H απούσα κοινωνία
Του Γιώργου Σταματόπουλου.
Πολλοί φίλοι και γνωστοί δηλώνουν ότι θα ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ για να αποτραπεί η παλινόρθωση του παλιού, δεξιάς νοοτροπίας, πολιτικού συστήματος• άλλοι προσχωρούν στη Λαϊκή Ενότητα ως -πολιτικά τουλάχιστον- πιο συνεπή στο αριστερό πρόγραμμα (που το πήρε και το σήκωσε…)• μερικοί, τέλος, επιλέγουν τον μοναχικό κι επώδυνο δρόμο της αποχής. Σεβαστές όλες οι επιλογές, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι και αποδεκτές.
Υποθέτουμε ότι αποτρέπεται η τρισκατάρατη παλινόρθωση• τι επικρατεί; Μια νικημένη, παραιτημένη, ταπεινωμένη Αριστερά που θα προσπαθήσει -λέει, λένε- να διακυβερνήσει με αριστερό ήθος και ύφος, ως αμόλυντη, αδιάφθορη, κοινωνική, μακριά από σκοτεινές διαπλοκές, εναντίον των μεγάλων, ημεδαπών και αλλοδαπών, συμφερόντων.
Ολα αυτά χωρίς να έχουν φροντίσει να μεταδώσουν μια αριστερή, μικρή έστω, γουλιά διαφορετικής δομής της κοινωνικής οργάνωσης.
Είναι αρκετοί εκείνοι που πιστεύουν στις πεφωτισμένες ελίτ της εξουσίας, ότι δηλαδή θα αλλάξουν τον κόσμο από τα «πάνω». Αυτή είναι δυστυχώς η «φιλοσοφία» κάθε εξουσίας: να θρονιαστούν όσοι την καταλαμβάνουν στους θώκους του κράτους και μετά, ε, όλα θα τα λύσουν… Πρόκειται για καθαρή περιφρόνηση της λαϊκής συνείδησης, για επικυριαρχία αλαζονικού εγωτισμού.
Πώς είναι δυνατόν να αλλάξει εν μιά νυκτί η νοοτροπία ενός λαού που έχει διαμορφωθεί σε πελατειακές σχέσεις, σε εξυπηρέτηση μικροσυμφερόντων, στο «αξίωμα» ο θάνατός σου η ζωή μου; Οταν λείπουν από την κοινωνία η αλληλεγγύη και ο αλληλοσεβασμός, το πνεύμα συλλογικότητας, η αγάπη, η φιλία, ακόμη και ο έρωτας;
Αυτά φάνηκαν ψιλά γράμματα για την πρώτη φορά Αριστερά, με επακόλουθα τα γνωστά σε όλους αποσχιστικά και πολλά ακόμη αρνητικά αποτελέσματα, με κυριότερο την επανεμφάνιση της φιλελεύθερης και σοσιαλιστικής Δεξιάς, με αξιώσεις μάλιστα να ξανακυβερνήσει. Αυτό είναι παταγώδης αποτυχία, κατάντια για όλους μας.
Κατάντια είναι να καταλήγεις να ψηφίζεις αρχηγικά κόμματα• τι σχέση έχει κάτι τέτοιο με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, με τη διάρθρωση της κοινωνίας σε ισχυρούς πόλους ελέγχου της εξουσίας; Ουδεμία φυσικά. Βαδίζουμε, άρα, στη γνωστή πεπατημένη οδό της άσκησης της εξουσίας από μερικούς σφετεριστές της, όχι από τον ίδιο τον λαό.
Ολα αυτά, βέβαια, ήσαν από καιρό ορατά. Οταν μερικοί επεσήμαναν τη σπουδαιότητά τους λοιδορήθηκαν και συκοφαντήθηκαν. Η πρώτη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση αποδεικνύεται ένας ακόμη μύθος• η εξουσία είναι ίδια και απαράλλαχτη εδώ και αιώνες εφόσον διαρθρώνει την κοινωνία έτσι που να μην μπορεί η τελευταία να αμφισβητεί και να εξεγείρεται ή να διαρθρώνεται από μόνη της, χαράσσοντας η ίδια τους όρους διακυβέρνησής της.
Δεν μιλάμε για άμεση δημοκρατία• να ταρακουνήσουμε μόνο λίγο την γκλάβα μας, να σκεφτούμε λίγο περισσότερο, να βλέπουμε κάπως αντιεξουσιαστικά τη ζωούλα μας, να μη βιάζεται ο κοινός νους από δεξιές και δήθεν αριστερές διακηρύξεις για τη σωτηρία της κοινωνίας και του έθνους και άλλα πατριωτικά, μάλλον πατριωτικοφανή…
Η όντως σωτηρία βρίσκεται μέσα μας• η δική μας κούτρα είναι υπεύθυνη για την ομίχλη της, την αδράνειά της και την κατά συνέπεια κοινωνική δουλεία. Η κούτρα αυτή, βεβαίως, οφείλει να ζυμωθεί σε κοινωνικές σχέσεις, όπου επικρατούν η ελευθερία, η σύγκρουση ιδεών, η αυτονομία και η αυτοδιαχείριση. Θα πείτε, τώρα τι κάνουμε; Ε, ο καθείς είναι ελεύθερος να αποδείξει πόσο πραγματικά ελεύθερος νιώθει – και είναι.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
