Φυσικά και έπρεπε να παραιτηθεί η κ. Ράνια Αντωνοπούλου από την πρώτη στιγμή. Εννοώ ότι έπρεπε να παραιτηθεί, την πρώτη κιόλας στιγμή που ανέλαβε υπουργικά καθήκοντα, από το δικαίωμα των εξωκοινοβουλευτικών υπουργών στο επίδομα ενοικίου. Και το ίδιο ακριβώς έπρεπε να είχε πράξει ο επίσης υπουργός σύζυγός της, ο κ. Δημήτρης Παπαδημητρίου.
Αν είχαν φερθεί έτσι εξαρχής, αρνούμενοι το μηνιαίο χιλιάρικο, ένα ποσό αστείο για την οικονομική τους επιφάνεια, για την περιουσία που δηλώνουν στο «πόθεν έσχες», δεν θα είχαν εκτεθεί και δεν θα είχαν εκθέσει. Και δεν θα είχαν βρεθεί σε θέση κατηγορούμενου, οπότε και αντέδρασαν μ’ έναν τρόπο που πιστοποίησε ότι η «δευτέρα πλάνη» είναι πάντα χειρότερη από την πρώτη. Η «πλάνη» της μη παραίτησης για την κ. Αντωνοπούλου (άφησε απλώς την πολιτική της μοίρα στη διάθεση του πρωθυπουργού), της αργοπορημένης παραίτησης για τον κ. Παπαδημητρίου. Οποιος ζυγίζει εφεξής την κυβερνητική πολιτεία τους, στο ένα τάσι (μάλλον το αριστερό) θα βάζει σίγουρα το επίδομα ενοικίου, ενώ στο άλλο τάσι μπορεί και να μη βάζει τίποτε, αν δεν είναι πεισμένος για τα υπουργικά άθλα στη μείωση της ανεργίας και στην προσέλκυση επενδύσεων. Φαίνεται άδικο, αλλά είναι μοιραίο.
Τώρα η κυβέρνηση σκέφτεται να καταργήσει τη διάταξη περί επιδόματος ενοικίου στους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» θα πει ο ένας, «στερνή μου γνώση» ο άλλος. Σκέφτομαι έναν τρίτο λαϊκό λόγο, «το πάθος, μάθος», αισχυλικής καταγωγής, επειδή τον περιφρονεί η συριζαϊκή ηγεσία: Κανένα λάθος της δεν της δίδαξε το παραμικρό. Και προχωρεί αγέρωχη στα επόμενα.
Άρθρο στην Καθημερινή