Της ελιάς το μέσα και…

…τ’ αυγού τ’ απέξω.

Του Φώτη Παπούλια

Οι γέροντες που συμμετείχαν στην Πομπή των Παναθηναίων κρατούσαν κλάδους ελαίας, για να δείχνουν νέοι, δηλαδή για να ξεγελούν τον χρόνο και να υπενθυμίζουν στη νεότερη γενιά ότι χωρίς την παρουσία τους τίποτα δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Το θυμήθηκα παρακολουθώντας χθες σε κεντρικό ξενοδοχείο την επίσημη «πρώτη» της «Κίνησης των 58» για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς, τη δημιουργία της ελληνικής εκδοχής της εξ Ιταλίας Ελιάς, δηλαδή τη σύσταση ενός πολιτικού μορφώματος, το οποίο, σύμφωνα με τους εμπνευστές της και την καθεστωτική μιντιακή υποστήριξη που φαίνεται να έχουν εξασφαλίσει, φιλοδοξεί να μπει «σφήνα» μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ με απώτερο στόχο να κόψει τον δρόμο προς την εξουσία του κόμματος της Αριστεράς.

Ως γνωστόν, η ελιά είναι δέντρο αειθαλές, με λογχοειδή φύλλα, λευκά άνθη, το σύμβολο της θεάς Αθηνάς, της θεάς της σοφίας, και τα είδη της εκτείνονται σε μια μεγάλη γκάμα, όπως ελαία η αγρία, η ευρωπαϊκή, η ηδύκαρπος, η ισπανική, η κωνική, η μικρόκαρπος, και ευδοκιμεί σε εύκρατα κλίματα.

Αν και έχω χάσει το «μέτρημα» των προσπαθειών για τη δημιουργία της πολιτικής Ελιάς (πρόχειρα μετρώ έξι προσπάθειες στο παρελθόν), όσοι παρευρέθησαν χθες, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια συγκέντρωση φίλων και γνωστών, οι οποίοι επιδιώκουν να πείσουν την κοινωνία ότι εξακολουθούν να υπάρχουν. Πολιτικά ή κοινωνικά, προφανώς είναι αδιάφορο, αφού το πολιτικό τους παρελθόν έχει καταδικαστεί στη συνείδηση των πολιτών και μια νέα (!!!) προσπάθεια απλώς θυμίζει επιστροφή στο παρελθόν. Ενα παρελθόν που οδήγησε εδώ που οδήγησε μια κοινωνία, μέσα από δρόμους κακοδιαχείρισης, πλασματικού πλουτισμού, υπερχρέωσης για να επιτευχθούν «θολοί» στόχοι κενών λόγων που χάιδευαν αυτιά και εξασφάλιζαν κυβερνητικές τετραετίες.

Πολιτικοί και οργανικοί διανοούμενοι χθες ξέχασαν(!) να ζητήσουν συγγνώμη από την κοινωνία, παρέλειψαν(;) να κάνουν την αυτοκριτική τους, να πουν έστω κάποιες αλήθειες, έτσι για να ξορκίσουν το κακό, και απλώς για ακόμα μια φορά ξεδίπλωσαν τα προτερήματά τους, όπως όταν επανέρχονται οι στρατηγοί από την αποστρατεία για να οδηγήσουν σε νέες νίκες το καταρρακωμένο στράτευμα.

Νυν, πρώην, κυρίως πρώην, που όφειλαν να ακολουθούν το «η σιωπή είναι χρυσός», υπερέβαλαν σε νέες προτάσεις και νέα οράματα, ελπίζοντας ότι η μνήμη του Ελληνα είναι «κοντή» και αρκεί ο πανδαμάτωρ χρόνος να επουλώσει πληγές και να τους αποδώσει άσπιλους στο κοινωνικό σύνολο.

Ως γνωστόν, η ελιά ευδοκιμεί σε εύκρατα κλίματα, και το κλίμα στη χώρα απέχει από το να χαρακτηριστεί εύκρατο. Μια κοινωνία που βρίσκεται σε καθεστώς φτώχειας, απατημένη από τις εξουσίες της, που αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται από τα συνεχή χτυπήματα, είναι βέβαιο ότι δεν εμπιστεύεται για τη σωτηρία της «παλιά και φθαρμένα υλικά».

Ισως αυτό που ξέφυγε από τους διοργανωτές της χθεσινής συγκέντρωσης να είναι η λαϊκή παροιμία «τους χάρισαν της ελιάς το μέσα και του αυγού το απέξω…».

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ