Mια απόφαση που ενοχλεί

Του Τάσου Παππά

——————————————————-Η διαφαινόμενη υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για λογαριασμό του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ενόχλησε σφόδρα τη συντηρητική παράταξη, ωστόσο και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαμε ρίγη ενθουσιασμού. Τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος την αντιμετώπισαν ψυχρά. Η Νέα Δημοκρατία έχει λόγους να ανησυχεί. Ολα αυτά τα χρόνια, η ηγεσία της, τα φιλικά μέσα ενημέρωσης και οι υποστηρικτές της στην Ευρώπη προσπάθησαν να αποδείξουν με λόγια, με έργα, με διαβολές και με στημένα δημοσιεύματα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα αντιευρωπαϊκό, που φλερτάρει με τη δραχμή, υπονομεύει κάθε κίνηση για την έξοδο της χώρας από την κρίση, αποθαρρύνει τους υποψήφιους επενδυτές, είναι σταθερά κολλημένος σε κρατικίστικες λογικές, καταστροφολογεί, μπαινοβγαίνει στο συνταγματικό τόξο, ρέπει προς τη δημαγωγία και ανέχεται τον εξτρεμισμό, χαϊδεύοντας όλα τα ρεύματα ανυπακοής, ακόμη και αυτά που μετέρχονται βίαιες πρακτικές. Δεν μπορεί να ανήκει λοιπόν στην ευρωπαϊκή οικογένεια γιατί ερωτοτροπεί με τον νεοκομμουνισμό και ως εκ τούτου δεν πρέπει να του επιτραπεί να αναρριχηθεί στην εξουσία.

Με τη συγκεκριμένη επιλογή της η ηγεσία του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς επιχειρεί να διασκεδάσει αυτήν την περιρρέουσα εντύπωση που είχε αποκτήσει ερείσματα και στο επίπεδο των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Τοποθετώντας επικεφαλής της καμπάνιας του για τις ευρωεκλογές τον αρχηγό του μοναδικού κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που διεκδικεί με αξιώσεις την κυβέρνηση σε μια ευρωπαϊκή χώρα, θέλει να στείλει ένα σαφές μήνυμα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και στις πολιτικές ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απαντά έτσι στην προπαγάνδα των ελίτ, λέγοντας ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά δεν είναι ένας παρίας της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής, αλλά μπορεί να κερδίσει τις ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων, κι αυτό δεν συνιστά κίνδυνο για το σχέδιο της ενωμένης Ευρώπης, ίσως μάλιστα και να αποτελεί μια δημοκρατική διέξοδο από την κατάσταση απογοήτευσης και απελπισίας που ταλαιπωρεί τους λαούς, την οποία εκμεταλλεύεται επιδέξια ο ρατσιστικός, σοβινιστικός και μισαλλόδοξος λόγος της Ακρας Δεξιάς και έχει καταφέρει να διευρύνει το ακροατήριό του σχεδόν παντού στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Ταυτοχρόνως στέλνει ένα μήνυμα και στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα σε κείνο το τμήμα της που διστάζει να προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, εισπράττει με επιφυλάξεις, αν όχι με εχθρότητα, τις προγραμματικές διακηρύξεις του και εξακολουθεί να ακούει τα κινδυνολογικά κηρύγματα των Σαμαρά-Βενιζέλου ότι με την Αριστερά στην κυβέρνηση η χώρα θα μπλέξει σε μεγάλες περιπέτειες. Μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ενδεχομένως να λειτουργήσει ως καταλύτης για την ανατροπή των συσχετισμών και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης.

Από τη σκοπιά της Αριστεράς όλα τα παραπάνω καλά φαίνονται. Δεν εντοπίζω πουθενά παγίδες ηττοπαθούς ρεφορμισμού, οπορτουνισμού και σάπιου συμβιβασμού. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος στη σχετική ψηφοφορία στην Κεντρική Επιτροπή προτίμησαν το λευκό και την αποχή. Τι φοβούνται; Πρόκειται για τη γνωστή μίζερη συμπεριφορά που έχουν όλες οι εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις απέναντι σε θέματα που εκ των πραγμάτων ενισχύουν τις ηγεσίες; Πιθανόν. Αλλωστε, σύμφωνα με τη λογική των οργανωμένων μειοψηφιών που δρουν ελεύθερα στο εσωτερικό των κομμάτων, η ηγεσία δεν πρέπει να τις θεωρεί δεδομένες, γιατί τότε δεν αποκλείεται να μπει στον πειρασμό να τολμήσει να ελέγξει το κόμμα, εξωθώντας τους αντιπάλους της είτε στην πλήρη υποταγή είτε στην άτακτη έξοδο.

Ωστόσο, νομίζω ότι η αιτία της ψυχρής στάσης βρίσκεται αλλού. Παρακολουθώντας τις δημόσιες εμφανίσεις και την αρθρογραφία των στελεχών του Αριστερού Ρεύματος γύρω από τα ζητήματα της Ευρώπης εύκολα μπορείς να οδηγηθείς στο συμπέρασμα ότι επιμένουν στην άποψη πως η Ευρωπαϊκή Ενωση και ειδικότερα η ευρωζώνη, στην παρούσα μορφή τους και με τον συγκεκριμένο συσχετισμό ισχύος που έχει διαμορφωθεί, δεν παίρνουν μεταρρύθμιση, ότι είναι μάταιο να αγωνίζεσαι να τις αλλάξεις από μέσα και πως η μόνη λύση είναι η καταγγελία και η αποχώρηση – σίγουρα από τη ζώνη του ευρώ, ενδεχομένως και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αφού αυτή θα είναι η συνέπεια της προηγούμενης απόφασης.

Αν ήταν μια περιθωριακή ομάδα, δεν θα υπήρχε πρόβλημα για την ηγεσία και την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Το Αριστερό Ρεύμα όμως είναι μια υπολογίσιμη δύναμη και στο κόμμα και στις τάξεις των μελών. Μέχρι στιγμής, τις διαφωνίες του σε κομβικά ζητήματα -και δεν είναι λίγες- δεν τις έχει τραβήξει στα άκρα. Ούτε πρόκειται, όπως λένε οι παράγοντές του, να κάνει κάτι που θα υπονομεύσει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εκλογική νίκη. Το ζόρια και για τις δύο πλευρές πιθανότατα θα εμφανιστούν αμέσως μετά. Οπως γίνεται συνήθως με τα κόμματα που δεν είναι αρχηγικά και τα οποία στεγάζουν τάσεις με διαφορετική αντίληψη για το τι πρέπει να γίνει.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ