Σημαία: βραβείο ή σύμβολο;

Του Νίκου Κωνσταντινίδη.

Η άποψη του καθενός για οποιοδήποτε πολιτικό ή κοινωνικό θέμα είναι ανάλογη με το μέγεθος της γνώσης του γύρω από αυτό. Η αλήθεια δεν είναι υπόθεση προσωπική αλλά συλλογική κατάκτηση δίχως τέλος. Κάθε άλλος ισχυρισμός, περί ιδιοκτησιακής αντίληψης της αλήθειας θα ήταν εγωιστικός. Επομένως απόψεις καταθέτουμε, που δεν διεκδικούν το αλάθητο του πάπα.

Ο άνθρωπος θαυμάζει τον αετό που πετά, αλλά ποδοπατά το μυρμήγκι που δουλεύει. Ο  Έλληνας άνθρωπος θαυμάζει τον Όμηρο, αλλά δεν τον διαβάζει. Μιλά συχνά για πολιτική, γιατί δεν απαιτεί ιδιαίτερη γνώση. Μιλά για ηθική αρκεί να μην αφορά τη δική του ζωή. Στον πλούσιο είναι πονόψυχος και στο φτωχό σκληρός. Υμνεί το δίκαιο, αλλά κατά περίπτωση, υιοθετεί και το άδικο. Υποστηρίζει το νόμο αλλά χτίζει και το παράνομο μέσα στα δάση ή πάνω στο κύμα. Κι αν πάρει φωτιά, φταίει τότε το κράτος που δεν το προστάτεψε…

 Όταν το 326 π.Χ. στην Πόλη Ώπη της Ασσυρίας ο Μ. Αλέξανδρος μίλησε μπροστά σε 9.000 Έλληνες κι Ασιάτες είπε μεταξύ άλλων: «Δεν μου ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους ξεχωρίζω μ’ ένα και μόνο κριτήριο: την αρετή. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος κι από βάρβαρος”. Δίπλα στην καταγωγή, ο Μέγας Αλέξανδρος έβαζε και την αριστοτελική αρετή, ανάγοντας τον ελληνισμό σε ιδέα και πολιτισμό.

Η σημαία για κάθε χώρα είναι το εθνικό της σύμβολο κι όχι ένα σχολικό βραβείο. Άλλο η βαθμολογία κι άλλο η φιλοπατρία. Άλλο οι βαθμοί στα μαθήματα κι άλλο η αγάπη για την πατρίδα. Τα αριστεία δεν υπήρξαν ποτέ τεκμήρια πατριωτισμού. Το εικοσιένα δεν το έκαναν οι γραμματιζούμενοι αλλά τ’ αγράμματα παιδιά του ελληνικού λαού: την Ελλάδα δεν την ελευθέρωσε ο γλωσσομαθής Μαυροκορδάτος, αλλά  ο αγωνιστής Κολοκοτρώνης…  

Ποιος τίμησε πιο καλά το εθνικό σύμβολο της χώρας μας; Αυτός που αρνήθηκε να το υπηρετήσει στο στρατό, προσποιούμενος τον τρελό, ή η κυρά της Ρω, που επί χρόνια το ύψωνε καθημερινά δύο μίλια μακριά, από τα Μικρασιατικά  παράλια;

Ποιος τίμησε πιο καλά τη σημαία της πατρίδας μας; Ο εφοπλιστής που την αλλάζει με ξένη σημαία “ευκαιρίας” ή ο ακρίτας  που την ανεβάζει στην κορυφή του σπιτιού του στα σύνορα της χώρας;

Ποιος υπερασπίζεται πραγματικά την ελληνική σημαία; Ο αριστούχος μαθητής που βάζει βύσμα για να μην μετατεθεί, κατά τη θητεία του στο στρατό, μακριά από το σπίτι του στο κλεινόν άστυ  ή ο μέτριος μαθητής, που την φυλά στις εσχατιές της πατρίδας; Ποιος ήταν εν τέλει περισσότερο Έλληνας; Ο λόρδος Βύρων ή ο Πήλιος Γούσης;

Ο Λορέντζος Μαβίλης, πέφτοντας στο Δρίσκο των Ιωαννίνων από τουρκικό βόλι ψιθύρισε: «δεν περίμενα τέτοια τιμή, να πεθάνω για την Ελλάδα». Δεν αρκεί δηλαδή να κρατά κανείς ψηλά τη δάδα της Ρωμιοσύνης, αλλά και να καεί για χάρη της, αν χρειαστεί. Αυτό πρέπει να είναι κριτήριο για τον κάθε σημαιοφόρο κι όχι αν είναι αριστούχος στα μαθήματα. Διότι  σημαντικότερο κι από το να παπαγαλίζει κανείς την ιστορία της χώρας του, είναι να την γράφει με το αίμα του.

Τι είναι αυτό που λέει ότι ένας άριστος αθλητής είναι λιγότερης πατριωτικής αξίας από έναν άριστο μαθητή, για το αν θα είναι σημαιοφόρος σε μια εθνική εκδήλωση; Ποιος θα μπορούσε να υπερασπιστεί καλύτερα το εθνικό σύμβολο από τους δύο; Αν η Ελλάδα θέλει όντως να τιμήσει την αριστεία, οφείλει να βρει δουλειά σ’ όλα τ’ άριστα μυαλά που αναζήτησαν δουλειά σε ξένη χώρα.    

 Ο 17χρονος μαθητής Κωνσταντίνος Κουκίδης εκτελώντας χρέη φρουρού της ελληνικής σημαίας στο βράχο της Ακρόπολης, παρά τις διαταγές που έλαβε από το Γερμανό αξιωματικό κατακτητή, αρνήθηκε να υποστείλει την ελληνική σημαία και να αναρτήσει στη θέση της τη γερμανική.  

Αντ’ αυτού τυλίχτηκε την ελληνική σημαία κι έπεσε στο κενό από το βράχο της Ακρόπολης, βρίσκοντας τραγικό θάνατο κι αποδεικνύοντας συνάμα πώς το ανώτερο μέτρο πατριωτισμού είναι η θυσία για το εθνικό σύμβολο. Η πράξη μετράει σε κάτι τέτοιες στιγμές κι όχι η αριστεία.