Ψοφοδεείς και λιοντάρια

Του Τάσου Παππά.

Ένα από τα πιο χαριτωμένα που διάβασα τελευταία είναι αυτό με το οποίο κλείνει το άρθρο του ο Γιάννης Πρετεντέρης: «Ποιος έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να μην εφαρμόσει την περικοπή συντάξεων, έστω και σε αντιδικία με τους δανειστές; Εκείνος που τις ψήφισε ή εκείνος που δεν τις ψήφισε; Εκείνος που φεύγει ή εκείνος που έρχεται;» («Τα Νέα» 9-5-2018).

Για να καταλάβω: ο συνάδελφος φαίνεται να πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης (αυτός κατά τη γνώμη του έρχεται) έχει μεγαλύτερη δυνατότητα απ’ αυτόν που φεύγει (κατά τη γνώμη του είναι ο Τσίπρας) να μην εφαρμόσει τις περικοπές στις συντάξεις, ακόμη και σε αντιδικία με τους δανειστές.

Δεν ξέρω αν έχει εσωτερική πληροφόρηση για το τι προτίθεται να πράξει ο κ. Μητσοτάκης αν βρεθεί στη θέση του πρωθυπουργού, αυτό όμως που ξέρω είναι ότι και ο κ. Μητσοτάκης και το κόμμα του δεν έχουν παράδοση αντιδικιών με τους δανειστές.

Την περίοδο που ήταν στα πράγματα είχαν πολλές ευκαιρίες να εκφράσουν τη διαφωνία τους σε ορισμένες επιλογές των δανειστών που ήταν όχι μόνο αντιλαϊκές αλλά και αντιπαραγωγικές και δεν το έκαναν. Είτε συμφωνούσαν γιατί πίστευαν ότι τις είχε ανάγκη η χώρα είτε δεν τόλμησαν να συγκρουστούν γιατί σκιάχτηκαν.

Η Δεξιά δεν μας έχει συνηθίσει σε «αποκοτιές» τέτοιου τύπου. Μία έκανε την περίοδο της μεταπολίτευσης (η αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ επί Κωνσταντίνου Καραμανλή) και το έχει σκυλομετανιώσει.

Επίσης θυμάμαι πολύ καλά ότι ο κ. Μητσοτάκης ήταν αντίθετος για λόγους αρχής με τις μονομερείς ενέργειες του Μαξίμου στο ζήτημα του κοινωνικού βοηθήματος λέγοντας ότι είναι τυχοδιωκτισμός να αιφνιδιάζεις δυσάρεστα τους εταίρους.

Με το σκεπτικό αυτό είχε καταψηφίσει το μέτρο. Λέτε να έχει αλλάξει γνώμη ο κ. Μητσοτάκης; Μακάρι, αλλά δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Τέλος, μεγαλύτερη δυνατότητα να μην εφαρμόσει ένα επώδυνο μέτρο έχει αυτός που φεύγει και όχι αυτός που έρχεται. Αυτός που φεύγει θα επιχειρήσει να κάνει ηρωική έξοδο για να αφήσει παρακαταθήκη για το μέλλον. Αυτός που έρχεται θέλει να περάσει τις εξετάσεις και αν μάλιστα είναι τόσο ψοφοδεής απέναντι στους εταίρους όσο ήταν την εποχή που διοικούσε υπουργείο τότε δεν πρέπει να περιμένουμε θεαματικά πράγματα.

Μεροδούλι-μεροφάι θα πάει η υπόθεση και όσο αντέξει. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα κληθεί να αναλάβει τις τύχες της χώρας. Κάτι που ο ίδιος δεν το θεωρεί και πολύ σίγουρο πια αν κρίνω από τη δραματική έκκληση στα στελέχη του «έχουμε δύσκολο αγώνα μπροστά μας γιατί ο αντίπαλος είναι δύσκολος».

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ