Τι αποκόμισα απ` το συνέδριο
…«εκκλησία και αριστερά».
Tου Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου (ppol.gr)
————————————————————————————————————————————————————————————————Κάποιος σοφός είπε «αν κλείσεις την πόρτα σου σε κάθε πλάνη, στο τέλος θα μείνει απ’ έξω και η αλήθεια». Πράγματι, ήταν ένα δύσκολο συνέδριο, ήταν ένα μετέωρο βήμα. Γνωρίζαμε από πριν ότι η εκκλησία δεν είχε να ωφεληθεί τίποτε. Η αριστερά θα έφτιαχνε το προφίλ της. Κάποιοι μας είπαν «θα ρίξετε νερό στον μύλο τους». Σεβαστός αδελφός, δημόσια, συλλυπήθηκε! Όμως η ακαδημαική θεολογική κοινότητα του ΑΠΘ και ο πρόεδρος του τμήματος θεολογίας καθηγητής Σταμούλης αποτελούσαν εγγύηση σοβαρότητος του εγχειρήματος.
Και το συνέδριο άρχισε: το αρχικό μούδιασμα έδωσε τη θέση του σε ειλικρινείς διαλόγους, επιτηδευμένους στην αίθουσα, πιο χαλαρούς στα διαλείμματα και «εξομολογητικούς» στα κοινά γεύματα.
Οι εκπρόσωποι των δύο αριστερών κομμάτων μάλλον δεν περίμεναν αυτή την αμεσότητα και την άνετη παραδοχή των δεδομένων. Ένας ηλικιωμένος ακροατής απηύθυνε τη σκληρότερη ερώτηση:«ποια είναι τα παράπονα της αριστεράς από την εκκλησία;». Κι ο διάλογος άνοιξε.
Ποιες ήταν διαχρονικά οι σχέσεις των δύο χώρων; Τι σημαίνει δημόσιος χώρος και πώς πρέπει να γίνεται η διαχείριση των συμβόλων; Ποια είναι η αλήθεια για την εκκλησιαστική περιουσία;
Ειπώθηκαν πολλά για την εκκλησία, που η αριστερά φάνηκε ότι κακώς τα αγνοούσε. Ειπώθηκαν πολλά για την αριστερά, που η εκκλησία μάλλον είχε δαιμονοποιήσει. Ειδικότερα οι σύνεδροι ιεράρχες εμφανιστήκαμε όχι σαν μια συμπαγής αδιαπραγμάτευτη ομάδα, αλλά ως ένας δημοκρατικός χώρος όπου επιτρέπονται οι διαφωνίες, συμπληρώνονται οι απόψεις και περιχωρούνται οι αντιθέσεις. Τους ξαφνιάσαμε! Είχαμε συγκροτημένο λόγο, τεκμηριωμένο, ευέλικτο, αυτοκριτικό, ελεύθερο και συγκαταβατικά. Δεν επιτρέψαμε λαϊκισμούς, δεν χαριστήκαμε στη φιλοφρόνηση, δεν υποστείλαμε την αλήθεια μας.
Όμως ανοίξαμε έναν δρόμο. Όχι για να περπατήσει η αριστερά, τάχα ανεβαίνοντας στην εξουσία, αλλά για να επανέλθουν τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Τίποτε δεν θέλουμε να ξεχάσουμε, αλλά και καμιά από τις θύμησες δεν αφήνουμε να στοιχειώσει.
Υπήρξαν αριστεροί στην αίθουσα που εξέφρασαν με παρρησία την πίστη τους στον Χριστό και την αγάπη τους στην εκκλησία. Υπήρξαν δεσμεύσεις επίσημες. Υπήρξαν θεωρητικές κομματικές «γραμμές» που ανέτρεπαν όσα μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Μια καθηγήτρια ρώτησε: «αυτά που μόλις είπατε είναι άποψη του κόμματός σας ή τα λέτε “ανώδυνα” εδώ μέσα, στο πλαίσιο ενός ακαδημαϊκού συνεδρίου;» Χρειάζεται να μάθουμε να συζητούμε στην πατρίδα μας Φτάνουν οι παράλληλοι μονόλογοι Φτάνουν οι αυθαίρετες ερμηνείες και οι εξυπηρετούσες μεμονωμένες ατάκες.
Όντως ο κ. Κουράκης εξέφρασε την αβασάνιστη άποψη για τη μέσω φορολογίας μισθοδοσία του κλήρου. Αλλά όταν επισημάνθηκε ότι η πρόθεσή του αυτή έρχεται σε αντίθεση με τα λεγόμενα «προσωπικά δεδομένα», τότε πολύ ειλικρινά το παραδέχτηκε και το ανέπεμψε σε κοινή συζήτηση. Αυτή είναι η δυναμική και η αλήθεια του διαλόγου, που για εμάς τουλάχιστον είναι και πρέπει να παραμείνει ιερή τακτική.
Όταν ο πατριάρχης Αθηναγόρας έφτασε στο Τελ Αβίβ για να συναντηθεί το 1962 με τον πάπα Παύλο ΣΤ`, οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν: «τι περιμένετε από αυτήν τη συνάντηση;» Κι εκείνος απάντησε: «ήρθα απλώς να πω μια καλημέρα στον αδελφό μου τον πάπα». Όταν εκείνοι επέμειναν, «τι λένε οι θεολόγοι γι’ αυτό;», τότε ο μεγάλος Αθηναγόρας είπε «δεν ξέρω τι λένε αυτοί που είναι τόσο πολλοί, ξέρω τι λέει ο Χριστός, που είναι ο Ένας».
Ο Αλεξανδρουπόλεως ‘Ανθιμος (Χρήστος Κουκουρίδης) έχει σπουδάσει παιδαγωγική και θεολογία. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας το 1987 και επίσκοπος Αλεξανδρουπόλεως το 2004.
