμα, εκμεταλλευόμενος πατριωτικές ευαισθησίες.
Μεγάλη ευθύνη έχουν όμως και οι πρωθυπουργοί που χειρίστηκαν τις υποθέσεις. Ο συντηρητικός Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον που για να κερδίσει ψήφους από την ευρωσκεπτικιστική ακροδεξιά υποσχέθηκε δημοψήφισμα για το Βrexit, παρότι ήταν υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ. Και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που παρότι τασσόταν υπέρ μιας συμβιβαστικής λύσης για σύνθετη ονομασία δεν αντιτάχθηκε στην πατριδοκαπηλία για να κρατήσει τη θέση του πρωθυπουργού, πριν ανατραπεί από τον υπουργό του επί των Εξωτερικών.
Μια ακόμη ομοιότητα είναι οι πολιτικοί απόγονοι των προηγούμενων. Η επίσης συντηρητική πρωθυπουργός κυρία Μέι, ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις για το Βrexit, παρότι θεωρεί ότι είναι καταστροφικό για τη χώρα της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παριστάνει τον Μακεδονομάχο, αντίπαλο της συμφωνίας των Πρεσπών, παρότι πιστεύει ότι πρέπει να βρεθεί συμβιβαστική λύση. Η μια θέλει να διατηρήσει τη πρωθυπουργία χαϊδεύοντας τους οπαδούς του Βrexit, ο άλλος τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης χαϊδεύοντας την ακροδεξιά του πτέρυγα. Και όπως ούτε η μία ούτε ο άλλος ξεχειλίζουν από προσόντα, το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό.
Στη Μεγάλη Βρετανία, όπου βρέθηκα αυτές τις μέρες, το αδιέξοδο είναι πλήρες. Η προκαταρκτική συμφωνία που η Μέι είχε συνάψει με τις Βρυξέλλες απορρίφθηκε πανηγυρικά από το Κοινοβούλιο και σήμερα κανείς δεν έχει να προτείνει την παραμικρή λύση. Στη περίπτωση της ΝΔ, έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα που λέει άλλα μέσα και άλλα έξω, συναντάει μυστικά τον Ζάεφ για να του δηλώσει ότι και αυτό θέλει συμβιβαστική λύση, αλλά παριστάνει το αδιάλλακτο ενώ ο πρόεδρος του διστάζει να συζητήσει δημοσίως τις «πατριωτικές» θέσεις του με τον πρωθυπουργό.
Μέσα σε 2 χρόνια, οι οπαδοί του Brexit και οι συντηρητικοί καιροσκόποι έχουν μετατρέψει τη Μεγάλη Βρετανία σε μικρή Αγγλία. Στα 2 χρόνια που ξέσπασε η κρίση του Mακεδονικού, η Ελλάδα έχασε συμμάχους και την ευκαιρία να γίνει ηγετική δύναμη στα Βαλκάνια, όταν δεν έγινε περίγελος εχθρών και φίλων, υποστηρίζοντας επισήμως ότι η «Μακεδονία είναι μία και ελληνική».
Πέρα όμως από μια ακόμη ομοιότητα, ότι και οι δύο έχουν καταφέρει να διχάσουν τις χώρες τους στα δύο, υπάρχουν και δύο βασικές διαφορές: η μία είναι ότι οι Βρετανοί είναι παραλυμένοι, αλλά οι οπαδοί του Brexit δεν σπέρνουν το μίσος ούτε ευνοούν τη δημιουργία παρακράτους, όπως οι οπαδοί του Prespxit. Η δεύτερη ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια κυβέρνηση που κάνει αυτό που πιστεύει και έχει το πολιτικό θάρρος να λύσει ένα πρόβλημα, το οποίο άλλη παράταξη δημιούργησε.
Γιατί, για την Ελλάδα τουλάχιστον, αυτό είναι και το μεγάλο συμπέρασμα: από το παρακράτος του ’60 και την ανωμαλία που οδήγησε στη δικτατορία του ’67 και την προδοσία της Κύπρου(για να μην πάμε και σε παλιότερες εθνικές καταστροφές) είναι η δεξιά και η ακροδεξιά που δημιουργούν εθνικά προβλήματα. Και η αριστερά που αναλαμβάνει να τα λύσει.
Άρθρο στο tvxs.gr
