My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Aπαιτούν «τυφλή» στοργή

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη.


Αντίστοιχα καμώματα βιώσαμε και από άλλες ουρανοκατέβατες πριμαντόνες του δημόσιου βίου που, αφού κατόρθωσαν να αναρριχηθούν π.χ. στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, επιδίδονται τώρα σε μια άθλια κατασυκοφάντηση με χαρακτηρισμούς όχι μόνο υβριστικούς, αλλά που μάλλον στους ίδιους και στις ίδιες θα άρμοζαν. Τι τους έλειψε; Μα η εξουσία! Λίγο είναι;

Είναι διασκεδαστικό όσο και απελπιστικό να βλέπεις πολιτικούς της καθεστωτικής Δεξιάς, είτε ανήκουν ακόμη στο ΠΑΣΟΚ είτε στη Ν.Δ., να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κάθε φορά που η Δικαιοσύνη αγγίζει κάποιους από αυτούς, όχι ντε και καλά για να τους καταδικάσει, αλλά για να εξετάσει μια ενδεχόμενη εμπλοκή τους σε αδιαμφισβήτητη υπόθεση διαπλοκής. Νομίζω πως το Διαδίκτυο προσφέρει απολαυστικές δηλώσεις, απειλές κ.λπ. άλλων πολιτικών αυτού του χώρου που καταδικάστηκαν σε ποινές κάθειρξης για τη λατρεία τους προς το χρήμα. Παράλληλα και παρανοϊκά, οι ίδιοι πολιτικοί, αν επανεμφανίζονταν στον πολιτικό στίβο, είναι βέβαιο ότι θα είχαν υποστήριξη από όχι αμελητέες ομάδες πολιτών.

Παράδειγμα: Η γειτονική Ιταλία, όπου ο καταδικασμένος και για οικονομικά αδικήματα Μπερλουσκόνι -έχοντας στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα- επανέρχεται δυναμικά μέσω συμμαχιών με τα ισχυρά κατάλοιπα του φασισμού…

Σε πρώτη ανάγνωση μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως τα πιο απολιτικά στρώματα μιας κοινωνίας όχι απλώς δεν ενοχλούνται από τις λαθροχειρίες των ηγετών τους, αλλά τους θαυμάζουν γι’ αυτές, ευελπιστώντας να τους δοθεί η ίδια ευκαιρία. Κάτι σαν το american dream σε ελληνική εκδοχή.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με κοινωνικές ομάδες, ακόμη και επιστημονικές, που ανέχονται, συντηρούν ή στηρίζουν μετά μανίας ανήθικα και συνήθως παράνομα επιχειρηματικά συμφέροντα έναντι ενός τάχαμου επιστημονικού ταξιδιού (fun ‘n’ travel τα λένε) ή μια καταβολή στους λογαριασμούς τους ποσών για την προώθηση του άλφα προϊόντος και όχι του ανάλογου και φτηνότερου βήτα.

Ίδια πάνω – κάτω είναι και η ταύτιση στη συνείδηση πολλών του σπουδαίου έργου κάποιου δημιουργού με τον ίδιο. Κάτι στο οποίο βέβαια συντελούν καθοριστικά τα μέσα ενημέρωσης αλλά και τα ίδια τα κόμματα, που, προκειμένου να αποσπάσουν κάποιες ψήφους παραπάνω, εντάσσουν σε ηγετικές θέσεις άτομα αμφίβολης σταθερότητας ή απλώς «ψιλικατζήδες», όπως εύστοχα είχε χαρακτηριστεί κάποιος στο παρελθόν από τον κορυφαίο Έλληνα γραφιά, τον Γιάννη Χάρη.

Μια απλή αναδρομή στα όσα θλιβερά διαδραματίστηκαν στον 20ό αιώνα, κυρίως στα αυταρχικά καθεστώτα -που ωστόσο είχαν όχι ευκαταφρόνητη λαϊκή υποστήριξη-, πείθει ότι η κυριαρχία της μαζικής υστερίας ακόμη και σε χώρες με υψηλό πολιτιστικό υπόβαθρο, όπως η Ιταλία, η Γερμανία, η Ισπανία και λιγότερο η Γαλλία ή η Βρετανία και οι ΗΠΑ, οδήγησαν κορυφαίες προσωπικότητες του πνεύματος, της τέχνης και των επιστημών στην πρώτη γραμμή των εκλεκτών του ναζιστικού ή των φασιστικών καθεστώτων.

Αναφέρω τους δύο κορυφαίους ποιητές του Μεσοπολέμου, τον Αμερικανό Έζρα Πάουντ και τον Βρετανό Τ.Σ. Έλιοτ, τον Ιταλό δραματουργό Λουίτζι Πιραντέλο και τον… φουτουριστή Φιλίπο Μαρινέτι, τον Γάλλο συγγραφέα Λουί Φερντινάν Σελίν, τον Γερμανό νομπελίστα φυσικό Βέρνερ Χάιζενμπεργκ (ή τον «αθώο», λόγω μεταγραφής στις ΗΠΑ, Βέρνερ φον Μπράουν). Όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, σεμνά ή κραυγαλέα, στήριξαν τα ανθρωποφαγικά καθεστώτα. Κάποιοι, όπως ο Σελίν, καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν για τη συνεργασία με τους ναζί και ο Έζρα Πάουντ κλείστηκε σε ψυχιατρείο. Άλλοι έπεσαν ακόμη πιο μαλακά λόγω της ραγδαίας ανατροπής του κλίματος στη μεταπολεμική Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα, ελάχιστοι δοσίλογοι καταδικάστηκαν και ακόμη λιγότεροι εξέτισαν τις ποινές τους. Κάποιοι, μάλιστα, προοδευτικοί συγγραφείς ή καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου απηύθυναν παραινέσεις στους δεσμώτες της Μακρονήσου για να επανενταχτούν στον «εθνικό κορμό» (αντάμα με τους ταγματασφαλίτες βεβαίως).

Υπάρχει και η συνομοταξία των ειδώλων, εφήμερων ή διαχρονικών, που νιώθουν αδικημένα διότι πλέον τα φώτα δεν πέφτουν καθημερινά πάνω τους ή θεωρούν πως παραγνωρίστηκε η αξία τους όχι στο κύριο πεδίο της δημιουργίας τους, αλλά στο παραπληρωματικό, την άσκηση της εξουσίας. Ε, αυτό είναι αντικείμενο μελέτης συγκεκριμένων ειδικοτήτων και όχι ενός δημοσιογράφου.

Ωστόσο, ειδικά αυτοί οι άνθρωποι δεν στρίβουν ξαφνικά το πηδάλιο ρίχνοντας στα βράχια την αξιοπρέπειά τους. Οι παλινωδίες τους είναι διαρκείς, αλλά οι κατά καιρούς επιστροφές στην «ορθοδοξία» τους παρέχουν άλλοθι. Κάποιος ηγέτης του ΚΚΕ, όταν αντιμετώπισε διαμαρτυρίες από στελέχη της νεολαίας για βουλευτή – φίρμα, στο τέλος έκοψε την κουβέντα με το ακλόνητο επιχείρημα «ο Χ είναι ο Χ».

Άρθρο στην ΑΥΓΗ

Σχολιάστε