Το μαρτύριο της σταγόνας
Του Δημήτρη Παπαχρήστου.
Πολλή προεδρολογία γίνεται, που φτάνει μέχρι την μπουρδολογία. Αναλύσεις επί αναλύσεων, μέχρι στοιχήματα «αλά Αγγλία» παίζονται για το αν θα βγάλει η παρούσα Βουλή Πρόεδρο και αν θα πάμε σε εκλογές εθνικές.
Πάμε να ξεχάσουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα και ότι η δίμηνη παράταση, η μνημονιακή, λειτουργεί σαν το μαρτύριο της σταγόνας πάνω στο κορμί του καθενός μας, συνεπώς πάνω στο σώμα της πατρίδας μας. Η αναθεώρηση του Συντάγματος, αν υπήρχε πολιτική βούληση από τους συγκυβερνώντες, θα μπορούσε να είχε γίνει, αλλά και αυτή η παράμετρος χρησιμοποιείται σκοπίμως και για πολιτικοεπικοινωνιακούς λόγους. Ο Πρόεδρος λειτουργεί ως ανώτατος άρχων, αλλά είναι «αδύναμος» και καταντάει διακοσμητικό στοιχείο της πολιτειακής ζωής και μέχρι τώρα κανένας τους δεν έχει γυρίσει πίσω έστω και ένα νομοσχέδιο, που σημαίνει προσυπογράφει τις κυβερνητικές αποφάσεις και καθίσταται συνένοχος και συνυπεύθυνος.
Η προεδρική δημοκρατία και η άμεση εκλογή από τους πολίτες προϋποθέτουν τη λαϊκή εξουσία. Πάνω στο σώμα της δημοκρατίας οι «βιαστές» της αφήνουν τα σημάδια τους κι αυτό γίνεται γιατί η συμμετοχή των ενεργών πολιτών δεν έχει να κάνει με την κοινωνική, πολιτική και προσωπική καθημερινότητά του, αλλά με το τι αποφασίζουν οι άλλοι αντί γι’ αυτόν.
Η οικονομική κρίση έβγαλε στην επιφάνεια πολλά προβλήματα, που μέχρι τώρα ήταν κουκουλωμένα. Η ανάγκη η προσωπική και η κοινωνική αναγκαιότητα μας ωθούν να δούμε διαφορετικά τη ζωή, να ξεφύγουμε από τον καταναλωτισμό που μας είχαν σπρώξει και να ανακαλύψουμε τις απίθανες και μέγιστες δυνάμεις που κρύβει ο εαυτός μας, κι αυτό γίνεται γιατί αναπτύσσεται ένα κλίμα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Αναπτύσσεται και το πνεύμα της συλλογικότητας και η απελευθέρωση από κομματικές δεσμεύσεις. Οι προσωπικές ευαισθησίες θα πάνε να συναντηθούν με τις κοινωνικές ευαισθησίες και ο ατομικισμός και η ιδιώτευση θα αρχίσουν να υποχωρούν.
Η προεδρολογία και η εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή δεν μπορούν να κρύψουν την εκρηκτική κατάσταση που βρίσκεται η κοινωνία μας. Από όλους ακούγεται η αγανάκτηση: «Δεν πάει άλλο» και «τι περισσότερα θα πάθουμε αν πούμε όχι στην υποταγή και δώσουμε να καταλάβουν οι δανειστές μας πως αν συνεχίσουν τις δεσμεύσεις και τα μέτρα λιτότητας, υπάρχει περίπτωση να βγουν περισσότερο χαμένοι και οι ίδιοι».
Οι απειλές και οι εκβιασμοί ήρθε η στιγμή να καταλάβουν και οι «εκτός και οι εντός» πως από εδώ και πέρα δεν θα έχουν πέραση. Χρειάζεται να ξεπεράσουμε τον φόβο που εντέχνως καλλιεργείται και αυτό δεν μπορεί να γίνει όταν τον αντιμετωπίζει ο καθένας από μόνος του. Οταν τον μοιραστούμε όμως και ακουμπήσει ο ένας στον άλλο και γίνουμε γροθιά, τότε μπορούμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να τον υπερβούμε.
Είτε τώρα είτε αύριο οι εθνικές εκλογές θα γίνουν, θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι, οι οποίοι όμως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως το αποτέλεσμα δεν θα βγει από τις κάλπες, αλλά μέσα από την κοινωνία. Δεν μπορεί να κρυβόμαστε πίσω από την απογοήτευση και την απαξίωση των πάντων, ούτε να περιμένουμε να μας σώσουν. Οποιος περιμένει να τον απελευθερώσουν -γράφει ένα σύνθημα- θα παραμείνει σκλάβος, κι όχι μόνο αυτό, ανοίγει μπροστά του ο ίδιος τον λάκκο του.
Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ
