Χαλέπι – Αμβούργο με…

…τρύπια βάρκα.

Του Απόστολου Λυκεσά.

Μέχρι πριν ένα μήνα το ζήτημα των προσφύγων ήταν για τις ευρωπαϊκές χώρες πάνω από την Σερβία ένα… θέμα, ένα πρόβλημα επιπλέον της Ελλάδας και της Ιταλίας. Η σχετική ειδησεογραφία με ρεπορτάζ σε τηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες και το διαδίκτυο, κάλυπτε τις σελίδες με τις διεθνείς ειδήσεις με φωτογραφίες θαλασσοπνιγμένων οι οποίοι για τους κεντροευρωπαίους και τους βόρειους ξεκινούσαν από… κάπου και κατέληγαν στον πάτο της θάλασσας ή στο τίποτα. Ακόμη και ο φράχτης που κατασκεύαζε η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, ακόμη κι αυτός, έμοιαζε να αφορά μια υπόθεση των φρουρών των απώτατων συνόρων της περίκλειστης ασφάλειας στο Game of Thrones. Το είχανε εξάλλου σίγουρο, ούτε λογικό είναι ούτε δυνατό, να φτάσουν βάρκες με απελπισμένους ανθρώπους εκατοντάδες χιλιόμετρα μέσα στη στεριά. Ακόμη και τα χόβερκραφτ δεν καλύπτουν παρά πενήντα εκατό μέτρα γης όταν βγαίνουν από το νερό.

Μόλις οι πρώτες πέντε χιλιάδες προσφύγων βρέθηκαν ένα πρωινό στο κέντρο της Βουδαπέστης οι κυβερνήσεις συμπεριφέρθηκαν όπως τότε που κάποια μέσα ενημέρωσης διαπίστωναν ότι είναι «απαράδεκτο» και, αρκούντως «οχληρό» για τα στομάχια τουριστών στην Κω ενώ έχουν πληρώσει τα πακέτα στα γραφεία ταξιδίων να «ανέχονται» τους ρακένδυτους που βγαίνουν στις παραλίες τους ενώ… δεν έχουν πληρώσει τίποτα. Τις τελευταίες μέρες οι δηλώσεις που γίνονται θυμίζουν ανθρώπους που κάποιος τους ξύπνησε την καλύτερη στιγμή του ύπνου τους.

Αφήνοντας στην άκρη για την ώρα τα φασιστικά και νεοναζιστικά περιττώματα που αναδύθηκαν αμέσως στην επιφάνεια, οι επίσημες αρχές επιδόθηκαν σε έναν αγώνα από τη μία να περισώσουν την εικόνα τους σε ότι αφορά τα ανθρωπιστικά προτάγματα με τα οποία μεγάλωσαν στο σχολείο και, παράλληλα, ξεχύθηκαν στα υπόγεια αρχεία τους για να ανασκαλέψουν συμβάσεις και συνθήκες, λες κι επρόκειτο να κάνουν γραφειοκρατικές διαπραγματεύσεις για σύναψη συμβάσεων ηλεκτρολογικού υλικού.

Δεν είναι μόνο δικές μας διαπιστώσεις. Μόλις χθες το Σπήγκελ διαπίστωνε ότι «μέχρι στιγμής, η Ευρώπη έχει ανταποκριθεί στην κρίση με οργανωμένη ανευθυνότητα. Η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική καταρρέει». Τι οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα; Ενδεικτική η αφήγηση σε τίτλους: «Η Ουγγαρία και η Βουλγαρία χτίζουν τείχη στα σύνορά τους ενώ η Σλοβακία δηλώνει ότι θα δεχθεί μόνο χριστιανούς πρόσφυγες και όχι μουσουλμάνους. Η Αυστρία ανακοίνωσε ότι θα πάψει να διεκπεραιώνει νέες αιτήσεις ασύλου. Η Βρετανία θα υιοθετήσει αυστηρούς νόμους κατά της παράτυπης μετανάστευσης». Κι έτσι καταλήγει το περιοδικό «μοιάζει σαν η προσφυγική κρίση να βγάζει προς τα έξω τον χειρότερο εαυτό της Ευρώπης: ξενοφοβία, απομονωτισμό και την αιώνια διαμάχη για το ποιος είναι υπεύθυνος». Αλλά, ειδικότερα για τους σκεπτικιστές, αν ένα περιοδικό, ή οι δημοσιογράφοι ενδέχεται να ξαστοχούν έρχεται ο Επιτρόπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης Νιλς Μούιζνιεκς να αρθρογραφήσει για την ανάγκη αναθεώρησης των συνθηκών του Δουβλίνου.

Κλαψουρίζουν τώρα οι φιλελευθέροι της Ευρώπης. Από την μία είναι η παράδοση της παροχής ασύλου σε πρόσφυγες από την άλλη η φασίζουσα ή και ακραιφνώς φασιστική αντίδραση.

Τι να κάνουμε αναρωτιούνται, πώς να μοιράσουμε τους πρόσφυγες, πώς να τους ξεχωρίσουμε από τους μετανάστες από την Ερυθραία; Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο όταν η απάντηση είναι τόσο μα τόσο προφανής. Όταν έχεις σπείρει με την πολιτική σου τον όλεθρο στη Μέση Ανατολή θα γευτείς τις συνέπειες και η απάντηση, η λύση, είναι προφανής. Πρώτον δέχεσαι τους πρόσφυγες αδιαμαρτύρητα και λες κι ένα συγνώμη και, δεύτερον φροντίζεις να βελτιωθεί η κατάσταση στις χώρες καταγωγής τους για να επιστρέψουν αν θέλουν κάποια στιγμή στα σπίτια τους.

Μέχρι τότε οι ευσεβείς ευρωπαίοι θα διαπιστώνουν συνεχώς ότι το ταξίδι Χαλέπι – Αμβούργο θα γίνεται γρηγορότερα με τρύπια βάρκα από την επιστροφή με αεροπλάνο.

Άρθρο στο alterthess.gr