Όπως ο Σαμαράς το 1991!
Του Γιώργου Λακόπουλου.
Είναι βέβαιο ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε μέρος στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Αυτά που μετέφερε στην ελληνική κοινή γνώμη -με το γράμμα και το πνεύμα των δηλώσεών του – απέχουν από όσα συζητήθηκαν και αποφασίσθηκαν- όπως τουλάχιστον προκύπτει από το τελικό ανακοινωθέν.
Ανάλογο προηγούμενο παραπληροφόρησης υπάρχει μόνο με τον Αντώνη Σαμαρά το 1991. Όταν άλλα αποφασίσθηκαν για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και άλλα μετέφερε ως υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση, τα κόμματα και τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή.
Παρένθεση: Ο Γεώργιος Ράλλης αναφέρει σχετικά με την απόκλιση δηλώσεων Σαμάρά και πραγματικότητας:
«Στις 17 Δεκεμβρίου 1991, ακούγοντας από το ραδιοσταθμό “Σκάι” τις απαντήσεις του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών… αισθάνθηκα τύψεις για την παλαιότερη αμφισβήτηση εκ μέρους μου των ικανοτήτων του κ. Α. Σαμαρά. Μια ημέρα αργότερα, όταν είδα την απόφαση, διαπίστωσα ότι, σε αντίθεση με τις διαβεβαιώσεις του κ. Σαμαρά, η απόφαση εκείνη δεν εξασφάλιζε, δυστυχώς, την αποφυγή ονομασίας με τη λέξη “Μακεδονία”… Η προσεκτική ανάγνωση του κειμένου της αποφάσεως με έπεισε ότι ο χειρισμός του Έλληνα υπουργού των Εξωτερικών ήταν εντελώς λανθασμένος».
Κλείνει η παρένθεση.
Κατά αντίστοιχο τρόπο με τις δηλώσεις του ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να παρουσιάσει την «επιτυχία» της περίεργης διπλωματίας που ασκεί προσωπικά ο ίδιος, δηλώνοντας «ικανοποίηση» για την απόφαση της συνόδου.
Αλλά όσα είπε και ο τρόπος της αναπαραγωγής τους στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ κάθε άλλο παρά αποδίδουν το βασικό χαρακτηριστικό της συνόδου: την διάθεση των Ευρωπαίων να μην πιεστεί με κυρώσεις η Τουρκία.
Πέραν του ότι δεν υπάρχει η λέξη στο κείμενο, δεν υπάρχει καν καταδίκη της παραβατικής συμπεριφοράς των Τούρκων στο ανατολικό Αιγαίο και την ελληνική ΑΟΖ , ενώ υπάρχει για την αντίστοιχη κυπριακή.
Έμπειροι διπλωμάτες σημειώνουν ότι η απόφαση είναι πίσω από την αντίστοιχη του 2019- όταν δεν υπήρχε καν το κρεσέντο παραβιάσεων από την Τουρκία. Τι ακριβώς υπέγραψε ο Πρωθυπουργός και το προβάλλει με ικανοποίηση ως επιτυχία του;
Το μυστικό της Συνόδου βρίσκεται εκτός Συνόδου. Για την ακρίβεια βρίσκεται στις συνομιλίες που έκανε το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση με την Τουρκία, μέσω Βερολίνου και μέσω του ΝΑΤΟ και οι δεσμεύσεις που ανέλαβε, χωρίς να ενημερώσει ποτέ τον ελληνικό λαό.
Οι μετέχοντες στη Σύνοδο αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων ήξεραν ότι τα πάντα είχαν κριθεί μεταξύ των δυο χωρών. Είχαν αναβάλει άλλωστε τη σύνοδο γι’αυτό το λόγο..
Έτσι εξηγείται και η παρουσία Πομπέο στην Ελλάδα πριν τη Σύνοδο. Μετά δεν θα μπορούσε να πάρει όσα ζήτησε: τις διευκολύνσεις στη Σούδα και τον ελληνικό προσανατολισμό σε θέματα όπως είναι «η μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος» στο Αιγαίο.
Δεν θέλουν μόνο την ΑΟΖ του Καστελόριζου
Ο ελληνοτουρκικός «διάλογος» αρχής γενομένης με τις «διερευνητικές επαφές» που προτάσσει ο Πρωθυπουργός, αλλά και οι «τεχνικές» διευθετήσεις που επιβάλει και εποπτεύει το ΝΑΤΟ, απέχουν από την ουσία της πάγιας πολιτικής της χώρας απέναντι στην Τουρκία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει να θεωρεί θετική εξέλιξη ότι η χώρα θα προσέλθει σε μια διαδικασία όπως την επιθυμεί η …Άγκυρα: συζήτηση για «διαφορές» μεταξύ των δυο χωρών.
Ακόμη και η προσωπική του τοποθέτηση για ότι «μόνη διαφορά η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών» πάσχει, καθώς υπερβαίνει την ΑΟΖ και αφήνει περιθώριο να συμπεριληφθεί και η αιγιαλίτιδα ζώνη, όπως έχει ήδη επισημάνει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς.
Με τον ίδιο τρόπο ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ο Πρωθυπουργός διαφέρει από παλιότερες ελληνικές διατυπώσεις: «Αν δεν συμφωνούμε με την Τουρκία στο διάλογο θα πάμε στη Χάγη».
Αυτό δεν βγάζει νόημα: η Τουρκία ασφαλώς δεν θα συμφωνήσει αν δεν πάρει κάτι που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν νοείται να της δώσει. Εκτός αν η σημερινή έχει άλλη άποψη.
Ταυτόχρονα η Τουρκία δεν προτίθεται να υπογράψει συνυποσχετικό για τη Χάγη, αφού άλλωστε την αρμοδιότητα του συγκεκριμένου δικαστηρίου για την εφαρμογή του Δίκαιου της Θάλασσας δεν την αναγνωρίζει. Πέραν ότι πριν την υπογραφεί θα έπρεπε να οριστικοποιηθούν τα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Δεδομένου του ότι το δικαστήριο «θα της έδινε κάτι», κατά την εκτίμηση εγκύρων νομικών, η άρνησή της δείχνει ότι επιδιώκει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που θα της «επιδίκαζε» η Χάγη. Κοντά στο νου κι η γνώση.
Δεν θέλουν μόνο την ΑΟΖ του Καστελόριζου. Θέλουν να προωθήσουν το γενικό επεκτατικό τους σχέδιο κατά της Ελλάδας επιβουλευόμενοι κυριαρχικά τη δικαιώματα με τελική επιδίωξη την αναθεώρηση της Λοζάνης.
Η στρατηγική της Τουρκίας
Αποτελεί, αν μη τι άλλο, μεθοδολογικό και διαπραγματευτικό λάθος ο -κατευναστικός μονίμως-τρόπος που θέτει το θέμα η ελληνική κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο είναι ακατανόητη η διατύπωση «μη οριοθετημένες περιοχές» που χρησιμοποιεί, ως μη όφειλε, ο Έλληνας Πρωθυπουργός στις διεθνείς παρεμβάσεις του.
Η έννοια της «μη οριοθετημένης» πλησιάζει την έννοια της «αμφισβητουμένης» που χρησιμοποιούν οι Τούρκοι στο Αιγαίο- αλλά και πολλοί ξένοι παράγοντες, όπως οι Αμερικανοί. Ένα πρώτο δείγμα της είναι η τραγωδία -για την Ελλάδα- των Ιμίων, που έχουν «γκριζαριστεί» πλέον.
Καθώς δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς ότι σ’ αυτή τη φάση η Τουρκία δεν θέλει να ιδιοποιηθεί κάτι από όσα ανήκουν στον Ελλάδα στο Αιγαίο. Θέλει απλώς να τα θέσει υπό αμφισβήτηση και προς συζήτηση, για να τα διεκδικήσει σε επόμενη φάση. Γι’ αυτό προκαλεί εντύπωση η αδράνεια της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης στην αποσαφήνιση κάποιων πράγματων.
Π.χ. λέει τι θα συζητήσει στο διάλογο, αλλά δεν λέει τι δεν πρόκειται επ’ ουδενί να συζητήσει και ούτε να επιτρέψει στην Τουρκία να το θέσει: π.χ. το καθεστώς των νησιών, η μουσουλμανική μειονότητα, οι αρμοδιότητες διάσωσης στο Αιγαίο κλπ.
Αν μάλιστα αυτή η περίεργη στάση συνδυαστεί και με την σιωπή Μητσοτάκη για το Κυπριακό στον ΟΗΕ, τα ερωτήματα για την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής μεγαλώνουν.
Ιδίως μεγαλώνει η ανικανότητα της κυβέρνησης να διαμορφώσει στρατηγική. Ως τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκη, είχε εναποθέσει την αντιμετώπιση των προβλημάτων με τους Τούρκους σε… τρίτους: τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τον Μακρόν, την Μέρκελ.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε: κανείς δεν προτίθεται να συγκρουστεί με την Άγκυρα, πέρα από τα λόγια. Η θέση τους είναι «βρείτε τα»- και μην μας ζαλίζετε….
Άλλωστε υπό την Τουρκία προωθούν οι Αμερικανοί την «αντιρωσική ασπίδα», στην οποία ο αξιότιμος κύριος Πάιατ ενέταξε και την Ελλάδα. Ορίζοντας, ως επικυρίαρχος, την πολιτική της χώρας έναντι της Μόσχας- ίσως και πιο ωμά από όσο επιχειρούσαν να κάνουν οι ΗΠΑ, απέναντι στον Κώστα Καραμανλή- και τον στοχοποίησαν όταν δεν τους «κάθισε».
Σύμφωνα με διπλωματικούς παρατηρητές η εναπόθεση των θεμάτων της χώρας σε τρίτους, ήταν αν ο βασικός λόγος της αποτυχίας Μητσοτάκη στη Σύνοδο Κορυφής. Εν όψει της οποίας δεν καν οργάνωσε κύκλο διμερών επαφών, πέραν του Μακρόν και των ΗΠΑ.
Στις Βρυξέλλες ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν αντιλήφθηκε ούτε καν αυτό που ο πρώην ειδικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών Γιάννης Μπράχος είχε αναδείξει από το ΑΠ: για τους Ευρωπαίους η επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία θεωρείται «αντιπαραγωγική».
Άρθρο στο anoixtoparathyro.gr
