My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Eπειγόντως το ανάχωμα

nikos-kiaos-360x298Του Νίκου Κιάου.


Τον τελευταίο καιρό, κυρίως από την εμφάνιση των «58» στα μέσα του περασμένου Οκτωβρίου, «βομβαρδιζόμαστε» με τον όρο «Κεντροαριστερά». «Βομβαρδιστές» είναι πρωτίστως τα ΜΜΕ (τηλεοράσεις, ραδιόφωνο, εφημερίδες, ηλεκτρονικές εκδόσεις τους) που στηρίζουν σταθερά από το 2010 την πολιτική των μνημονίων. Και ακολουθούν πολιτικοί, που είτε είναι ΠΑΣΟΚ είτε προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, πολιτικοί από τη ΔΗΜΑΡ, διάφοροι που κινούνται στον χώρο μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτοπροσδιορίζονται, ενώ χρησιμοποιούν επισήμως τον όρο και το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ.

Ορισμένες φορές, όπως και τις τελευταίες ημέρες, ο «βομβαρδισμός» γίνεται φορτικά λες και το κατ΄ εξοχήν ζήτημα στην Ελλάδα είναι αυτή η περίφημη Κεντροαριστερά.

Το δεδομένο στα πολιτικά πράγματα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται δημοσκοπικά με μεγάλη άνοδο και μάλιστα συνεχή, αφήνοντας πίσω του τη Ν.Δ. κι αυτό έχει την ιδιαίτερη σημασία του εν όψει των ευρωεκλογών.

Αυτομάτως προβάλλει η σκέψη ότι η προσπάθεια κι ο «βομβαρδισμός» δεν μπορεί να είναι άσχετα με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Και, έτσι, εξηγείται ως κίνηση να δημιουργηθεί ανάχωμα μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ αλλά καθαρά με επιδίωξη αφ΄ενός να ενισχυθεί ο χώρος κι αφ΄ετέρου αυτό να γίνεται κυρίως -αν όχι αποκλειστικά- προς τα αριστερά.

Αν πάμε πίσω 56 χρόνια, βλέπουμε ότι μετά το περίπου 25%, που είχε πάρει η ΕΔΑ στις εκλογές και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, με κυβέρνηση την ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή, άρχισε η προσπάθεια να ενωθούν οι δυνάμεις του Κέντρου ως ανάχωμα στην άνοδο της Αριστεράς και του «κομμουνιστικού κινδύνου», αλλά και ως άλλος πόλος στο πολιτικό σύστημα, αντίβαρο στη Δεξιά. Καρποφόρησαν οι προσπάθειες με τη δημιουργία της «Ενώσεως Κέντρου» υπό τον Γ. Παπανδρέου.

Ο όρος «Κεντροαριστερά» εμφανίζεται σιγά σιγά γύρω στο 1964-1965 ως κίνηση πολιτική, μέσα στην Ε.Κ. αλλά και εκτός αυτής, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος φρόντισε να τον συντηρεί, χωρίς να τον διακηρύττει και μετά τη δικτατορία. Προφανώς τον βόλευε για να δημιουργούνται εντυπώσεις προς τα αριστερά, όταν κολυμπούσε το ΠΑΣΟΚ ως Κίνημα, όπως αυτοπροβαλλόταν, από το ΟΧΙ στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ έως την εντός ΕΟΚ και ΝΑΤΟ στροφή του, μαζί με ολίγη από τον «τρίτο δρόμο» αλλά και την πλήρη ένταξη στη Σοσιαλδημοκρατία, τον θαυμασμό του ιδίου στον Μπιλ Κλίντον και την υπόδειξή του στην Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία ως πρότυπο ηγέτη.

Η Κεντροαριστερά ως όρος αναβιώνει κυρίως στην περίοδο της πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη, με τις μετακινήσεις και εντάξεις στον χώρο του από τα αριστερά.

Ωστόσο ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε τι σημαίνει «Κεντροαριστερά», ποια είναι η Αριστερά, ποιο το Κέντρο και ποια η σύνθεσή τους. Αντιστοίχως την ίδια θολούρα διαπιστώνουμε στο «αντίπαλο» στρατόπεδο με την «Κεντροδεξιά», που όμως η κατάληξη είναι οι δύο αυτές δυνάμει παρατάξεις να συμβαδίζουν πολιτικά με τις πολιτικές δυνάμεις που τις απαρτίζουν, να συνεργάζονται, να εκφράζουν και να υπηρετούν τελικώς την ίδια πολιτική τόσο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και στην Ελλάδα.

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, αφενός συντηρείται ο όρος από το ΠΑΣΟΚ στη μετά Σημίτη εποχή και αφετέρου αναπτύσσεται στην Αριστερά και κορυφώνεται με την αποχώρηση στελεχών και μελών από τον Συνασπισμό, τον Ιούνιο του 2010, και τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ.

Το εγχείρημα και η πορεία της τελευταίας θυμίζει κάποιες ανάλογες, τρόπον τινά, καταστάσεις στην Ιταλία προ ετών.

Ο Ευρωκομμουνισμός, που άρχισε να αναπτύσσεται λίγο πριν το 1970, με κύριες αρχές τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία και με τελικό στάδιο, στην εξέλιξη, την επικράτηση του κομμουνισμού, έξω από δόγματα, απόλυτες αλήθειες και αποκλεισμούς, λοιδορήθηκε, παρεξηγήθηκε, πολεμήθηκε τόσο από αριστερά όσο και από τα δεξιά. Δέχτηκε χτυπήματα στην Ιταλία με την προσπάθεια του ιταλικού Κ.Κ. για τον «ιστορικό συμβιβασμό» με τη Χριστιανοδημοκρατία.

Το μεγαλύτερο μέρος του ΙΚΚ αποκόπηκε από τις κομμουνιστικές ρίζες και μετεξελίχθηκε σε ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα από το 1991 με διαδοχικές ονομασίες Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, Δημοκρατική Αριστερά, Δημοκρατικό Κόμμα. Εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, κυβέρνησε με την «Ελιά» και τον Μάσιμο ντ΄ Αλέμα (1998-2000) όταν η Ιταλία συμμετείχε και στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στην τότε Γιουγκοσλαβία. Και σήμερα έχει ηγέτη τον 39ετή Ματέο Ρέντσι, ο οποίος, για την πολιτική του και του κόμματός του, έχει προφανώς παραλληλιστεί με τον Τόνι Μπλερ, τον θατσερικό -άλλοτε εργατικό- της Βρετανίας.

Η ΔΗΜΑΡ με τη δημιουργία της έδωσε την εντύπωση ότι βαδίζει στα βήματα του ανάλογου εγχειρήματος στη Ιταλία. Δεν έφτασε να δώσει πρωθυπουργό, αλλά συγκυβέρνησε με τη Δεξιά και το (σοσιαλδημοκρατικό) ΠΑΣΟΚ έως ότου φαίνεται ότι επικράτησε η αντίληψη ότι δεν μπορεί να περπατήσει η επιλογή αυτή στη συγκυβέρνηση.

Η αποχώρηση από την κυβέρνηση έφερε αναστάτωση και ταραχή στο σύστημα διότι πλέον δεν υπήρχε η στήριξη και το «αποκούμπι» προς τα αριστερά. Ο Φ. Κουβέλης μάλλον διέγνωσε την αδιέξοδη για το κόμμα του πορεία της επιλογής του. Ωστόσο εκδηλώθηκαν αντιδράσεις και εκτός, από τους ώς τότε συμμάχους, και εντός.

Το ενδιαφέρον όμως εστιάζεται στο ότι όλοι κινούνται γύρω από την «Κεντροαριστερά», ερμηνεύοντας κατά το δοκούν τον όρο και διεκδικώντας την αυθεντία. Εξηγείται, βεβαίως, ότι η ΔΗΜΑΡ λοιδορείται πλέον, μετά την αποχώρηση, από τα συστημικά ΜΜΕ και προβάλλονται οι «ερωτοτροπούντες» με τις επιδιώξεις τους.

Η δυσκολία για τον χώρο αυτόν, ωστόσο, φαίνεται να είναι το πώς και εάν μπορεί να αποδεχτεί το άλμα του ΣΥΡΙΖΑ και την πρόκληση σε ευρωπαϊκό επίπεδο της υποψηφιότητας Τσίπρα για την προστασία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: Οταν αναγνωρίσει το μέγεθος της πρωτόφαντης και ακτινοβολούσας ενέργειας θα πορευτεί και σε πλαίσιο αριστερό, όπως θέλει να αυτοπροσδιορίζεται.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε