Τρικυμία στα κρανία
Του Τάσου Παππά.
Τελικώς κανένας, εκτός απ’ αυτούς που ήταν εκεί, δεν έχει καταλάβει τι έγινε στο Βερολίνο, στις συζητήσεις όπου πήραν μέρος οι διπλωματικοί σύμβουλοι του Ελληνα πρωθυπουργού, του Τούρκου προέδρου και της καγκελαρίου της Γερμανίας.
Στην αρχή, και αφού η συνάντηση έγινε γνωστή με πρωτοβουλία των Τούρκων, η ελληνική κυβέρνηση μας είπε ότι ήταν απλώς μια διερευνητική επαφή ύστερα από πρόσκληση της Αν. Μέρκελ που δεν είχε συνέχεια γιατί οι Τούρκοι, αν και είχαν δεσμευτεί για τη μυστικότητα, την έδωσαν στη δημοσιότητα. Την επόμενη μέρα υπογράψαμε με την Αίγυπτο τη συμφωνία για την ΑΟΖ που προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Τουρκίας, αλλά και τη δυσφορία της γερμανικής πλευράς επειδή δεν είχε ενημερωθεί από την Ελλάδα.
Πριν από μερικές μέρες ο κ. Μητσοτάκης με άρθρο του σε τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες έκανε λόγο για γραπτή συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Η αντιπολίτευση ξεσηκώθηκε και τον κατήγγειλε για μυστική διπλωματία και για απόκρυψη στοιχείων από τα ελληνικά κόμματα και τους πολίτες. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πέτσας για ακόμα μία φορά ανέλαβε τον άχαρο ρόλο να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και για ακόμα μία φορά κινήθηκε μεταξύ μισής αλήθειας και χοντρού ψέματος.
Ισχυρίστηκε ότι η διπλωματική σύμβουλος του πρωθυπουργού είχε ενημερώσει τον διπλωματικό σύμβουλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη μυστική συμφωνία. Ο Αλ. Τσίπρας διά του γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ το διέψευσε κατηγορηματικά.
Εχουμε λοιπόν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις. Δεν μπορεί να είναι και οι δύο σωστές. Προχθές ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη επιχείρησε να γειώσει το όλο ζήτημα αναφέροντας ότι δεν επρόκειτο για γραπτή συμφωνία αλλά για αποτύπωση στο χαρτί της προφορικής συζήτησης -κάτι δηλαδή σαν μεταφορά των πρακτικών σε έγγραφο- και εγκάλεσε την αντιπολίτευση για έλλειμμα υπευθυνότητας.
Στην ίδια συνέντευξη ο πρωθυπουργός δεν έκρυψε την αντίθεσή του στο αίτημα της αντιπολίτευσης για σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, γιατί, όπως είπε, η εμπειρία του από τη συμμετοχή σε τέτοιου τύπου διαδικασίες δεν ήταν καλή, άφησε πάντως ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποια στιγμή, όταν αυτός κρίνει, να τη ζητήσει από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συμπλήρωσε ότι διαπιστώνει πως τούτη τη στιγμή υπάρχει σύγκλιση απόψεων ως προ την εθνική γραμμή ανάμεσα στην κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Ωστόσο, στην ίδια συνέντευξη, άλλοτε μιλούσε για τη μία και μοναδική διαφορά που έχουμε με τους Τούρκους και άλλοτε για το μείζον θέμα (συνεπώς υπάρχουν και άλλα που χωρίζουν τις δύο χώρες), για να εισπράξει την κριτική και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΙΝ.ΑΛΛ. για αλαζονεία και σύγχυση σ’ ό,τι αφορά τους στόχους στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών.
Αν στο σκηνικό προσθέσουμε τις αλληλοσυγκρουόμενες εκτιμήσεις για το τι ακριβώς κάνει το τουρκικό ερευνητικό σκάφος στην περιοχή (παραβιάζει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, όπως λέει ο πρωθυπουργός, δεν τα παραβιάζει, όπως υποστηρίζει ο υπουργός Μάκης Βορίδης), την αμήχανη στάση μας στο θέμα των κυρώσεων (πιέζουμε φορτικά τους εταίρους για κυρώσεις, όπως λένε urbi et orbi κυβερνητικοί αξιωματούχοι, δεν πιέζουμε για κυρώσεις, όπως συμπέρανε ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας μετά τη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη), το ασύλληπτο μπέρδεμα με την εμπλοκή του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ (ζητήσαμε να παρέμβει, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος, δεν του ζητήσαμε να παρέμβει, όπως είπαν διπλωματικοί κύκλοι), οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο ερασιτεχνισμός στους χειρισμούς και η τρικυμία στα κρανία των αρμοδίων φτιάχνουν ένα επικίνδυνο μείγμα.
Ανάγωγα
Στον πατέρα Μητσοτάκη οφείλουμε την καθιέρωση στη δημόσια συζήτηση του όρου «διαπλοκή». Στον υιό Μητσοτάκη οφείλουμε την πλήρη επιβεβαίωση στην πράξη της ρήσης του πατρός του.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
