Aμετάφραστη ατομική ευθύνη

Του Απόστολου Λυκεσά.

Ασύμμετρες παραδοξότητες μας προέκυψαν: η Ατομική Ευθύνη χορεύει τανγκό με τη Συλλογική Υγεία. Εξαερώθηκε η θατσερική διαπίστωση «δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους». Ο ατομικός φόβος του θανάτου μεταλλάχθηκε σε συλλογική αγωνία.

Τα άτομα κλήθηκαν αίφνης να συλλογιστούν πάνω σε ένα συλλογικό αγαθό. Χάθηκαν οι «μεγαλογιατροί» και σμιλεύονται ανδριάντες ηρώων στα «γιατρουδάκια» των δημόσιων νοσοκομείων. Το ρητορικό σχήμα του Τζον Φ. Κένεντι «Mη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου» επανήλθε, αλλά και με έμφαση λαϊκής απαίτησης για το πρώτο σκέλος του. Οι «Αριστοι» έριξαν μούτρα και ζητούν την ισότητα που καταριούνταν.

Τι απέγινε η πλανητική, χυδαίας μορφής αισιοδοξία, η αδιαφορία που καλλιεργεί τον λυσσασμένο κυνισμό για οτιδήποτε άλλο πέραν της ατομικής κονόμας; Ο φιλοτομαρισμός, το άνθος στο πέτο του καπιταλισμού στολίζει τώρα το νεκροκρέβατό του. Εντάξει, χρειάζεται και λίγη αισιοδοξία. Την τονώνουν οι γύπες των βάουτσερ…

Πού κρύφτηκε η αυτοπεποίθηση της βιομηχανικής κοινωνίας, πάνω που ανακύπτουν ερωτήματα για το αν οι 3D εκτυπωτές εκτός από αναπνευστήρες για τους διασωληνωμένους στις ΜΕΘ μπορούν να κατασκευάσουν μαζικά πατάτες, σιτάρι και ψωμί, ψάρι ή κρέας, οι τιμές των οποίων ανεβαίνουν στα χρηματιστήρια, ενώ αντιθέτως το πετρέλαιο πέφτει διότι πολύ απλά δεν τρώγεται; (Και η ανηθικότητα δεν τρώγεται, αλλά δεν κρύβεται κιόλας.)

Τι σόι φουριερικό φαλανστήριο μας προέκυψε; Για πόσο θα μένουν αμετάφραστες οι λέξεις Ατομική Ευθύνη, μην ξεφύγουν συλλογικές (επανα)στάσεις, χωρίς ατομική ιδιοτέλεια ή συνάφεια με το Συλλογικό Καλό που σπρώχνει στην αιώνια καραντίνα της Ιστορίας τα παράσιτα;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ