Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτές, μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, νομαρχιακές οργανώσεις, η Νεολαία ζητούν με ανακοινώσεις τους τη σύγκληση των καθοδηγητικών οργάνων προκειμένου να συζητηθεί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην κυβέρνηση και στο κόμμα. Χαρακτηρίζουν τη συμφωνία επονείδιστη, καλούν τον πρωθυπουργό να την ακυρώσει και από ορισμένες πλευρές προτείνεται έκτακτο συνέδριο για να ληφθούν αποφάσεις εφ’ όλης της ύλης: στρατηγική, τακτική, φυσιογνωμία, κοινή πορεία.

Το αίτημα για σύγκληση τουλάχιστον της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής είναι σαφώς δικαιολογημένο, αφού έχουν έρθει τα πάνω κάτω, οι αντιθέσεις είναι πολύ σοβαρές, αφορούν τις γενέθλιες πράξεις της παράταξης, δεν πρόκειται, μ’ άλλα λόγια, για μικροκαβγάδες σχετικά με το ένα ή το άλλο δευτερεύον ζήτημα, και η ηγεσία οφείλει βάσει του καταστατικού να ανταποκριθεί.

Καθυστερεί σκοπίμως -προφανώς γιατί ψυχανεμίζεται ότι έχει χάσει τον έλεγχο και φοβάται ότι θα αντιμετωπίσει δυσάρεστες εκπλήξεις. Βρίσκεται όμως εν αδίκω και έτσι πιάνει τόπο η κριτική για παραβίαση των αρχών λειτουργίας και υπονόμευση της εσωκομματικής δημοκρατίας. Ωστόσο, το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: «Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα δημοκρατικό κόμμα με την κλασική έννοια του όρου;».

Φαντάζει βέβηλο το ερώτημα, αλλά δεν είναι. Οντως στον ΣΥΡΙΖΑ συζητούν τα πάντα και επιτρέπονται σχεδόν τα πάντα. Σήμερα, ακόμη και το να χαρακτηρίσει κάποιος τον επικεφαλής του προδότη και τους συνεργάτες του δωσίλογους, χωρίς να υποστεί καμία συνέπεια. Μπορεί να μη διαρρήξει αυτοθέλητα τους δεσμούς του μ’ αυτό το σοσιαλφιλελεύθερο σχήμα που καθοδηγείται από μια κλίκα συμβιβασμένων με τον ταξικό εχθρό γιατί πιστεύει ότι έχει τη δύναμη να ανατρέψει την ηγεσία του και τη γραμμή της, ποντάροντας στις προβλεπόμενες από το καταστατικό διαδικασίες. Θεμιτό. Μόνο που η παραπομπή στο καταστατικό δεν πρέπει να γίνεται επιλεκτικά.

Και ερχόμαστε έτσι στον πυρήνα του προβλήματος. Αυτό που παρουσιαζόταν -και πράγματι ήταν την περίοδο της αντιπολίτευσης- ως πλούτος που έδινε δυναμική και ώθηση στο εγχείρημα, δηλαδή η συνύπαρξη τάσεων και ρευμάτων, τώρα που το κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση δοκιμάζεται στην πράξη. Αρκετές από τις συνιστώσες δεν λειτουργούν ως τάσεις ή ως ρεύματα ιδεών -αναγκαίο και επιθυμητό για πολυσυλλεκτικά μορφώματα με αριστερό και αντισυστημικό πρόσημο- αλλά έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της φράξιας: αυτόνομη δομή, δική τους πειθαρχία, ξεχωριστή ηγεσία, διαφορετικά σημεία αναφοράς.

Ενα τέτοιο σχήμα -πολλά κόμματα στη συσκευασία του ενός που κανένα καταστατικό δεν μπορεί να εγκρίνει- δεν είναι δυνατόν να μακροημερεύσει. Από την άλλη πλευρά όμως, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα προσωποπαγές και αρχηγικό, μοντέλο που δεν συνάδει με την κουλτούρα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

 Ανάγωγα

«Χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά, σήμερα είναι η στιγμή». Αυτό έλεγε ο Λένιν για τον χρόνο της επανάστασης, κι αυτό φαίνεται να ακολουθούν οι δύο πλευρές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ψάχνουν τη σωστή στιγμή για την αναμέτρηση, την οποία βλέπουν να έρχεται. Καμία όμως δεν θέλει να χρεωθεί τη διάσπαση και καμία δεν θέλει να κάνει την πρώτη κίνηση, γιατί μπορεί να αποδειχτεί βιαστική και ενδεχομένως μοιραία.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ