Τα προσυνεδριακά κι η αλήθεια

Του Θανάση Καρτερού.

Σιγά μην αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να πάει απερίσπαστος στο συνέδριό του. Ιδιαίτερα όταν αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επανεκκίνηση, επανίδρυση, ανασύσταση, ανασυγκρότηση, διεύρυνση -ξέχασα τίποτε;-, που θα τον κάνει πολύ πιο αποτελεσματικό.

Και πολύ πιο σύγχρονο, με την έννοια του συγχρονισμού του με τις νέες συνθήκες. Και άρα πολύ πιο επικίνδυνο για κέντρα, παράκεντρα, κυκλώματα, τρίγωνα. Ανίψια και κουμπάρους. Και αν μπει πάλι με το συνέδριό του σε τροχιά εξουσίας, θα μπουν οι «άλλοι» σε τροχιά υψηλού κινδύνου. Να χάσουν αυγά, καλάθια, διαπλοκές, πρωταθλήματα, δουλειές, μίζες, προσόδους.

Θα κάνουν ό,τι μπορούν, συνεπώς. Θα διαδώσουν τέρατα για εμφύλιους. Θα σαλιώνουν κάθε τρίχα για να την κάνουν τριχιά – στον λαιμό μας. Θα αρπάζουν κάθε λέξη πριν καν ειπωθεί από τον απρόσεκτο, για να στηρίξουν σκαλωσιές μυθολογίας. Θα μαγειρέψουν τους επώνυμους τον ένα με τη σάλτσα του άλλου.

Θα σερβίρουν Τσίπρα με κάθε συνταγή ψεύδους, προβοκάτσιας, νουάρ σεναρίων, δολοφονίας χαρακτήρων, που τους βρίσκεται. Θα αναπνέει κάποιος βαριά επειδή κρυολόγησε και θα συμπεραίνουν ότι του κόπηκε η αναπνοή από το μποξ στην Κουμουνδούρου.

Αυτά. Από άποψη φαντασίας και μέσων πολύ πιο αποτελεσματικά από χθες. Άρα το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Κι εδώ υπάρχουν δύο επιλογές. Η μία, η παλιά συνταγή της πολιορκημένης Αριστεράς. Πολιτικός αχινός, κατάρες για τα κέντρα, μπέρδεμα κριτικής και συκοφαντίας. Και το χειρότερο: Μισές αλήθειες.

Εμφύλιο αυτοί; Ομοφωνία εμείς.

Συγκρούσεις αυτοί; Ειδυλλιακή συντροφικότητα και αλληλεγγύη εμείς.

Δυσφήμηση του διαλόγου και δίκες προθέσεων αυτοί; Πλουραλισμό και ανιδιοτέλεια εμείς. Κι ας έλεγε ο Παππούς ότι τίποτε το ανθρώπινο δεν του ήταν ξένο. Αυτόν αφορούσε, όχι εμάς.

Ο Παππούς όμως έλεγε κι ότι είμαστε το σύνολο από τις εμπειρίες μας. Και οι εμπειρίες μας λένε ότι κάποτε τα κάναμε μαντάρα στα δύσκολα. Ότι στις μαύρες εποχές που μας κυνηγούσαν, κυνηγήσαμε αθώους επειδή δεν ήταν της ομοφωνίας. Κρύψαμε τις αναπηρίες μας.

Ευλογήσαμε τα γένια μας για δημοκρατίες, πλουραλισμούς, συντροφικότητες και αλληλεγγύες, σε απάντηση της εχθρικής βιτριολικής συκοφαντίας. Και στο τέλος πληρώσαμε ακριβά τις μισές μας αλήθειες κι εμείς και η Αριστερά, και έντιμοι άνθρωποι. Που τους πήρε το θολό ποτάμι της εξυπηρέτησης αντίπαλων κέντρων. Τραγωδία!

Εκδοχή δεύτερη, συνεπώς. Η Αλήθεια, με κεφαλαίο. Γιατί η Αλήθεια είναι πάντοτε επαναστατική. Και προβλήματα έχουμε, και προβληματισμούς, και θα συγκρουστούμε με τους δικούς μας κανόνες, και στις φιλοδοξίες που δεν είναι μωρές λέμε ναι, και τη σκληρή προσωπική κριτική απ’ έξω κι από μέσα δεν την καταγγέλλουμε. Τη θέλουμε κι ας είναι κι άδικη. Και ανθρώπινες αδυναμίες δεν μας λείπουν. Μας χωρίζουν διάφορα; Ευτυχώς για μας.

Μας ενώνουν όμως απείρως περισσότερα. Δυστυχώς για τους «άλλους». Τελεία. Και παύλα ας μην περιμένουν….

Άρθρο στην ΑΥΓΗ