Τετριμμένες ζημιογόνες…

…επαναλήψεις.

Του Χρήστου Σπίγκου.

Στα βάθη των παιδικών μου χρόνων είχα αρρωστήσει βαριά, παλεύοντας να ζήσω από μια επικίνδυνη για τα επιστημονικά δεδομένα της εποχής λοίμωξη.

Μια μέρα θυμάμαι αμυδρά κάποιους κουστουμαρισμένους κυρίους που ήσαν πάνω από το κρεβάτι μου και συζητούσαν χαμηλόφωνα, χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα.

Αργότερα μου είπαν ότι επρόκειτο για ιατρικό συμβούλιο. Η κατάληξη ήταν να επιβιώσω.

Στο κρεβάτι σήμερα βρίσκεται ένας ολόκληρος λαός που αγωνιά για την αντιμετώπιση ενός θανατηφόρου ιού.

Το ιατρικό συμβούλιο εν προκειμένω θα έπρεπε να είναι το Κοινοβούλιο. Εκεί οι Πατέρες μας οφείλουν να εκτιμήσουν τα συμπεράσματα της διάγνωσης της επιστημονικής κοινότητας και να καταλήξουν στο δέον γενέσθαι που απαντά στην κάθε μεταβολή των δεδομένων.

Η όποια αντιδικία θεμιτή και χρήσιμη, αρκεί να καταλήγει σε ένα δια ταύτα.

Στην αντίθετη περίπτωση κατά την οποία η κυβέρνηση, ως έχουσα την τελική ευθύνη, εμμείνει στις απόψεις της, επιλέγοντας λουδοβίκειες λογικές, η αντιπολίτευση δικαιούται και υποχρεούται να γνωστοποιεί πολύ συγκεκριμένα τη διαφορετική της άποψη με την αντίστοιχη επιστημονική τεκμηρίωση.

Και πάλι όμως, η δικαίωση δεν διαλύει τον θεραπευτικό κοινοβουλευτικό διάλογο και το «ιατρικό συμβούλιο» πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί όσο η ασθένεια επιδεινώνεται.

Δεν ωφελεί να γίνω πιο συγκεκριμένος. Όποιος διακρίνει στο λόγο μου τον εαυτό του ή το Κόμμα του, ας βγάλει τα συμπεράσματά του και ας προχωρήσει. Καλλίων της τυμβωρυχίας η θεραπεία.

Ανάρτηση στο facebook