· Ελάχιστο αριθμό μαθητών σε σχολικές μονάδες. (Συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολικών μονάδων). ( 75 μαθητές στα δημοτικά σχολεία, 150 μαθητές στα Γυμνάσια, 250 μαθητές στα Λύκεια).

· Μείωση της αναλογίας εκπαιδευτικών – μαθητών.

· Αύξηση αριθμού μαθητών ανά τμήμα.

· Επιπλέον αύξηση διδακτικού ωραρίου εκπαιδευτικών

· Εξωτερική αξιολόγηση εκπαιδευτικών (που συνδέεται μάλιστα με τα μαθησιακά αποτελέσματα).

Αυτά θα προστεθούν σε μία εκπαιδευτική πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε τους τελευταίους μήνες και που χαρακτηρίστηκε από:

· Την ανεπάρκεια και την ανικανότητα σε θέματα διαχείρισης εκπαιδευτικού προσωπικού. Τα κενά στα σχολεία παραμένουν πολλά και δεν πρόκειται να καλυφθούν μέχρι και τη λήξη του σχολικού έτους.

· Την ένταση της κομματικοποίησης στις επιλογές στελεχών. (Περιφερειακοί Διευθυντές, ορισμός μελών υπηρεσιακών συμβουλίων, μοριοδότηση με 15 μόρια της συνέντευξης για επιλογή διευθυντών διεύθυνσης).

· Τις απαράδεκτες θέσεις του υπουργού σε σχέση με το ποντιακό ζήτημα και το μάθημα των θρησκευτικών.

· Την ανησυχία που προκαλούν σε γονείς και μαθητές οι αλλαγές στις πανελλαδικές.

· Τις πρωτοφανείς καθυστερήσεις στις υπηρεσιακές μεταβολές των εκπαιδευτικών (πχ εγκύκλιος μεταθέσεων) και στην πρόσληψη αναπληρωτών.

· Την αύξηση του αριθμού των αποσπασμένων σε φορείς και υπηρεσίες εκπαιδευτικών.

· Την πρόχειρη και χωρίς σχέδιο νομοθέτηση θεμάτων εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, περιεχομένου σπουδών, αναλυτικών και ωρολογίων προγραμμάτων.

· Το «μπάχαλο» με τις αναθέσεις μαθημάτων και τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση.

· Το κλείσιμο τμημάτων ειδικοτήτων ΕΠΑΛ και τη «βίαιη» και χωρίς απόφαση υπηρεσιακών συμβουλίων μετακίνηση συναδέλφων στα ΔΙΕΚ.

· Την περικοπή των δαπανών για την παιδεία στο νέο προϋπολογισμό κατά 75 εκατομύρια ευρώ σε σχέση με πέρσι.

· Την υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών.

Η πραγματικότητα όπως διαμορφώνεται, θέτει σε κίνδυνο το παρόν και το μέλλον του κλάδου και της εκπαίδευσης γενικότερα. Ο υπουργός παιδείας και όλη η κυβέρνηση έχουν εγκαταλείψει από τις αρχές του 2015 τη δημόσια παιδεία στη τύχη της, αλλά από την άλλη αγωνίζονται να ελέγξουν με κάθε τρόπο τη διοίκηση. Πρώτα «διορίζοντας» τους περιφερειακούς, μετά «διορίζοντας» τα μέλη των υπηρεσιακών συμβουλίων και τέλος επαναφέροντας τη συνέντευξη στην επιλογή των διευθυντών διεύθυνσης πρακτικές που όταν ήταν στη αντιπολίτευση καταδίκαζαν με σθένος και λύσσα.

Σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία, εμείς οι εκπαιδευτικοί οφείλουμε να δώσουμε πρωτοποριακό αγώνα για μια «προοδευτική ενότητα» της κοινωνίας μας, για ένα κράτος δικαίου, για μια δημοκρατική πολιτεία, για ισχυρό δημόσιο σχολείο, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.

ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ
Μία γενικευμένη απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος εκδηλώνεται με την αποχή από τις συνδικαλιστικές διαδικασίες, την ελλιπή συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, την απογοήτευση και την αδιαφορία. Η απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου, συνολικής πρότασης και αυτονομίας που χαρακτηρίζει σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα, έχει οδηγήσει τη μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων στην αποστροφή και την αδιαφορία.

Σε μια εποχή που η ιστορία γράφεται από τις κοινότητες είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ η ενότητα στη βάση, οι κοινές δράσεις που θα κτίσουν νέες συλλογικότητες.

Η νέα πρόταση μπορεί να συγκροτηθεί αποκλειστικά και μόνο στη βάση της συνεργασίας, της αμοιβαίας αποδοχής και κατανόησης, της συνύπαρξης, της συλλογικής δημιουργίας.

Η συνδικαλιστική κουλτούρα της παραταξιακής επιβολής, της «γραμμής», της άγονης αντιπαράθεσης, του παλαιωμένου λόγου ανήκει στο παρελθόν.

Οι πλειοψηφίες που έχουν σχηματιστεί στα ΔΣ των ΕΛΜΕ και στο ΔΣ της ΟΛΜΕ αδρανοποιούν τον κλάδο. Η δραστηριοποίησή τους είναι ανύπαρκτη. Δεν μπορούν να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν τον κλάδο. Κάνουν μόνο κινήσεις διεκπεραιωτικού χαρακτήρα. Οι εκπαιδευτικοί δεν αντιλαμβάνονται πουθενά την «παρουσία τους», σε μια περίοδο όπου ανατρέπεται και ο πιο στενός πυρήνας των δικαιωμάτων μας. Το ΔΣ της ΟΛΜΕ με απόφαση των ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ ακύρωσαν ακόμη και την προκηρυγμένη γενική συνέλευση προέδρων για τέλη Νοέμβρη, η οποία αποτελούσε τη μόνη ουσιαστικά απόφαση της προηγούμενης γενικής συνέλευσης, και επανήλθαν, ελπίζουμε όχι προσχηματικά, για τις 5 του Δεκέμβρη.

Αφήνουμε πίσω λοιπόν τη μονομέρεια και την «καθαρότητα» του κομματικού λόγου και τις διχαστικές παραταξιακές πρακτικές και απευθύνουμε ένα κάλεσμα συμπόρευσης και σύνθεσης.

Ανταποκρινόμαστε στην ιστορική μας ευθύνη και στα αιτήματα του παρόντος μέσα από τη συγκρότηση μιας Προοδευτικής Ενότητας που μπορεί να συνθέσει τις κοινές μας αγωνίες και να υπερβεί την παραταξιακή εσωστρέφεια αποκτώντας μία ευρύτερη κοινωνική δυναμική.

Απευθύνουμε κάλεσμα:

Σε όλους τους συναδέλφους που:

· Θέλουν πέρα από παραταξιακές και κομματικές τοποθετήσεις να αγωνιστούν για μια πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, κόντρα στις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

· Αγωνίζονται για το δικαίωμα του εκπαιδευτικού στη ζωή και την αξιοπρέπεια.

· Μοχθούν για τη διαμόρφωση συνειδήσεων στους νέους, για ενεργό συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες και στη δημόσια ζωή.

· Θέλουν να συμβάλουν σε μια προοδευτική πολιτική εξέλιξη στα πλαίσια μιας πολιτικής δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, που θα έχει ως βασικό μέλημα τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής και της οικονομίας, την άμβλυνση των ανισοτήτων και την προαγωγή της κοινωνικής ισότητας.

Αγωνιζόμαστε για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για το παρόν και το μέλλον του εκπαιδευτικού επαγγέλματος. Προσπαθούμε συλλογικά να ξεπεράσουμε τις παραταξιακές γραμμές και τις συνεπαγόμενες διχαστικές τους πρακτικές, με πνεύμα κριτικής και αυτοκριτικής. Αγωνιζόμαστε για ένα συνδικαλιστικό κίνημα, που θα συσπειρώνει όλους τους εργαζομένους και θα έχει δημιουργικό και προτασιακό χαρακτήρα.

Σας καλούμε να δώσετε αγωνιστικό παρόν στη γενική συνέλευση, να δώσετε δύναμη στο σωματείο, να ισχυροποιήσετε με τη ψήφο σας την Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών, ώστε το καινούργιο Δ.Σ. να ανταποκριθεί καλύτερα στις προσδοκίες και στα αιτήματα του κλάδου.