2015-2018: Μεγάλη παρένθεση
Του Τάσου Παππά.
Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια! Και τι χρόνια. Δύο εκλογές, ένα δημοψήφισμα και ένα (τρίτο) μνημόνιο. Τρίχρονα, λοιπόν, για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. και η επέτειος προσφέρεται για απολογισμό.
1) Η καθεστωτική νομενκλατούρα (το ηγετικό προσωπικό των κομμάτων του συναινετικού δικομματισμού, η διαπλοκή και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη), που διαγούμισε τη χώρα και την έφερε στο χείλος της καταστροφής, προσπάθησε να αποτρέψει την ήττα της τον Ιανουάριο του 2015.
Δεν τα κατάφερε κι ας μετήλθε βρόμικα μέσα. Διαλυμένη από το μίσος και την αγωνία για τα επερχόμενα διέδιδε: «Θα μας πάρουν τα σπίτια, θα κουρέψουν τις καταθέσεις, θα τρώμε στα συσσίτια, θα επιστρέψουμε στα μαγκάλια, θα κατεβάσουν τις εικόνες, θα καταργήσουν τη δημοκρατία, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα».
Στη συνέχεια επιστρατεύοντας τις λεγεώνες των τσακαλιών και προαναγγέλλοντας ερειπιώνες επιχείρησε (με την αμέριστη βοήθεια του ξένου παράγοντα) να προωθήσει το σχέδιό της για γρήγορη πτώση της νέας κυβέρνησης. Η επιθυμία της (το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης») σκόνταψε στην πραγματικότητα και ο Τσίπρας είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της εποχής των μνημονίων.
2) Η κυβέρνηση μπήκε φουριόζικα στη μάχη, με άφθονο βολονταρισμό και πλήθος αυταπάτες. Ερωτοτροπώντας με τον μαξιμαλισμό υποσχέθηκε ότι θα σκίσει τα μνημόνια, θα καταργήσει τη λιτότητα, θα βάλει τις αγορές να χορεύουν στον σκοπό της, θα αποκαταστήσει τις βλάβες που είχαν υποστεί οι εργαζόμενοι και το κοινωνικό κράτος. Είχε δίκιο επί της ουσίας;
Είχε. Σήμερα, ύστερα από τρία χρόνια, αξιωματούχοι της Ε.Ε. και πρωτοκλασάτοι παράγοντες ευρωπαϊκών κυβερνήσεων λένε ό,τι έλεγε η ελληνική κυβέρνηση το 2015. Ο Ντάισελμπλουμ και η Λαγκάρντ παραδέχτηκαν ότι το πρώτο μέλημα των θεσμών το 2010 ήταν να σώσουν τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες και όχι την Ελλάδα. Ο υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας, Λουίς ντε Γκίντος, πριν από λίγες μέρες μάς ενημέρωσε πως «το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο από καμία άποψη».
Δεν δίστασε μάλιστα να ομολογήσει (αναδρομική διαύγεια;), απαντώντας σε ερώτηση Ισπανού δημοσιογράφου, ότι «μερικές από τις ιδέες που είχε καταθέσει τότε ο Βαρουφάκης ήταν σωστές». Σωστές ήταν αλλά έβρισκαν σε τοίχο. Γιατί; Το έχει πει πριν από πολλούς αιώνες ο Θουκυδίδης: «οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και το αποδέχονται». Για να σπάσει αυτή η συνθήκη δεν αρκούν η θέληση για αγώνα και η πίστη για το δίκιο της υπόθεσής σου. Χρειάζονται και συμμαχίες.
Στην Ευρώπη οι φωνές υποστήριξης ήταν λίγες, χωρίς εκτόπισμα και κυρίως χωρίς ερείσματα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Η κυβέρνηση πάλεψε, κατέθεσε εναλλακτικές προτάσεις, αναζήτησε στήριξη στη Ρωσία και την Κίνα, συγκρούστηκε με τις αδίστακτες και νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές ελίτ, οδήγησε τα πράγματα στα όρια της ρήξης, ηττήθηκε, συμβιβάστηκε, υπέγραψε μνημόνιο.
Θα είχε κοντό βίο αν δεν πήγαινε σε εκλογές. Ο Τσίπρας το τόλμησε (ίσως η ευφυέστερη κίνησή του την περίοδο που είναι πρωθυπουργός), δικαιώθηκε και πήρε μια δεύτερη ευκαιρία.
3) Είναι αυτή η χειρότερη κυβέρνηση που έχει γνωρίσει ο τόπος, η πιο αδίστακτη, η πιο φαύλη, η πιο καθεστωτική, χωρίς αναστολές και ηθικούς φραγμούς, όπως λέει το τρομώδες παραλήρημα της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας;
Μια παράταξη που έχει κάνει κουμάντο στη χώρα, είτε με πολιτικό κουστούμι είτε με στρατιωτική στολή, τα περισσότερα χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, πρέπει να είναι πιο σεμνή. Το μοντέλο που οικοδόμησε, μαζί με το ΠΑΣΟΚ από το 1981, είναι αυτό που κατέρρευσε παταγωδώς το 2010.
4) Είναι αυτή η κυβέρνηση αριστερή; Μπαίνουμε στα βαθιά τώρα. Για το ΚΚΕ και τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς πρόκειται για μια κυβέρνηση της δεξιάς Σοσιαλδημοκρατίας η οποία, όπως και οι προηγούμενες, είναι στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.
Το να τη χαρακτηρίζουμε αριστερή είναι προσβολή πρώτου μεγέθους. Αν βεβαίως ρωτήσεις αυτά τα κόμματα πώς πρέπει να είναι μια αριστερή κυβέρνηση θα λάβεις τόσες απαντήσεις που δύσκολα θα βγάλεις άκρη.
Πολλά κόμματα, πολλές απόψεις, όλες με σημείο αναφοράς τα ιδρυτικά κείμενα και τα επαναστατικά παραδείγματα του παρελθόντος, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους και σε ευθεία σύγκρουση γιατί οι αυτοχειροτονημένοι φρουροί της ιδεολογικής καθαρότητας δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Κρατάει χρόνια το ζαβλάκωμα.
Για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη αυτή η κυβέρνηση είναι η «ντροπή της Αριστεράς». Θα πει κάποιος πως δεν της πέφτει λόγος. Ετσι είναι. Αριστερή πάντως δεν μπορείς να την πεις γιατί ο ένας κυβερνητικός εταίρος ανήκει στον χώρο της Δεξιάς και γιατί, όπως η ίδια τονίζει με κάθε ευκαιρία, υλοποιεί πολιτικές με τις οποίες δεν συμφωνεί. Τι είναι τελικά;
Είναι μια κυβέρνηση σε αναζήτηση ταυτότητας. Της δίνεται πάντως η ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι ταξικά μεροληπτική αν καταφέρει να ανατρέψει τα σημεία της συμφωνίας που είναι κατάφωρα αρνητικά για την πλειονότητα των πολιτών: πλεόνασμα, αφορολόγητο, συντάξεις, κατώτατος μισθός, συλλογικές συμβάσεις, φορολογία των μεσαίων στρωμάτων, χρέος. Ιδού δόξης στάδιον λαμπρόν.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
