My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

I can’t breathe α λα ελληνικά

Του Τάσου Τσακίρογλου.


Αν μια έκφραση χαρακτήρισε το 2020 –και συνεχίζει μέχρι σήμερα– αυτή είναι σίγουρα το I can’t breathe, δηλαδή τα τελευταία λόγια του εν ψυχρώ δολοφονηθέντος από αστυνομικούς Τζορτζ Φλόιντ, «δι’ ασήμαντον αφορμήν».

Η φράση αυτή δεν πυροδότησε μόνο το κίνημα Black lives matter, αλλά εκφράζει συνολικά μια αίσθηση ασφυξίας και ένα αίσθημα πνιγμού από όσα ζούμε το τελευταίο διάστημα και στην Ελλάδα.

Η ίδια αίσθηση συνεχίζεται και σήμερα όχι μόνο με την μπότα της καταστολής που έχουμε μόνιμα στον λαιμό, αλλά και με τη δυσωδία που αναδύεται απ’ όλους τους πόρους του κοινωνικού συστήματος: εθνικισμός, συντηρητισμός, ατομικισμός, φασιστικές νοοτροπίες και πάει λέγοντας.

Μοιάζει με μια μήτρα που γεννά ακρότητες, αντιδραστικές νοοτροπίες, αδιαφορία και κοινωνικό κομφορμισμό. Φυσικά πάντα υπάρχουν οι μειοψηφίες που σώζουν την τιμή της κοινωνίας, αλλά αυτό δεν αρκεί για να αντιμετωπίσουμε τις θύελλες που έρχονται.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε όλα τα μέτωπα μας οδηγεί ολοταχώς σε μια οπισθοδρόμηση χωρίς προηγούμενο. Με ένα ιδιότυπο outsourcing φαίνεται να έχει αναθέσει σε ιδιωτικά συμφέροντα την εκπόνηση δεκάδων νομοσχεδίων που εξυπηρετούν κατά κύριο λόγο τα ίδια, σαρώνοντας συνήθως δικαιώματα και κατακτήσεις και απαλλοτριώνοντας κάθε έννοια δημόσιου αγαθού. Ενα είδος «γραφείου εξυπηρετήσεων» δηλαδή. Είναι χαρακτηριστικό το ότι μια κυβέρνηση που δεν διακρίνεται για την αποτελεσματικότητά της και σε όλα τα σοβαρά θέματα τα έχει κάνει θάλασσα, έχει ψηφίσει στη διάρκεια της θητείας της περισσότερα από 150 νομοσχέδια, η πλειονότητα των οποίων είναι αντιδραστικά, το καθένα στον τομέα του.

Ταυτόχρονα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης –αδύναμος πολιτικά και ιδεολογικά ο ίδιος– έχει εκχωρήσει την ιδεολογική ηγεμονία στα πιο ακραία στοιχεία της παράταξής του, με αποτέλεσμα η αποφορά από τα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη» να κινδυνεύει να πνίξει την κοινωνία ολόκληρη. Μέλη της κυβέρνησης συμπεριφέρονται σαν εγκάθετοι της Εκκλησίας ή μεταδίδουν εθνικιστικά και ρατσιστικά μηνύματα σε κάθε ευκαιρία.

Η κυβερνητική αδιαφορία για τις κοινωνικές ανάγκες είναι πρωτοφανής και αντιστρόφως ανάλογη με την κατασταλτική λογική, η οποία θεωρείται πανάκεια. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι ο ιδεότυπος ενός αποϊδεολογικοποιημένου πολιτικού και τεχνοκράτη, ο οποίος θα μπορούσε να «ταιριάξει» με διάφορα καθεστώτα, κοινό χαρακτηριστικό των οποίων θα ήταν η εργαλειοποίηση της κρατικής βίας.

Η πολιτική εξίσωση που αποδίδει καλύτερα τη σημερινή κυβέρνηση είναι: εύκαμπτη στις πιέσεις των «ημετέρων» και των επιχειρήσεων, άκαμπτη στα κοινωνικά αιτήματα. Το κλίμα οικογενειοκρατίας, ευνοιοκρατίας και γενικευμένης αναξιοκρατίας καθιστά τον πολιτικό φιλελευθερισμό (που υποτίθεται ότι πρεσβεύει ο πρωθυπουργός) μια παρωδία στην καλύτερη και ένα κουρελόχαρτο στη χειρότερη των περιπτώσεων.

Τα σκάνδαλα με τους διορισμούς σε υψηλές θέσεις ανθρώπων χωρίς καν τα τυπικά προσόντα, ο εμβολιασμός φίλων και συγγενών εκτός σειράς, η παραβίαση των μέτρων για τον κορονοϊό από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και τη σύζυγό του, αλλά και τα νομοσχέδια-ρουσφέτια σε φίλα προσκείμενους επιχειρηματίες καθιστούν τη συζήτηση περί ήθους της εξουσίας το πιο σύντομο ανέκδοτο.

«Ο συντηρητικός θέλει να συντηρήσει αυτό που υπάρχει… ο αντιδραστικός γυρνά σ’ ένα παρελθόν που έχει ήδη εξαφανιστεί, κι αν δεν υπήρξε ποτέ, τότε να το ξαναεφεύρει… Είναι επαναστάτης ή, για την ακρίβεια, αντεπαναστάτης». Αυτό γράφει ο Γάλλος δημοσιογράφος Ραφαέλ Γκλικσμάν στο βιβλίο του «Εναντίον της αντιδραστικής σκέψης», εκδόσεις Πόλις (2018). Και ο νοών νοείτω!

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε