Χωρίς συνέχεια η κοινή στάση!
Χθες στη Βουλή συζητήθηκε η επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ για ένα καυτό θέμα που αφορά άμεσα το νομό μας, τα μεταλλεία. Κι όμως, στη συζήτηση, από πλευράς βουλευτών νομού δεν παραβρέθηκε παρά μόνο η Ειρήνη Αγαθοπούλου, για να υπερασπιστεί τις διατυπωμένες θέσεις της τοπικής μας κοινωνίας, κι όχι μόνο, ενάντια στις σχεδιαζόμενες εξορύξεις.
Οι άλλοι δυο κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποί μας, ο κυβερνητικός Γιώργος Γεωργαντάς κι ο ανεξάρτητος Θόδωρος Παραστατίδης απαξίωσαν να συμμετάσχουν στη συζήτηση; Ειδικά ο κ. Γεωργαντάς, μήπως φοβήθηκε να πάει στη Βουλή και να μιλήσει, είτε επειδή θα `πρεπε να δυσαρεστήσει την κυβέρνηση που στηρίζει, είτε για να μη φανεί ότι κάνει κολοτούμπα σε σχέση με τις θέσεις που υποστηρίζει εδώ στο Κιλκίς;
Κρίμα, γιατί μετά την κοινή ερώτηση που κατέθεσαν οι τρεις βουλευτές του νομού μας το περασμένο καλοκαίρι, ελπίζαμε ότι η πρωτόφαντη εκείνη κοινή στάση θα είχε συνέχεια!
Συνηθίζουμε να λέμε οτι τα κοινά προβλήματα μας ενώνουν για κοινούς αγώνες διεκδίκησης ή αλλιώς, οτι δεν μας χωρίζει τίποτα μπρός στα κοινά προβλήματα. Προφανώς όμως αυτό ισχύει μόνον όταν δεν θίγονται προσωπικές ή άλλες σκοπιμότητες. Στην χώρα λοιπόν της φαιδράς πορτοκαλέας, ιστορικά διαπιστώνεται οτι το ιδιοτελές υπερισχύει στις περισσότερες των περιπτώσεων του ανιδιοτελούς στις πολιτικές επιλογές, τόσον όσο αφορά τους πολίτες όσο και τους πολιτικούς. Αυτοί δε οι τελευταίοι δεν διστάζουν να θυσιάζουν μείζονα ζητήματα της κοινωνίας στο βωμό του προσωπικού, κομματικού ή οικονομικού οφέλους. Αυτή λοιπόν είναι η πηγή του κακού και που χαρακτηρίζει την παθογένεια του πολιτικού συστήματος εξουσίας, επειδή ακριβώς επιβάλεται απο κάποιο ανομολόγητο ιδιοτελές συμφέρον. Το γεγονός οτι το προσωπικό, κομματικό ή οικονομικό συμφέρον είναι πολλές φορές αντίθετο με το κοινωνικό συμφέρον, συνιστά ομολογουμένως μία παραδοξότητα-αντίφαση, μιλώντας με όρους ηθικής. Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό; Γιατί πολύ απλά υπάρχουν μεγάλα κρυφά-συγκεκαλυμένα συμφέροντα, που ακολουθούν κανόνες και υπόγειες διαδρομές και τα οποία βρίσκονται εκτός ηθικής τάξης. Πώς προσδιορίζεται το ηθικό; Μα αυτό που βρίσκεται μέσα στη σφαίρα των συμφερόντων του συνόλου της κοινωνίας και όχι αυτό που επιτάσουν τα όποια ατομικά ή ολιγοπωλιακά οφέλη. Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν τον προσδιορισμό, στην περίπτωση του προβλήματος των μεταλλείων, είναι ηλίου φαηνώτερον ποιός είναι αυτός που ακολουθεί ηθικούς κανόνες και ποιός κινείται με γνώμονα τις προσωπικές ή άλλες σκοπιμότητες, ποιός είναι με το μέρος του συνόλου της κοινωνίας και ποιός αποστασιοποιείται απο αυτήν ασχολούμενος μόνον με ανώδυνα, εύκολα και ελάσσονα γι’ αυτόν προβλήματα, ίσα -ίσα για να τηρεί τα προσχήματα της θέσης και του ρόλου του.
Ας μην προτρέχουμε και καταδικάζουμε. Σίγουρα δε χρειάζονται προστασία και ούτε αυτό επιχειρώ, αλλά το ποια είναι συνέχιση της δράσης καθενός από τους βουλευτές μας (αλλά και άλλων κομμάτων κι ας μην έχουν βουλευτή στο Κιλκίς) δεν είναι αντικείμενο διαφήμισης. Ενέργειες γίνονται και δε χρειάζεται να γίνονται πάντοτε γνωστές διότι όπως καλά γνωρίζουμε ήδη οι 3 βουλευτές έχουν κατηγορηθεί από τους υποταγμένους στο φράγκο, ότι σύρονται και ότι ενεργούν ψηφοθηρικά. Ενδιαφέρει να πράττουν κι ας μην γίνεται αυτό ευρέως γνωστό.