Προσωπικές εξομολογήσεις
Σε προσωπικού χαρακτήρα εξομολογήσεις, που πάντα παρουσιάζουν το δικό τους ενδιαφέρον, προχώρησε ο βουλευτής Κιλκίς και υφυπουργός, Γιώργος Γεωργαντάς, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» (Σάββατο 30 Μαΐου) και στη Σάσα Σταμάτη.
«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Με σκλήρυναν, διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου, μου έδωσαν αρχές, οι οποίες με ακολουθούν έως σήμερα», λέει ο κ. Γεωργαντάς αποκαλύπτοντας και το γεγονός ότι γεννήθηκε σε ένα ταξί!
Το απόσπασμα της συνέντευξης με τις εξομολογήσεις:
–Μιλήστε μας για τα δύσκολα παιδικά σας χρόνια.
-Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κιλκίς, ένα τόσο προσφυγικό και περήφανο μέρος, με όλες τις στερήσεις, αλλά ταυτόχρονα την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο των παιδιών της ελληνικής υπαίθρου. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα, αλλά την ίδια στιγμή και όμορφα. Με σκλήρυναν, διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου και μου έδωσαν αρχές, οι οποίες με ακολουθούν έως σήμερα. Θυμάμαι να πηγαίνω κάθε μέρα με τον πατέρα μου στα χωράφια και να τον βοηθώ με τις αγροτικές δουλειές. Θυμάμαι επίσης την παρέα μου, καμιά εικοσαριά παιδιά, να περπατάμε δύο χιλιόμετρα κάθε πρωί για να φτάσουμε στο σχολείο, καθότι στο χωριό όπου μεγάλωσα δεν υπήρχε εκπαιδευτική δομή. Δεν ήταν εύκολα, αλλά, ξέρετε, κάθε άνθρωπος δημιουργείται από τις δυσκολίες που έχει περάσει. Τα παιδικά μου χρόνια με έκαναν ανθεκτικό. Και αυτό που θα ήθελα να πω σε όλα τα παιδιά της επαρχίας είναι ότι δεν θα πρέπει ούτε στιγμή να αισθάνονται μειονεκτικά επειδή δεν μεγαλώνουν σε μητροπόλεις. Μπορούν να φτάσουν όπου θελήσουν, αρκεί να έχουν πίστη και επιμονή.
-Τα παιδιά σας σάς ασκούν κριτική;
-Φυσικά, όπως άλλωστε όλα τα παιδιά. Ο Βασίλης, ο μικρός μου γιος, είναι βέβαια ο αυστηρότερος κριτής μου. Πριν από την πανδημία, όταν πηγαίναμε συνέχεια βόλτες, φρόντιζε πάντα να με προειδοποιεί: «Μπαμπά, τώρα που θα βγούμε έξω μαζί, μη μιλάς σε όλους τους ανθρώπους». Πάντως, νομίζω ότι το σημαντικότερο πράγμα και παράλληλα το πιο δύσκολο είναι να είσαι φίλος με τα παιδιά σου. Και νομίζω ότι το έχω καταφέρει.
-Με τη σύζυγό σας πώς γνωριστήκατε; Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας;
-Με την Έφη γνωριστήκαμε σε ένα φιλικό σπίτι. Έψαχνα συνεχώς ευκαιρία να της μιλήσω, να έρθουμε πιο κοντά. Τελικά το κατάφερα. Άρα, ναι, ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και δεν διαψεύστηκα ποτέ από τότε. Είμαστε μαζί από το 2002 και η σχέση μας συνεχώς αναβαθμίζεται. Πια, οι ζωές μας αλληλοσυμπληρώνονται. Παντρευτήκαμε, κάναμε μαζί δύο παιδιά και η κοινή μας ζωή έχει αποδείξει ότι εκείνη είναι το καταλληλότερο πρόσωπο για να μοιράζομαι τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου. Και νομίζω ότι νιώθει και εκείνη το ίδιο. Η σχέση μας είναι μια συνειδητή επιλογή ζωής και τα αισθήματα αμοιβαία.
-Είναι αλήθεια ότι γεννηθήκατε σε ένα ταξί;
-Είστε ενημερωμένη βλέπω (γέλια). Όντως, γεννήθηκα μέσα σε ένα ταξί στην πλατεία της ΧΑΝΘ, κατά τη μεταφορά της μητέρας μου στο νοσοκομείο, ξημερώματα μιας μέρας αρχών του Μαΐου. Ευτυχώς που τη μητέρα μου συνόδευε η γιαγιά μου και έκανε τα πράγματα ευκολότερα (γέλια).
-Ποιος είναι ο αγαπημένος σας καλλιτέχνης, ποιο το αγαπημένο σας τραγούδι και γιατί;
-Η επιλογή είναι δύσκολη. Ακούω διάφορα είδη μουσικής, περισσότερο λαϊκά και τραγούδια του τόπου μου, του Κιλκίς. Αυθόρμητα, όμως, θα σας πω το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» του Δημήτρη Μητροπάνου. Για εμένα δεν συμβολίζει απλώς έναν έρωτα που τυχόν έζησα στη Θεσσαλονίκη, όπως για τους περισσότερους. Όπως σας είπα και προηγουμένως, γεννήθηκα την ώρα της αναζήτησης ενός μαιευτηρίου στην πόλη της Θεσσαλονίκης και ήταν και ξημερώματα.
-Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σας;
Ο θάνατος του πατέρα μου, παραμονή Χριστουγέννων, πριν από τρία χρόνια. Τον θυμάμαι να μου λέει, μόλις είχα πάρει το πτυχίο της Νομικής, ότι τώρα πια δεν είναι πρέπον να ξαναπάω μαζί του στα πρόβατα. Ήταν ένας άνθρωπος αυθεντικός, που έκανε τα πάντα για να μορφωθούν τα παιδιά του, που με στήριξε ανιδιοτελώς σε όλες τις περιστάσεις της ζωής μου. Η φυγή του μου στοίχισε και τον θυμάμαι πάντα περήφανο και ζεστό, όπως έζησε.
