Το σιδηρούν παραπέτασμα
Του Περικλή Κοροβέση.
Σε εποχές ζοφερές, όπως η δική μας, αν επιζήσουν οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις εξουσίας, τότε η πλήρης καταστροφή της χώρας είναι η μόνη βέβαιη προοπτική.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη φαντασιακή υπόθεση. Ας υποθέσουμε πως η ειρήνη και η ευημερία επικρατούν σε όλο τον πλανήτη και οι λαοί αποφασίζουν μόνοι τους για την τύχη τους και όχι μέσω αντιπροσώπων.
Με την άμεση συμμετοχή τους στα κοινά διαμορφώνουν ένα ανεξάρτητο έθνος. Φυσικά, μέσα σε μια αρμονική διεθνή κοινότητα που θα βασίζεται στις αρχές της ισονομίας.
Και να μην ξεχνάμε πως ο διεθνισμός, το λέει και η λέξη, προϋποθέτει το έθνος. Στον παγκοσμιοποιημένο ιμπεριαλισμό το έθνος δεν έχει καμία σημασία και κυριαρχεί το δίκαιο του κατακτητή.
Ας φανταστούμε σε αυτήν τη μελλοντική εποχή έναν πρωθυπουργό της Ελλάδας, μαύρο από τη Ναμίμπια. Στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, έναν Τούρκο, στο υπουργείο Παιδείας, έναν σοφό από τα Σκόπια, στο υπουργείο Υγείας, έναν Θιβετιανό και αυτό να μη δημιουργεί καμία εντύπωση και όλοι να το θεωρούν φυσιολογικό.
Αυτό βέβαια θα προϋπέθετε πως κάποιος πρόγονός τους είχε έρθει στην Ελλάδα και οι απόγονοί του αφομοιώθηκαν στη χώρα που γεννήθηκαν.
Ακούγεται λιγάκι παράξενο αυτό. Αλλά εντούτοις ακούγεται φυσιολογικό να έχουμε Ελληνες βουλευτές σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Κάποιοι το εξηγούν με το δαιμόνιο του Ελληνα ή την ανωτερότητα της φυλής. Ο Ελληνας είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος και όπου βρεθεί προκόβει και θριαμβεύει.
Αν ισχύει αυτό, τότε πώς εξηγείται να μη θριαμβεύει στη χώρα του; Ολα τα δεινά αυτού του τόπου προέρχονται από κυβερνήσεις που ο ίδιος ψήφισε. Και δικαίως διαμαρτύρεται.
Αλλά δεν είδα κανέναν να διαμαρτύρεται εναντίον του εαυτού του. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, όπως αυτή του Μανόλη Γλέζου, που συνέχεια κάνει μετάνοιες για τα αμαρτήματά του.
Αλλά όταν έβγαινε στις εξέδρες χέρι χέρι με τον Τσίπρα, με τις κάμερες να τους παίρνουν από όλες τις γωνίες, δεν είχε καταλάβει πως πάσαρε ένα νέο μνημόνιο;
Ξέρω πως το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο, αλλά σε αυτό θα επανέλθω σε ένα από τα προσεχή σημειώματά μου. (Εντούτοις η εκτίμηση και ο σεβασμός μου στο πρόσωπο του Μανόλη δεν άλλαξαν. Στο κάτω κάτω της γραφής, «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».)
Η ανωτερότητα της φυλής είναι μια ναζιστική θεωρία εγκλήματος που δικαιολογεί τα ολοκαυτώματα, τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις και τα κάθε μορφής εγκλήματα πολέμου.
Θεωρία που δεν έχει εγκαταλειφθεί από την Ε.Ε., η οποία έxει κάνει δικιά της ατζέντα τις θέσεις της Ακροδεξιάς όλων των αποχρώσεων, συμπεριλαμβανομένων των φασιστών και των ναζιστών, δημιουργώντας το δικό της «Σιδηρούν Παραπέτασμα» όσον αφορά τους πρόσφυγες οι οποίοι έρχονται από χώρες που έχει θερίσει ο πόλεμος.
Μέχρι πρότινος είχαμε επίσημα καταγεγραμμένους 25.000 πνιγμένους στη Μεσόγειο, την πιο φονική θάλασσα του πλανήτη.
Ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Ομως οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο δεν βλέπουν τσακισμένους ανθρώπους, αλλά εισβολείς που πρέπει να αντιμετωπιστούν στρατιωτικά.
Και η αριστερο-δεξιά μας κυβέρνηση θα στείλει και Ελληνικό Στρατό.
Και αυτή η ακροδεξιά στροφή της Ε.Ε. θα πρέπει να μας βάλει σε κατάσταση συναγερμού. Γιατί δεν είναι μόνο στο μεταναστευτικό αυτή η στροφή. Είναι στην όλη πολιτική της.
Αλλά δεν πάνε πίσω και οι ΗΠΑ. Ο υποψήφιος για την ηγεσία των Ρεπουμπλικανών, ο Τραμπ, είναι υπέρ της επαναφοράς των βασανιστηρίων, και ο αντίπαλός του στο ίδιο κόμμα, Τεντ Κρουζ, είναι υπέρ της ισοπέδωσης των εδαφών που ελέγχει το Χαλιφάτο των τζιχαντιστών με ένα «χαλί» από βόμβες.
Μαζί τους βέβαια και οι άμαχοι που έχουν κατακτηθεί από τους μαχητές του «Ισλαμικού κράτους».
Αυτή η σκέψη δεν είναι καινούργια για τη στρατηγική σκέψη των ΗΠΑ. Οι στρατηγοί των ΗΠΑ στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήθελαν να ισοπεδώσουν τη Γερμανία και να την κάνουν χωράφια.
Μια όμορφη βουκολική χώρα στην καρδιά της Ευρώπης. Αλλά η ιδέα αυτή δεν έχασε την αξία της και εφαρμόστηκε στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι.
Σε έναν τέτοιο κόσμο τι κάνει η κυβέρνηση της αριστερο-δεξιάς; Κατά την ταπεινή μου γνώμη μετράει μέρες. Μέσα σε έναν χρόνο συσπείρωσε όλη την κοινωνία εναντίον της. Και αυτό δεν είναι συγκυριακό.
Αυτή η οργή εναντίον της κυβέρνησης ήρθε για να μείνει, άσχετα αν δεν εκφράζεται συντεταγμένα, προτείνοντας μια εναλλακτική λύση.
Είναι, θα λέγαμε, μια εξέγερση «καταναλωτών» που θέλουν πίσω το χαμένο παλιό τους εισοδηματικό επίπεδο.
Και οι εξεγερμένοι «πεπτικότες» καταναλωτές δεν έχουν κανένα κοινωνικό όραμα και τροφοδοτούν την Ακροδεξιά.
Η γενική απεργία της περασμένης Πέμπτης απέδειξε το οριστικό διαζύγιο του κ. Τσίπρα με την κοινωνία που κάθε άλλο παρά συναινετικό ήταν.
Να ψάχνει άραγε ο κ. πρωθυπουργός θύρα εξόδου ποντάροντας σε μια μελλοντική καριέρα; Είναι μόλις 42 χρόνων.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
