Ως πότε;

Του Τάσου Παππά.

Η χώρα πηγαίνει σε λάθος κατεύθυνση, λέει η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, όπως προκύπτει από τις τελευταίες μετρήσεις. Το ποσοστό είναι πολύ μεγάλο, ξεπερνά το 80%. Λογικό.

Δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι η χώρα βαδίζει καλά με την ανεργία στα ύψη, την ανεργία των νέων εκτός ελέγχου, τη μεσαία τάξη σε απόγνωση, τη δημόσια διοίκηση να υπολειτουργεί, τους μισθούς να πετσοκόβονται, τις συντάξεις να συρρικνώνονται, την Παιδεία και την Υγεία να πλήττονται βάναυσα και το κοινωνικό κράτος να πνέει τα λοίσθια.

Ανάλογα ευρήματα έχουμε και όταν τίθεται το ερώτημα για το πόσο αισιόδοξοι είναι οι κάτοικοι αυτής της χώρας. Μαυρίλα, απουσία προοπτικής, μεσίστιο μέλλον. Τα νούμερα αυτά, βεβαίως, δεν είναι καινούργια. Από το 2010 και μετά μας συντροφεύουν. Δεν μπόρεσαν να τα μειώσουν ούτε η φενάκη τής… όπου να ‘ναι έρχεται ανάκαμψης (αφήγημα Σαμαρά-Βενιζέλου) ούτε τα πειραγμένα στατιστικά στοιχεία των υπουργείων ούτε και οι προσδοκίες που καλλιέργησε η Αριστερά.

Επόμενο λοιπόν είναι ο κόσμος να αμφισβητεί την επάρκεια του πολιτικού συστήματος (κόμματα), το κύρος των θεσμών (Κοινοβούλιο), αλλά και την εγκυρότητα των μηχανισμών διαμεσολάβησης (μέσα ενημέρωσης). Ωστόσο, η συζήτηση είναι κολοβή. Τα τελευταία έξι χρόνια η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (το έκτακτο τείνει να γίνει μόνιμο), οι κυβερνήσεις βρίσκονται υπό αυστηρή επιτροπεία και τα μνημόνια είναι η γραμμή.

Για το ποιος ευθύνεται για την κακοδαιμονία είναι πια γνωστό και κοινός τόπος -ο συναινετικός δικομματισμός. Το γιατί όμως δεν μπορούμε να βγούμε από το τούνελ της κρίσης, παρά τις επιθετικές θεραπευτικές μεθόδους που εφαρμόζουμε επί έξι χρόνια, είναι ένα ερώτημα που παραμένει σκόπιμα ανοιχτό, ενώ είναι ηλίου φαεινότερον ότι η απάντηση είναι μπροστά μας.

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας σ’ όλες τις δεσπόζουσες εκδοχές του υλοποίησε, άλλοτε με παράφορο πάθος (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ), άλλοτε με πόνο ψυχής (ΣΥΡΙΖΑ), τη γνωστή συνταγή, το αποτέλεσμα όμως είναι εκκωφαντικά απογοητευτικό. Το βιώνουν οι πολίτες με επώδυνο τρόπο, το έχουν ομολογήσει ακόμη και οι πιστωτές μας: «κάναμε λάθος» επισήμανε το ΔΝΤ, τουλάχιστον τρεις φορές από το 2012, χωρίς βεβαίως να αναλάβει καμία πρωτοβουλία διόρθωσης.

Τότε, θα πει κάποιος, γιατί οι Ελληνες πολίτες δεν κάνουν το αυτονόητο βήμα, δείχνοντας προς την πλευρά της Ευρώπης, χρεώνοντας δηλαδή στις ευρωπαϊκές ελίτ την καταστροφή που έχει γίνει; Γιατί, όταν έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα «ναι ή όχι στο ευρώ;», προκρίνουν την παραμονή στην ευρωζώνη, και μάλιστα με καθαρή και αποστομωτική πλειοψηφία; Μήπως γιατί φοβούνται ότι τα πράγματα μπορεί να πάνε χειρότερα; Πιθανόν. Ως πότε όμως ο φόβος για το άγνωστο θα λειτουργεί αποτρεπτικά;

Ανάγωγα

Σύμφωνα με το «Σπίγκελ», ο Γιούνκερ «μαγείρεψε» τα στοιχεία για τις προσφυγικές ροές για να δείξει ότι το σχέδιό του φέρνει αποτελέσματα. Μπα, γίνονται τέτοια πράγματα στις Βρυξέλλες; Κι εμείς που νομίζαμε ότι μόνο οι Ελληνες κάνουν αλχημείες με τα νούμερα. Μάλλον τους κολλήσαμε το μικρόβιο.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ