Το Πολυτεχνείο και εμείς

Κύριο άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.

Δεν υπάρχει άλλο γεγονός στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που να έχει «ταλαιπωρηθεί» τόσο πολύ όσο η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Που να το διεκδικούν τόσοι πολλοί και να το ιδιοποιούνται ακόμη περισσότεροι, για την εκδήλωσή της, τα αποτελέσματά της, τον συμβολισμό της και τα μηνύματά της. Και αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους.

Υπάρχουν εκείνοι που έκαναν σταδιοδρομία με «διαβατήριο» το Πολυτεχνείο. Υπάρχουν αυτοί που χρόνια ολόκληρα επιχείρησαν και επιχειρούν να αποκτήσουν αγωνιστική και επαναστατική ταυτότητα από αυτό, δίνοντας στο ιστορικό γεγονός διαστάσεις που δεν είχε, για να εμφανιστούν ως γνήσιοι συνεχιστές του.

Υπάρχουν κάποιες μικρές μειοψηφίες που όποτε τους δίνεται η ευκαιρία καταλαμβάνουν τον χώρο, νομίζοντας ότι θα επαναλάβουν αυτό που έγινε τότε. Υπάρχουν, τέλος, και αυτοί που κράτησαν τις αρχές και τις αξίες εκείνου του αγώνα, συνεχίζοντας αθόρυβα και δημιουργικά στον ίδιο δρόμο, χωρίς να προσδοκούν τίποτε και χωρίς να ανταλλάξουν το παραμικρό. Τους σεβόμαστε και είμαστε μαζί τους.

Την πιο εκφυλισμένη -και εξ αντικειμένου ύποπτη- εκδήλωση στο όνομα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τη ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες, όταν μερικές δεκάδες αυτοαποκαλούμενων αναρχικών -μάλλον για αναρχοχούλιγκαν πρόκειται, καθώς οι γνήσιοι αναρχικοί έχουν άλλη πολιτική κουλτούρα- κατέλαβαν τον χώρο για να πετύχουν τη ματαίωση των εκδηλώσεων τιμής στον αγώνα και τη θυσία των φοιτητών την περίοδο της χούντας. Ευτυχώς, αυτό το περίεργο επεισόδιο έληξε έστω και την τελευταία στιγμή. Οι εκδηλώσεις και η πορεία θα γίνουν κανονικά.

Αυτό που έγινε φέτος πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά. Εχουμε υποχρέωση να αποτρέψουμε τον εκφυλισμό του Πολυτεχνείου και ως ιστορικού γεγονότος και ως συμβόλου με σύγχρονα μηνύματα. Πρέπει να κρατήσουμε τον χώρο αλώβητο και ανοιχτό για τον λαό και τις νεότερες γενιές.

Να μεταλαμπαδεύσουμε το παράδειγμα του αγώνα για δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, για εθνική ανεξαρτησία, για ένα καλύτερο μέλλον και μια δικαιότερη κοινωνία. Εχουμε χρέος να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ό,τι μας κληροδότησαν οι προηγούμενες.

Και οφείλουμε να το παραδώσουμε ακέραιο, όπως το πήραμε, αν δεν μπορούμε να προσθέσουμε κάτι σε αυτό. Είναι η ελάχιστη ευθύνη την οποία επιβάλλεται να αναλάβουμε.