Τα …πρωτοφανή που…
…επαναλαμβάνονται.
Του Τάσου Παππά.
Ξένισε μερικούς και σίγουρα ενόχλησε την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό και τα δεξιά μέσα ενημέρωσης η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να χαρακτηρίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στη συζήτηση που έγινε για την πανδημία στη Βουλή τη Δευτέρα, «τον μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα που έχει περάσει από το Κοινοβούλιο». Κατηγόρησαν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι υπερέβη τα εσκαμμένα, ότι με τη ρητορική του ρίχνει το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ότι υπονομεύει το κλίμα εθνικής συναίνεσης που έχει ανάγκη ο τόπος με τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει (τουρκική απειλή, οικονομική κρίση, κορονοϊός) και ορισμένοι δημοσιολόγοι έκαναν λόγο για πρωτοφανή πράγματα που όμοιά τους δεν έχουμε ξαναδεί στη Βουλή.
Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών δήλωσαν ότι νοσταλγούν τις παλιές καλές εποχές, όπου κατά τη γνώμη τους οι πολιτικοί είχαν μεγάλο κύρος, απέφευγαν τα βρόμικα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, η κριτική είχε όρια και οι συζητήσεις στη Βουλή ήταν υψηλού επιπέδου. Ψέμα ολκής. Το πρωτοφανές δεν είναι η σκληρή φράση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η κοντή μνήμη των επικριτών του και ιδιαίτερα εκείνων που στο πρόσφατο παρελθόν μετήλθαν όλα τα μέσα προκειμένου να τον πλήξουν και στο ηθικό πεδίο για να βοηθήσουν τον εκλεκτό τους, τον αρχηγό της Δεξιάς.
Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω στην πολιτική ιστορία του τόπου για να αποδείξουμε ότι η σύγκρουση των κομμάτων εντός και εκτός Βουλής (όταν υπήρχε και λειτουργούσε) δεν γινόταν «με το σεις και το σας» λες και βρίσκονταν σε απογευματινή σύναξη για τσάι και βουτήματα. Οι παλιότεροι με λίγη προσπάθεια μπορούν να θυμηθούν τι έλεγαν οι μεν για τους δε και οι νεότεροι, ενεργοποιώντας το μεράκι τους για σφαιρική πληροφόρηση, μπορούν να ανοίξουν τα σχετικά εγχειρίδια Ιστορίας και να διαβάσουν τις ήκιστα κομψές αναφορές του ενός κόμματος εξουσίας για το άλλο, του ενός πολιτικού ηγέτη για τον άλλο.
Τη δεκαετία του 1970 η αναμέτρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Ανδρέα Παπανδρέου και στη Βουλή και στις πλατείες ήταν μετωπική. Κατηγορίες, βαριές καταγγελίες, ακόμη και συκοφαντίες. Για τη Δεξιά, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν επικίνδυνος αριστεριστής, ανελέητος δημαγωγός, φανατικός οπαδός τριτοκοσμικών καθεστώτων και δεν έπρεπε ο ελληνικός λαός να του εμπιστευθεί τις τύχες του.
Για το ΠΑΣΟΚ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο συνομιλητής της δικτατορίας την εποχή που ζούσε αυτοεξόριστος στο Παρίσι, «πράκτορας του ιμπεριαλισμού», ο άνθρωπος που προσφέρθηκε να υπηρετήσει το σχέδιο των Αμερικανών για ομαλή και ελεγχόμενη μετάβαση από τη χούντα στην κολοβή κοινοβουλευτική δημοκρατία. Για αλλαγή «ΝΑΤΟϊκής φρουράς» είχε μιλήσει ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ το 1974.
Στο ίδιο ύφος ήταν η αντιπαράθεση και τη δεκαετία του 1980: «Κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ» φώναζαν οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας, «Βάλαμε τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας» διαλαλούσαν τα στελέχη του Κινήματος. Ακόμη και όσοι δεν είχαν γεννηθεί θα έχουν μάθει πώς…βυποδέχθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου την εκλογή του ορκισμένου εχθρού του, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στην αρχηγία της Ν.Δ.: «Ο Εφιάλτης της δημοκρατικής παράταξης». Την ίδια περίοδο, η ηγεσία της Ν.Δ. και τα μέσα ενημέρωσης της παράταξης διακινούσαν τη βιτριολική φήμη ότι ο πραγματικός αρχηγός της «17 Νοέμβρη» ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος, λίγο αργότερα, το 1989, έγινε αρχικλέφτης, αρχιμαφιόζος, δον Κορλεόνε και, λόγω των προβλημάτων υγείας, «ο σιδερένιος».
Θα πει κάποιος: «Περασμένα, ξεχασμένα». Περασμένα ναι, ξεχασμένα όμως όχι, γιατί τέτοια και πολύ χειρότερα ακούστηκαν την εποχή των μνημονίων και την τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019). Τα κόμματα που υπέγραψαν τα δύο πρώτα μνημόνια ήταν για τον τότε ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη Αριστερά «Κουίσλιγκ», «γερμανοτσολιάδες», «τσιράκια του Σόιμπλε», «μίσθαρνα όργανα του ΔΝΤ». Η απάντηση της Δεξιάς σε πρώτο χρόνο, ενώ βρισκόταν ακόμη στην κυβέρνηση, ήταν ότι «ο Τσίπρας προστατεύει τις ένοπλες συνιστώσες του κόμματός του» και πρωτοκλασάτοι παράγοντές της προέτρεπαν τους πολίτες να αποσύρουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες για να μην τα βρουν και τα φάνε οι αβράκωτοι και λιμασμένοι αριστεροί.
Μετά τις εκλογές του 2015 η κριτική πήρε άλλες διαστάσεις. Οι φερόμενοι ως φυσικοί ιδιοκτήτες της χώρας επιτέθηκαν στους προσωρινούς ενοικιαστές με ανοίκειους χαρακτηρισμούς: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος από την ίδρυση του ελληνικού κράτους», «Ο Τσίπρας είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης στην ιστορία», «Θαυμάζει τους Πολ Πότ, Τσαουσέσκου, Κιμ Γιονγκ Ουν», «Χαϊδεύουν τους μπαχαλάκηδες», «Σιγοντάρουν τη βία και την ένοπλη ανυπακοή», «Πούλησαν τη Μακεδονία για να πάρουν τις συντάξεις» «Είναι σκευωροί και αρχισυνωμότες», «Χρηματοδοτούνται από τον Μαδούρο», «Θα τους γδάρουμε, θα τους οδηγήσουμε στο Ειδικό Δικαστήριο». Συμπέρασμα; Στην πολιτική, όπως μερικές φορές και στη ζωή, «όλα εδώ πληρώνονται».
Ανάγωγα
Στις ΗΠΑ, πρόστιμο και μάλιστα βαρύ. Στη Γαλλία, πρόστιμο και μάλιστα βαρύ. Στην Ελλάδα όμως, η υπόθεση Novartis δεν είναι σκάνδαλο, είναι σκευωρία. Ετσι πιστεύουν η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Η εταιρεία έκανε τα μύρια όσα σε άλλες χώρες και τιμωρείται παραδειγματικά, αλλά στην Ελλάδα πορεύτηκε με τον σταυρό στο χέρι. Αυτό θέλουν να πιστέψουμε η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Φάτε σανό.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
