Τώρα τρεχάτε, ποδαράκια μου

Του Τάσου Παππά.

Το ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό κόμμα της Λέγκας εξασφάλισε τον έλεγχο της βόρειας ιταλικής επαρχίας Τρέντο κερδίζοντας στις τοπικές εκλογές τον κεντροαριστερό συνασπισμό που την κυβερνούσε επί δεκαετίες. Η είδηση δεν σοκάρει πια.

Η Ακρα Δεξιά στην Ιταλία και όχι μόνο βρίσκεται σε φάση επιθετικής ανάπτυξης και κερδίζει τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων, κυρίως των φτωχών και των απελπισμένων, μ’ άλλα λόγια του ακροατηρίου που κάποτε ήταν ο προνομιακός χώρος για την Κεντροαριστερά, τη Ριζοσπαστική Αριστερά και τους κομμουνιστές.

Η πλούσια κληρονομιά του πανίσχυρου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας έπεσε στα χέρια επιτήδειων οπορτουνιστών που στο όνομα της ανανέωσης και της προσαρμογής στα νέα δεδομένα τη διαχειρίστηκαν με τον χειρότερο τρόπο.

Σήμερα σέρνουν τα κουρέλια τους και αναρωτιούνται τι έφταιξε και έγιναν η χλεύη των ηττημένων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποιοι λίγοι -με βαριές ευθύνες πάντως για τη σημερινή κατάντια της ιταλικής Αριστεράς- προσπαθούν να αρθρώσουν έναν δειλό αυτοκριτικό λόγο, αλλά ο κόσμος, κουρασμένος από τις ίντριγκες, τις παλινωδίες, τις προσωπικές στρατηγικές και αηδιασμένος από τους ταπεινωτικούς συμβιβασμούς των ηγεσιών, έχει πάει σπίτι του ή ψάχνεται με τα Πέντε Αστέρια ή, ακόμη χειρότερα, ακούει ευχάριστα τις δημαγωγικές Σειρήνες του δήθεν αντισυστημικού Σαλβίνι.

Η Ιταλία δεν είναι η πρώτη… διδάξασα. Το φαινόμενο της μαζικής μετακίνησης ψηφοφόρων από την προοδευτική παράταξη στην Ακρα Δεξιά εμφανίστηκε πρώτη φορά μετά τον πόλεμο στη Γαλλία.

Μέσα σε λίγο καιρό οι κόκκινες εργατικές συνοικίες του Παρισιού -τα κάστρα των κομμουνιστών- πέρασαν στον έλεγχο της λεπενικής Ακροδεξιάς. Τότε πολλοί πίστεψαν ότι ήταν κάτι στιγμιαίο που γρήγορα θα αντιμετωπιζόταν και θα επέστρεφε η κανονικότητα. Η αιώνια αισιοδοξία (της βούλησης) της Αριστεράς.

Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι έκανε λάθος. Η Ακρα Δεξιά είχε έρθει στη Γαλλία για να μείνει και όπως δείχνουν τα πράγματα θα μείνει. Το ίδιο φοβούνται πολλοί ότι θα έχουμε και στην Ιταλία.

Κι όμως η κατάσταση και στην Ευρώπη και αλλού ήταν ευνοϊκή για την Αριστερά. Ετσι έμοιαζε.

Η οικονομική κρίση και τα παράγωγά της (ανεργία, λιτότητα, φτώχεια, γενικευμένη ανασφάλεια), οι τεράστιες ανισότητες, η απληστία των οικονομικών ελίτ θα περίμενε κανείς ότι θα γίνουν το βούτυρο στο ψωμί της Αριστεράς. Καταπώς έλεγε ο πρόεδρος Μάο «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση».

Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το κενό που άφησε η Αριστερά σ’ όλες τις παραλλαγές της έσπευσε να καλύψει με φούρια η Ακρα Δεξιά.

Ακροδεξιοί με γραβάτες, ακροδεξιοί χωρίς γραβάτες, ρατσιστές βρίσκονται σε κυβερνήσεις πολλών χωρών είτε μόνοι τους είτε σε συνεργασία με τους συντηρητικούς και αυταρχικοί ηγέτες κάνουν κουμάντο σε αρκετές περιοχές του πλανήτη. Δεν το πέτυχαν με πραξικοπηματικές μεθόδους, αλλά κερδίζοντας εκλογές.

Την ίδια στιγμή η Αριστερά, πολυδιασπασμένη ως συνήθως, περιορίζεται σε έναν αμυντικό αγώνα που βεβαίως είναι χρήσιμος και απαραίτητος για να μην προκύψουν τα χειρότερα, ωστόσο δεν φτάνει.

Ανάγωγα

Από την ομιλία Μητσοτάκη για την Παιδεία χθες το απόγευμα: «Οι δυνάμεις που συνδέονται με αυτούς που κυβερνούν επιχειρούν ένα άτυπο, αλλά διαρκές πραξικόπημα. Και το λέω με πλήρη συνείδηση του βάρους που έχουν οι λέξεις αυτές πάνω στη νεότερη ελληνική ιστορία. Οι δυνάμεις αυτές επιχειρούν να ελέγξουν τους χώρους του πανεπιστημίου με τη βία. Να αποτρέψουν την ελεύθερη έκφραση με τη βία. Να επιβάλουν αποφάσεις με τη βία». Ολισθηρός ο δρόμος που ακολουθείτε, κύριε πρόεδρε.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ