Τσακαλώτος σε ρόλο Βαφειάδη;

Του Τάσου Παππά.

– «Εξαιρετικά μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος» (ΔΝΤ).

– «Μέχρι στιγμής δεν βλέπω ανάγκη να υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους, πραγματικά δεν βλέπω την παραμικρή ανάγκη» (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε).

– «Δεν θα απαιτήσουμε επιπλέον μέτρα που θα υπονομεύσουν την οικονομική και κοινωνική δομή της Ελλάδας, πέρα από τη συμφωνία του καλοκαιριού» (Πιερ Μοσκοβισί).

– «Τα νούμερα δεν βγαίνουν, χρειάζονται κι άλλα μέτρα για να υλοποιηθεί η συμφωνία του καλοκαιριού» (ΔΝΤ).

Αν στα παραπάνω, που περιγράφουν τις αντιθέσεις οι οποίες υπάρχουν στο εσωτερικό των θεσμών για το ελληνικό ζήτημα, προσθέσουμε την κόντρα Σόιμπλε – Ντράγκι για τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας χρέωσε στην πολιτική Ντράγκι την ενίσχυση των λαϊκιστικών κομμάτων για να πάρει από τον κεντρικό τραπεζίτη την απάντηση «φτιάξτε πολιτικό, δημοσιονομικό και θεσμικό σύστημα, για να μη μεταφέρονται τα θέματα στην Τράπεζα»), έχουμε μπροστά μας μια αρκετά καθαρή εικόνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη.

Αυτήν την κατάσταση καλείται να διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση. Επέλεξε να προχωρήσει σε κινήσεις που έχουν άρωμα μονομερών ενεργειών. Στην προηγούμενη φάση αυτή η τακτική δεν απέδωσε. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί.

Σήμερα ισχυρίζεται ότι οι συνθήκες είναι διαφορετικές γιατί υπάρχει συμφωνία, οι αριθμοί βγαίνουν με τις προτάσεις που έχει καταθέσει και επιμένει ότι η συμφωνία αφορά τους στόχους και όχι τα μέσα, τα οποία είναι δική της δουλειά, «αλλιώς δεν έχει νόημα να υπάρχει κυβέρνηση, δεν έχει νόημα να γίνονται εκλογές, ας έρθουν να διοικήσουν τη χώρα οι δανειστές απευθείας» όπως μας είπε κορυφαίος παράγοντας του οικονομικού επιτελείου.

Σωστά και δίκαια ακούγονται αυτά και καλά κάνει η κυβέρνηση που επιχειρεί να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις της άλλης πλευράς.

Ωστόσο θα όφειλε να έχει συνειδητοποιήσει, από την ατυχή κατάληξη που είχαν οι επτάμηνης διάρκειας διαπραγματεύσεις, πως δεν πρέπει να καλλιεργεί υψηλές προσδοκίες. Συνομιλητές της δεν είναι φίλοι που προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά αδίστακτοι αντίπαλοι που θέλουν να κυριαρχήσουν. Και όπως γνωρίζουμε, στις διεθνείς σχέσεις δεν επικρατεί το δίκιο, αλλά ο ισχυρός.

Συνεπώς δεν είναι φρόνιμο να βάζεις κόκκινες γραμμές τις οποίες δεν ξέρεις αν μπορείς να υπερασπιστείς μέχρι το τέλος. Εκτός αν σκέφτεσαι τις πρόωρες εκλογές. Εκτός αν οι κόκκινες γραμμές είναι προσωπικές.

Γιατί η φράση του Ευκλ. Τσακαλώτου «εγώ δεν υπογράφω νομοσχέδιο που θα έχει το αφορολόγητο κάτω από τις 9.100» φαντάζει σαν προσωπική δέσμευση από την οποία δεν πρόκειται αυτός να κάνει πίσω. Δηλαδή, μπορεί να έχουμε έναν Τσακαλώτο σε ρόλο Βαφειάδη;

Ανάγωγα

Ας πούμε ότι υπάρχεις, ότι είσαι ισοϋψής του Θεού, σε λένε Ιησού και πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σ’ αυτούς που ισχυρίζονται ότι σ’ εκπροσωπούν στη Γη ποιος πραγματικά υπηρετεί τη διδασκαλία σου και ποιος σε εκθέτει με αυτά που λέει και κάνει.

Καλείσαι λοιπόν να κρίνεις τον σημερινό Πάπα που επισκέπτεται ένα ελληνικό νησί για να υπερασπιστεί φτωχούς και κυνηγημένους ανθρώπους και κάποιους από τους ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδας που φωνάζουν να μην έλθει επικαλούμενοι κινδύνους για την Ορθοδοξία και το ελληνικό έθνος.

Ποια θα ήταν η απόφασή σου; Νομίζω ότι σου βάζω εύκολα…

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ