H δημοσιογραφική αλητεία
Tου Κλέαρχου Τσαουσίδη.
Βρίσκομαι στην Αριστερά πάνω από 55 χρόνια. Βίωσα χυδαιότητες, μίσος, ξυλοδαρμούς, εκβιασμούς όχι μόνο από τους φασίστες και τους συνεργάτες τους που κυβέρνησαν τουλάχιστον σαράντα από τα εξήντα χρόνια που ακολούθησαν τη ματωμένη απελευθέρωση του ’45.
Βίωσα και αγωνιστική συμπόρευση με κεντρώους, σοσιαλιστές, δογματικούς κομμουνιστές ή ανανεωτές όσο ήμουν στις τάξεις της διεθνιστικής Αριστεράς. Αργότερα -όταν «έφυγε» ο κοινός εχθρός- είδα να μας φτύνουν σύντροφοι μέσα στην υψικάμινο της ΣΙΔΕΝΟΡ και να επαινούν τους μπάτσους που μας έδερναν διότι δεν θέλαμε να καούν οι φάκελοι…
Αυτό, όμως, που διάβασα στον διαδικτυακό τόπο του συγκροτήματος Μαρινάκη είναι απίστευτο. Όχι γιατί δεν περιμένω τα πάντα από τις εκδοτικές «ναυαρχίδες» και τα «σαπάκια» του μεγαλοεφοπλιστή που ανέλαβε (ανιδιοτελώς;) να σώσει την Ακροδεξιά, τη Δεξιά και την πράσινη συνιστώσα της, αλλά διότι ο τύπος με το πεζοναυτικό καπελάκι στο κεφάλι του πριν από τρία χρόνια υπήρξε υποψήφιος του πούρου, αγνού και υπερεπαναστατικού σχήματος ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ. Αυτός λοιπόν ο υπήκοος του κ. Μαρινάκη συνέγραψε ένα χυδαίο, εμετικό και δολοφονικό κομμάτι με τίτλο «Αλέξη, τον Τσαουσέσκου στο τέλος τον εκτέλεσαν».
Ο «αριστερός», που προφανώς ζήλεψε την ευημερία του κνίτη ο οποίος έχει γίνει σύνθημα στα ντουβάρια («Το πάθος για το χρήμα σε κάνει κ.λπ. κ.λπ.) αράδιασε ένα παπόρι (όχι το Noor1) αηδίες, αρχίζοντας από τη… Μεγάλη Αικατερίνη, περνώντας στην καταγγελία του ανύπαρκτου σοσιαλισμού (αποφεύγει τον όρο σταλινισμός), για να φτάσει στην επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Μάτι.
Και καταλήγει: «Η Ιστορία λέει πως όταν ο Νικολάε Τσαουσέσκου βγήκε στις 21 Δεκεμβρίου 1989 να μιλήσει στο πλήθος για τα επιτεύγματά του, στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί βρέθηκε να δέχεται τόσο έντονες αποδοκιμασίες αντί για επευφημίες. τέσσερις μέρες αργότερα έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος».
Δηλαδή; Ο Τσίπρας είναι ανάλογος με τον Τσαουσέσκου; Και του πρέπει εκτέλεση; Αυτό λέει ο υπήκοος; Που αγνοεί και το τι πράγματι έγινε τότε στη Ρουμανία!
Δεν είναι στα βουνά παράνομος, ούτε άρχισε αντάρτικο! Περιμένει στο γραφείο του πότε θα παρέμβουν αυτοί που κάλεσε ο χρυσαυγίτης στη Βουλή ή οι εβδομήντα κρετίνοι που φωνάζουν βράδυ παρά βράδυ στους δρόμους της Θεσσαλονίκης («Λαός, στρατός, εθνικισμός») κουβαλώντας και τρεις κρεμάλες; Τέτοια δικτατορία είχε ο Τσαουσέσκου νομίζει ο ιδιώτης γραφιάς; Ούτε την πρώτη φράση δεν θα τέλειωνε. Ούτε το μισό από τα ψέματα που ξερνάει μπας και δεν προλάβει ο Τσίπρας να φτάσει στα τέλη Αυγούστου.
Το σύνδρομο της κατά φαντασίαν απατημένης αρραβωνιαστικιάς στο οποίο γαντζώθηκε η πλειονότητα της εξωκοινοβουλευτικής «Αριστεράς» (φταίνε «ο καπιταλισμός, η κυβέρνηση και το κεφάλαιο» λέει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ανήκει σε άλλους να το αναλύσουν. Αλλά η επίκληση – προτροπή για εκτέλεση του Αλέξη Τσίπρα είναι χειρότερη κι από τη συμπεριφορά αντίστοιχων πούρων «αριστερών» (κινεζόφιλων τότε) ενάντια στην κυβέρνηση Αλιέντε.
Για ακόμη μια φορά αναρωτιέμαι ώς πού φτάνει η ευαισθησία της ΕΣΗΕΑ, της ΠΟΕΣΥ και της Εισαγγελίας βεβαίως όταν ένας στημένος προτρέπει σε δολοφονία του όποιου πολίτη. Ο τύπος αυτός, είτε φαντασιώνεται ότι παρεμβαίνει σαν πεζοναύτης ώστε να μην ξανακερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές, είτε χασκογελάει μαζί με το αφεντικό του για την οργή που προκάλεσε. Αποτελεί την πιο πιστή εικόνα του ενεργούμενου, διατεταγμένου κάλαμου, που στήνει προφίλ σαν «ελεύθερος κι ωραίος» και, όταν χρειαστεί, λέει όσα κωλύονται να πουν ο Μητσοτάκης, ο Βορίδης ή ο τηλεγελωτοποιός της … «μπριγκάδας». Ντουμπλάροντας από πιο δεξιά τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη πιστεύει ότι έτσι δημιουργεί αριστερό κλίμα!
Ας προσγειωθεί. Ας σκεφτεί πού βρίσκονται σήμερα οι τρεμοντερμπεντέρηδες κι οι άλλες ντουντούκες της νεοφιλελεύθερης φάλαγγας. Τα αφεντικά τους, αφού τους ξεζούμισαν, τους πέταξαν στον βόθρο και βρήκαν άλλους, πιο αδίστακτους, πιο χυδαίους, πιο αγράμματους, πιο ουτιδανούς και πιο αλήτες. Άξιος (πλην σύντομος) ο μισθός του…
Όσο για τις απειλές, ας κοπιάσει!
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
