My Twitter Feed

29 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Το κυβερνητικό δίλημμα…

Pappas Tasos1…της Αριστεράς.

Του Τάσου Παππά.


Στη συνέντευξή του στην «Εποχή» (12-1-2014) ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν ρωτήθηκε για το τι θα συμβεί αν μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Ο μεγάλος Πολωνός στοχαστής απάντησε ως εξής: «Από μια άποψη ήταν ευτυχής συγκυρία που η Αριστερά δεν μπόρεσε να γίνει κυβέρνηση (σ.σ. αναφέρεται στις προηγούμενες εκλογές). Μπορώ να φανταστώ τη δυσκολία της θέσης της απέναντι σε πολιτικές που έχουν επιβληθεί, όχι από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά από τις ανώνυμες δυνάμεις της αγοράς. Οσο ισχυρή θέληση και καλή οργάνωση και να έχουν τα κόμματα, δεν νομίζω ότι μπορούν να καταφέρουν κάτι αν δεν αλλάξει το σύστημα». Ο «βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος, αλλά μακροπρόθεσμα αισιόδοξος» Ζ. Μπάουμαν θέτει τα ζητήματα με τα οποία θα κληθεί να αναμετρηθεί μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δηλαδή:

-Στις παρούσες συνθήκες, με τον συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρώπη κατάφωρα αρνητικό, είναι δυνατόν να υλοποιηθεί σε μια χώρα ένα διαφορετικό σχέδιο απ’ αυτό που έχουν επιβάλει οι αγορές και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους;

-Με τη σοσιαλδημοκρατία παραδομένη στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού, ποιες συμμαχίες στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό πεδίο μπορεί να συγκροτήσει μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση που θα επιδιώξει να ακυρώσει τη λιτότητα και να καταργήσει τα μνημόνια;

-Με τους πολίτες απογοητευμένους, σε καθεστώς οικονομικής επισφάλειας, επιθετικά επιφυλακτικούς απέναντι στην πολιτική, τα κόμματα και τα συνδικάτα, πόσο θα αντέξει στις αφόρητες πιέσεις της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας μια κυβέρνηση που έχει υποσχεθεί την αποδόμηση του συστήματος που κυριαρχεί στη χώρα σαράντα χρόνια;

Με το ίδιο σκεπτικό, αλλά από διαφορετική αφετηρία, κινούνται και οι αντίπαλοι της Αριστεράς, σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι δεν υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική στρατηγική. Ωστόσο, αυτά τα ερωτήματα διατυπώνουν και παράγοντες της Αριστεράς που εκτιμούν ότι ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών από την Αριστερά σήμερα, σ’ ένα εχθρικό πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, θα την υποχρεώσει είτε να πάει σε μετωπική σύγκρουση χωρίς ελπίδες επικράτησης είτε σε σάπιους συμβιβασμούς που θα απογοητεύσουν τον κόσμο της.

Βεβαίως, οι πολιτικοί αντίπαλοι κάνουν τη δουλειά τους. Αφού δεν μπορούν να εξασφαλίσουν συναινέσεις, ούτε καν τη διστακτική συγκατάθεση, προσπαθούν να τρομάξουν τους πολίτες, υποστηρίζοντας ότι είναι προτιμότερο ένα μεσίστιο μέλλον από μια περιπέτεια που ενδεχομένως να φέρει την καταστροφή. Αυτό το αφήγημα διακινείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια και, παρά το γεγονός ότι έχει χάσει την αρχική λάμψη του, αντέχει ακόμη.

Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που μιλούν στο όνομα της Αριστεράς και προεξοφλούν είτε τη συντριβή της είτε την ενσωμάτωσή της, προτείνουν τη στρατηγική της αναμονής. Να περιμένει, δηλαδή, μέχρι να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη οργανωτικά και επαρκώς εξοπλισμένη προγραμματικά ώστε να κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων. Είναι το κλασικό σχήμα των επαναστατικών εγχειριδίων, σύμφωνα με το οποίο η ενδεδειγμένη στιγμή για την αλλαγή θα έρθει όταν θα συντρέχουν δύο προϋποθέσεις: ιδανικές κοινωνικές συνθήκες και ώριμο πολιτικό υποκείμενο.

Σύμφωνα με την παραπάνω ανάλυση, οι συνθήκες είναι κατάλληλες εδώ και πολλά χρόνια, αφού ο καπιταλισμός ψυχορραγεί, αλλά δεν εκπνέει, επειδή το υποκείμενο δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων. Μέχρι να προκύψει αυτός ο ευτυχής συνδυασμός, η Αριστερά οφείλει να καταγγέλλει το σύστημα, να οργανώνει διαμαρτυρίες, να εκκαθαρίζει τις τάξεις της από τα οπορτουνιστικά και ρεφορμιστικά στοιχεία που τη φρενάρουν, να αρνείται τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις για να μη μολυνθεί από το μικρόβιο του κυβερνητισμού και να προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη μεγάλη έφοδο. Εως τότε, ας κάνουν κουμάντο η συντηρητική παράταξη και η μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία. Αν δημιουργούνται τετελεσμένα εναντίον των εργαζομένων, αν οι κοινωνίες χειραγωγούνται από το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς για να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι το συγκεκριμένο μοντέλο δεν μπορεί να αντικατασταθεί, είναι προφανώς λεπτομέρειες που θα τις σαρώσει το επαναστατικό κύμα. Πότε; Κάποτε.

Στους οπαδούς της αναμονής απαντά ο μαρξιστής καθηγητής Λίο Πάντιτς. Σε άρθρο του στον «Guardian» σημειώνει: «Το ερώτημα του 21ου αιώνα δεν είναι μεταρρύθμιση ή επανάσταση, αλλά το είδος των μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίο να γίνουν και το λαϊκό κίνημα που θα τις εμπνεύσει και θα τις στηρίξει ώστε να αντέξουν στις πιέσεις του καπιταλισμού». Το είδος των μεταρρυθμίσεων λοιπόν και το λαϊκό κίνημα είναι τα κρίσιμα μεγέθη. Και η στάση της Αριστεράς απέναντι στο πρόβλημα της διακυβέρνησης, θα προσθέταμε. Και εδώ έρχεται η απάντηση που δίνει ο Γ. Δραγασάκης σε όσους από το κόμμα του και από άλλους χώρους συστήνουν καθυστέρηση για να μην υποστεί στρατηγική ήττα η Αριστερά: «Σε στρατηγική ήττα θα οδηγήσει και την Αριστερά και την κοινωνία η αποφυγή της πρόκλησης και όχι η ανάληψη της ευθύνης» («Η Εφημερίδα των Συντακτών» 11-1-2014).

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε