My Twitter Feed

29 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Τα κόλπα με το χρέος

lakopoylos-giοrgosΤου Γιώργου Λακόπουλου (protagon.gr)

—————————————————————————————————————————————————————————————Το έργο είναι παλιό. Το είχε ανεβάσει πρώτος ο Γιώργος Παπανδρέου όταν προέβαλε ως «επιτυχία» – με την οποία συνόδευσε την υποταγή της χώρας στο Μνημόνιο- τα 110 δις ευρώ από το ΔΝΤ και τη Ευρώπη. Φυσικά δεν μας έδωσαν ποτέ 110 δις ευρώ. Υπήρχε απλώς ένα δάνειο 110 δις ευρώ με υψηλό επιτόκιο, λεόντειους όρους και εκχώρησης της κυριαρχίας της χώρας.    Αυτό τώρα το ομολογούν όλοι. Αλλά αν ανατρέξει κάποιος στο καλοκαίρι του 2010, θα διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση και πολλοί άλλοι θριαμβολογούσαν.   Έλεγαν ότι βρήκαν λεφτά, αλλά δεν έλεγαν ότι το αντίτιμο ήταν σκληρό, με τα μέτρα που δεσμεύτηκαν πάρουν. Η μόνη ελπίδα να αποτελέσει αυτό θετική εξέλιξη μεσοπρόθεσμα ήταν τα δάνεια να συμβάλουν στην ανάπτυξη. Συνέβη το αντίθετο.

Το ίδιο έργο ανέβηκε και τον περασμένο Φεβρουάριο, με το δεύτερο Μνημόνιο με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο, αλλά βασικό σκηνοθέτη τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο όποιος ακόμη και τώρα ισχυρίζεται ότι απάλλαξε τη χώρα από 105 δις ευρώ με το κούρεμα των ομολόγων. Δεν ήταν παρά ένα τρικ.  Αυτά τα 105 δις δεν μείωσαν ακριβώς το χρέος, το οποίο τον περασμένο Σεπτέμβριο ανακοινώθηκε επισήμως ότι βρίσκεται στα 302 δις ευρώ.  Μειώθηκε  κατά το μισό το κομμάτι των ομολόγων που είχαν ιδιώτες, αλλά τη θέση του πήρε ένα νέο δάνειο 130 δις ευρώ, δεμένο με ρήτρες και συμβόλαια απέναντι σε κράτη πλέον. Δηλαδή η μείωση του χρέους έγινε με δανεικά και υπό όρους. Και πάλι με την υποχρέωση νέων μέτρων που ήδη νομοθετήθηκαν.

Φυσικά ούτε πάλι υπήρξε καμιά συμβολή στη ανάπτυξη και οι μόνοι που δεν ωφελήθηκαν ήταν οι Έλληνες πολίτες. Οι ιδιώτες ομολογιούχοι έχασαν τα λεφτά που είχαν την απρονοησία να εμπιστευτούν σε τίτλους του δημοσίου,  οι τράπεζες υποχρεώθηκαν να τσαλακώσουν κι άλλο τα χαρτοφυλάκια τους και οι ασφαλισμένοι θα μείνουν χωρίς σύνταξη καθώς ένα μέρος  της «επιτυχίας» του Βενιζέλου προσήλθε από την αφαίμαξη των Ταμείων. Όσο για τους ξένους ομολογιούχους, απλώς εξασφάλισαν εκείνο που επιδίωξαν: κάλιο πέντε και στο χέρι.

Και τώρα πάμε στην τρίτη βερσιόν του ιδίου έργου με τον Σαμαρά να  προσπαθεί να του δώσει χαρακτήρα υπερπαραγωγής, με τη βοήθεια των περισσότερων μέσων ενημέρωσης, όπως συνέβαινε και το 2010 με τον  Παπανδρέου. Με τη σειρά του και αυτός θριαμβολογεί ενώ με  το τρίτο Μνημόνιο τα μέτρα είναι ακόμη πιο σκληρά και θα επιβληθούν και άλλα για να  ισχύσουν οι συμφωνίες.

Ούτε λίγο ούτε πολύ η κυβέρνηση διατείνεται ότι μειώνεται το χρέος κατά 50 δις ευρώ. Στην πραγματικότητα ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί. Στα 302 δις του Σεπτεμβρίου θα προστεθούν και τα καινούργια δάνεια. Και το επιχείρημα ότι η  χώρα αγόρασε ένα μέρος του χρέους της σε καλή τιμή είναι απλώς  οφθαλμαπάτη. Για να βρεθούν τα 11,5 δις της επαναγοράς ομολόγων, η χώρα έβαλε τις τράπεζες της να ξετινάξουν ακόμη περισσότερο τα χαρτοφυλάκια τους, δανείστηκε επιπλέον ποσά – άρα χρωστάει περισσότερα- και οι μόνοι που κέρδισαν είναι όσοι είχαν αγοράσει τα ομόλογα-σκουπιδια  μετά το κούρεμα του «Φεβρουαρίου για ψίχουλα».

Αυτό το θέατρο με το χρέος εδώ και δυο χρόνια θα ήταν κακοπαιγμένη κωμωδία, αν δεν εξελίσσονταν σε όλο και μεγαλύτερη τραγωδία. Και τα δάνεια και τα μέτρα και οι αλλαγές θα δικαίωναν τις αποφάσεις όσων τα επέλεξαν – και κυρίως τις θυσίες που επέβαλαν στην κοινωνία- αν  εξασφάλισαν ότι σε δυο -τρία χρόνια, η ελληνική οικονομία ανέκαμπτε.

Με αυτόν τον όρο άλλωστε στην αρχή υποστήριξαν το Μνημόνιο όσοι το υποστήριξαν- ο Σαμαράς πάντως δεν ήταν ανάμεσά τους. Ως ευκαιρία να αλλάξει η χώρα και να εδραιωθεί μια νέα περίοδος με νέα διοίκηση, νέα παραγωγική διαδικασία, νέα νοοτροπία. Με κόστος στην αρχή  για τους πολίτες άλλα με στέρεα βήματα  ευημερίας  για όλους στη συνέχεια.  Τίποτε από αυτά δεν συνέβη και δεν υπάρχει και τίποτε στον ορίζοντα. Αντίθετα αυτοί κατάφεραν αν εξευτελίσουν ακόμη και το  Μνημόνιο . Το όποιο θα είχε νόημα μόνο ως τεχνικό μέσο ανάγκης για να στηριχτούν εξελίξεις σε δυο άξονες.

Πρώτο να μικρύνει το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Αλλά για να συμβεί αυτό έπρεπε να υπάρχει ανάπτυξη, που δεν υπήρξε. Το αντίθετο, μεγάλωσε η ύφεση. Ο αριθμητής του κλάσματος είναι δεδομένος, ενώ ο παρονομαστής αποτελείται από σαπουνόφουσκες που πετάνε κάθε τόσο οι υπουργοί Οικονομικών. Ενώ πχ το Φεβρουάριο ο λογαριασμοί του Βενιζέλου με τα δις που μας γλύτωσε – τρομάρα του- υπολόγισαν  ότι χρέος θα αρχίσει  πτωτική  πορεία, το φθινόπωρο το υπολόγισαν οι ίδιοι μέχρι και… 190% του ΑΕΠ.   Τώρα ισχυρίζονται ότι … σε δέκα χρόνια θα είναι …122% του ΑΕΠ, δηλαδή υψηλότερο από το 2009 όταν ανέλαβαν οι μαθητευόμενοι μάγοι να μας ξεχρεώσουν. Γονάτισαν την κοινωνία  – που  φυσικά δεν ήταν  για τη χρεοκοπία της χώρας – χωρίς αντίκρισμα.

Ο δεύτερος άξονας είναι ένα αξιόπιστο πρόγραμμα το οποίο αφ ενός θα διόρθωνε το δημοσιονομικό προφίλ της χώρας – αλλά ΄ με δίκαιο και αντικειμενικό τρόπο  και πρωτίστως καταπολέμηση της φοροδιαφυγής για να εξασφαλιστούν έσοδα-  και αφετέρου θα προωθούσε συστηματικά αλλαγές που θα επιτρέψουν στη χώρα να παράγει πλούτο, αξιοποιώντας τις δυνατότητές της και προσελκύοντας επενδύσεις. Το πρώτο δεν συνέβη και η δημοσιονομική προσαρμογή που επικαλούνται προήλθε αποκλειστικά από άδικη φορολογία, και από διάλυση του κοινωνικού κράτους και των δημοσιών επενδύσεων. Και φορολογικό σύστημα δεν έχουν ακόμη. Δηλαδή πρώτα μάζεψαν τους φόρους από τα συνήθη υποζύγια με το παλιό σύστημα και ύστερα θα φτιάξουν καινούργιο για να μαζέψουν περισσότερους φόρους από τους ίδιους, όπως προκύπτει. Το δεύτερο –  οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις  η μένουν στα χαρτιά, η έγιναν αποσπασματικά, ή τείνουν να εξελιχθούν σε  μεγάλο φαγοπότι. Και πάντως δεν εντάσσονται σε κανένα  σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας. Από την άλλη χάνονται διαρκώς θέσεις εργασίας.

Μήπως όμως έχει δίκιο ο Σαμαράς όταν λέει ότι εξασφάλισε την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη; Αυτό είναι το ανέκδοτο των ημερών. Όσοι το    προβάλουν ή δεν ξέρουν πως λειτουργεί η Ευρώπη ή μας κοροϊδεύουν. Διότι η παραμονή της χώρας στο ευρώ δεν εξαρτάται ούτε από την πολυθρύλητη δόση, ούτε από τη καλή διάθεση της Μέρκελ. Εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να βρίσκεται μέσα στα κριτήρια που ορίζουν οι Συνθήκες για να μετέχει μια χώρα στην ευρωζώνη. Αν δεν θα έχει κανείς δεν την κρατεί. Και αν τα έχει κανείς δεν μπορεί να τη διώξει.

Φυσικά  και οι δόσεις βοηθάνε και η Μέρκελ και όλα όσα συνιστούν το πλαίσιο της ευρωπαϊκής  παρουσίας της χώρας. Αλλά αυτό θα κριθεί στο μέλλον. Δεν έχει  κλειδώσει.  Και να διασφαλιστεί χρειάζεται σχέδιο και μεγάλα προσπάθεια ακόμη.  Αλλά αντί ο Πρωθυπουργός να  το εξηγήσει στους πολίτες και να κάνει το καλύτερο  για να εδραιωθούν αυτά τα κριτήρια,  λιβανίζει  τον εαυτό του ότι έκανε σε τριάντα μέρες όσα δεν έγιναν σε τριάντα χρόνια.  Μόνο που  οι  αυτοεπιβεβαιώσεις έχουν  κοντά πόδια.

Σχολιάστε