Amarcord* τον Ντίνο Τριαρίδη
Του Γιάννη Καραγιαννίδη (ΚΙΛΚΙΣ24)
———————————————————————————————————————————————————————————————————–O γράφων γνώρισε τον Ντίνο Τριαρίδη στα τέλη του `80 κι η πρώτη συνέντευξη που του πήρε ήταν στα εγκαίνια του πάλαι ποτέ διαδημοτικού ραδιοφωνικού σταθμού ΑΚΡΟΑΜΑ. Θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου έκανε η θέρμη με την οποία μιλούσε για το πρωτοποριακό εκείνο πείραμα στα ραδιοφωνικά πράγματα του νομού μας!
Στη συνέχεια, η πολιτική σταδιοδρομία του Ντίνου και η δική μου πολιτική διαδρομή διασταυρώνονταν, όπως ήταν φυσικό, συνεχώς, έως ότου αποσυρθεί απ` την ενεργό πολιτική, ανθρώπινα πικραμένος αλλά με αξιοπρέπεια.
Θυμάμαι πολλά στιγμιότυπα απ` όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κάποια θα μου μείνουν χαραγμένα για πάντα. Για παράδειγμα, εκείνο σε μια κινητοποίηση αγροτών στην είσοδο του Κιλκίς, όταν σκαρφάλωνε σαν τον …Κυριακίδη όπου ψηλά μπορούσε προκειμένου να φωτογραφίσει την φάλαγγα των τρακτέρ και τους αγρότες, προς χάρη του προσωπικού του αρχείου.
Παρένθεση: Το `χω ξαναγράψει ότι το αρχείο του Ντίνου Τριαρίδη θα πρέπει να είναι υπερπολύτιμο για τον τόπο μας και θα πρέπει ν` αξιοποιηθεί πάση θυσία, εφ` όσον βέβαια ήταν αυτή η επιθυμία του. Χωρίς να το `χω δει είμαι βέβαιος ότι εκεί κρύβονται πολύτιμα στοιχεία για περισσότερο ή λιγότερο ιστορικές στιγμές του τόπου μας – αυτή η κρίση ανήκει στους ιστορικούς του μέλλοντος.
Ένα άλλο περιστατικό που θα μου μείνει χαραγμένο συνέβη το 1996 μ` αφορμή ένα σχόλιο που είχα γράψει τότε στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ. Παρ` όλο που εκείνη την περίοδο θεωρούσε τη στάση μου μεροληπτική σε βάρος του, με πλησίασε σε μια εκδήλωση και μου είπε “αυτό που έγραψες σε τιμά”. Ήταν ένα απ` τα “παράσημα” που πήρα στην ως τώρα δημοσιογραφική μου διαδρομή!
Στον Ντίνο Τριαρίδη δεν άρεσε να μιλά για τον εαυτό του. Όταν κάποτε τον κάλεσα για μια τηλεοπτική συνέντευξη-πορτραίτο στο κιλκισιώτικο τότε EYRO CHANNEL, μου είπε “θα `ρθω μόνο αν μιλήσουμε για πολιτική”. Τελικά δέχτηκε να `ρθει και να πει κάποια πράγματα για τη ζωή του, μόνο και μόνο επειδή αυτός ήταν ο χαρακτήρας της σειράς εκείνης των εκπομπών. Θυμάμαι, ωστόσο, ότι κάθε λίγο δυσανασχετούσε και ζητούσε ν` αναφερθούμε στην πολιτική επικαιρότητα και στα θέματα του νομού μας.
Πέρα, όμως, απ` τις “τρελές” ιδέες που είχε κατά καιρούς, π.χ. για καζίνο στην Δοϊράνη ή για Ιππόδρομο στις Μάνδρες, για τις οποίες λοιδωρήθηκε όταν τις διατύπωνε, αλλά στις μέρες μας φαντάζει δικαιωμένος, ο οραματισμός στον πολιτικό σχεδιασμό ήταν κάτι που τον χαρακτήριζε. Παράδειγμα, η πρότασή του για πολεοδομική ενοποίηση Πολυκάστρου και Αξιούπολης πέριξ του Αξιού ποταμού, με σκοπό να δημιουργηθεί ένας νέος μεγάλος, δυναμικός και ακμαίος αστικός οικισμός, όχι μόνο για το νομό αλλά για ολάκερη τη Βόρεια Ελλάδα. Είναι βέβαιο ότι σε κάποιους άλλους καιρούς θα δικαιωθεί και γι` αυτήν την ρηξικέλευθη ιδέα του.
Χαρακτηριστικό του επίσης, η αγαστή σχέση του με τον πολιτισμό, την πολιτιστική δράση και τις πνευματικές ανησυχίες. Απ` το στόμα του Ντ. Τριαρίδη πρωτακούσαμε τη λέξη “πολυπολιτισμικός”, έτσι που να συλλάβουμε το βαθύτερο νόημά της.
Κι εκείνη η αγάπη του για το σινεμά! Όχι, δεν ήταν μονάχα ότι χάρη σ` αυτόν ήλθε και στο Κιλκίς το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ήταν κυρίως όταν έμπαινε στις προβολές της Κινηματογραφικής Λέσχης για να δει “Για όλα φταίει το γκαζόν”, ή όταν σε κάποια ομιλία του για τα βιβλία αναφέρονταν στο “Φαρενάιτ 451” του Τρυφώ…
Στη μνήμη (amarcord που θα `λεγε ο Φελίνι) του Ντίνου Τριαρίδη προτείνω ν` ακούσουμε το τραγούδι που του αφιέρωσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε μια απ` τις συναυλίες του στο Θέατρο Λόφου: “Ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο”. Σαν αυτό που σάλπαρε πριν λίγες μέρες, ίσως γιατί μας βαρέθηκε, δεν μας μπορούσε…
(*) Amarcord -Θυμάμαι. Τίτλος περίφημης ταινίας του Φεντερίκο Φελίνι
