Σας πρόδωσαν, γκρεμίστε τους!

Του Κώστα Κιλτίδη.

Ως βουλευτής αγωνίσθηκα με όλες μου τις δυνάμεις επίμονα. Συγκρούστηκα με πολιτικές και διαδρομές κατά τρόπο πολλαπλάσιο του αναλογούντος στην ιδιότητά μου. Παρερμηνεύτηκα, με αδίκησαν κατάφορα, αλλά άντεξα. Στάθηκα άτρωτος γιατί ήμουν άδολος και πορεύθηκα ίσια και καθαρά.

Υπηρετώ την παράταξή μου πάντα από θέση εμπροσθοφυλακής και πρωτοπορίας, έχοντας οδηγό τις ιδέες της και το δημόσιο συμφέρον. Στις 14 Ιουνίου 2010 διαχώρισα τη θέση μου από την αντίληψη της φθίνουσας πορείας για την παράταξή μας και βρέθηκα με επιλογή και ευθύνη μου εκτός του κόμματος της Ν.Δ. που με τίμησε και την τίμησα.

Στη διετία που ακολούθησε αναζήτησα, με όρους και κανόνες πάντοτε πολιτικής συνέπειας, διέξοδο για δράση και συνεισφορά στην ευρεία κεντροδεξιά. Δυστυχώς προδόθηκαν οι προσδοκίες μου για ύπαρξη ελάχιστου χώρου πολιτικής στην παράταξή μου. Δεν αποδέχθηκα τίποτα το ταπεινωτικό, που υποτελείς και ανίκανοι πολιτικοί ανέχθηκαν και δέχτηκαν, για πατρίδα και πολίτες. Καταψήφισα ό,τι άθλιο νομοθέτημα ήρθε μπροστά μου και αγωνίστηκα για τους ανήμπορους (ανέργους, φτωχούς, ευπαθείς ομάδες), όπως και για τα δίκαια της πατρίδας μας.

Ναι, είμαι αμετανόητος, αλλά δικαιωμένος για τον όμορφο αγώνα που έδωσα με το όποιο αποτέλεσμα.

Μόνος του ο καθένας δεν μπορεί ν’ αλλάξει τα προαποφασισθέντα που οδηγούν σε αθλιότητα και ταπείνωση. Να σφίξουμε την ψυχή μας, δε μας φταίει σε τίποτα η πατρίδα. Ας ενεργήσουμε σήμερα με σκέψη και λογισμό εναντίον όσων θέλουν να ταπεινώσουν και να γκρεμίσουν συθέμελα το ελληνότροπο αξιακό σύστημα της ζωής μας. Δεν ανέχομαι σ’ αυτή την πατρίδα των θυσιών να βλέπω σκιές ανθρώπων και όχι υπερήφανους Έλληνες.

Η επίκληση της “ανωτέρας βίας” και οικονομικών παραμέτρων είναι απάνθρωπη ουτοπία και άρνηση του Ελληνικού-Ευρωπαικού πολιτισμού.

Από τις εκλογές του Μαΐου του 2012 είμαι ανένταχτος κομματικά, όχι όμως αδρανής πολιτικά. Είμαι απέναντι στις πολιτικές της εξαθλίωσης του λαού μας και της “σκλαβιάς” της Πατρίδος. Στηρίζω όλους που έχουν Εθνικό, Πατριωτικό, Λαϊκό και Ελεύθερο φρόνημα με πίστη για αγώνα. Ότι μας χωρίζει, ας το συζητήσουμε μετά την “απελευθέρωση”. Ας ακουσθεί η τραγική επίκληση του ριζίτικου. Ήλιε ανάτειλε, Ήλιε λάμψε……