200 χρόνια …παθογένειες
Του Χρήστου Σπίγκου.
Η Πλατεία Κλαυθμώνος, ζει και βασιλεύει. Ο παλαίφατος τόπος συγκέντρωσης κλαυθμηριζόντων απολυθέντων δημοσίων υπαλλήλων, εξαιτίας της συμπαθείας, αληθούς ή μη, που έτρεφαν προς την προηγούμενη κυβέρνηση, εξακολουθεί να υφίσταται με άλλους όρους, πιο «πολιτισμένους» και περισσότερο παρασκηνιακούς.
Τα μέλη της κάθε Κυβέρνησης, από την επομένη της ορκωμοσίας τους, αισθάνονται έναν ιδιότυπο πανικό ότι, ένας ισχυρός μηχανισμός των προηγούμενων θα είναι εμπόδιο εφαρμογής των πολιτικών τους σχεδιασμών.
Αποτέλεσμα να συντηρείται ο φόβος για τους μεν, και η ελπίδα για τους δε, ότι θέσεις ευθύνης του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα θα αλλάξουν χέρια.
Εμπειρία, γνώσεις και προσόντα πολτοποιούνται στη μηχανή κομματικών και προσωπικών σκοπιμοτήτων.
Μια διαδικασία που παράγει αίμα για να χορτάσει ο Λεβιάθαν που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Στην υποθετική, για την Ελλάδα φανταστική, περίπτωση κατά την οποία η επιλογή των πάσης φύσεως υπευθύνων θα ερείδεται σε αντικειμενικά κριτήρια, τότε, η όποια αστοχία δεν θα καταλογίζεται στον πολιτικό προϊστάμενο, με συνέπεια την αποφυγή μιας ακόμα περιττής φόρτισης του πολιτικού κλίματος με ζητήματα, που δεν θα έπρεπε να ανήκουν στον χώρο της Πολιτικής.
Η υπόθεση Λιγνάδη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα προσωπικής επιλογής υπουργού, η οποία αυτονοήτως συνεπάγεται μια κοινοβουλευτική συζήτηση με ένταση όμως αναντίστοιχη του παραχθέντος πολιτικού αποτελέσματος.
Υπάρχει σωρεία θέσεων μεγαλύτερης στρατηγικής σημασίας από εκείνες που ανήκουν στο χώρο του Πολιτισμού, και όμως τα κριτήρια τοποθέτησης των εκλεκτών παραμένουν να είναι του Κόμματος και της παρέας.
Εξ αυτού και μόνο του λόγου η διαχρονική κυβερνητική αδιαφορία είναι εμφανής και επικίνδυνη.
Θέλω να πιστεύω ότι, τα φανταχτερά λαμπιόνια της φετινής γιορτής να μην προβάλλουν μόνο τη συνηθισμένη και ανώφελη ζητωκραυγή του εφησυχασμένου κατοίκου των 200 ετών, αλλά, κυρίως για παιδευτικούς λόγους, την αγωνία του πολίτη που γερνάει και πεθαίνει μαζί με τις εισέτι αθεράπευτες παθογένειες του ελεύθερου εθνικού μας βίου.
Ίσως, υπάρχει ελπίδα να συνομιλήσουμε κάποια στιγμή με τον Διαφωτισμό και τον Ορθό Λόγο.
